Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po ostatniej awanturze w domu zaczęła odbierać telefony.
Wolała nie musieć kolejny raz przeżywać tamtych krzyków matki, wyrzutów ojczyma, płaczu małego Rina i smutnych spojrzeń Sachiko.
Z dwojga złego, wolała po prostu przemęczyć się te dziesięć sekund i po prostu odebrać.
– Co tam? – zapytała od razu.
– Kiedy będziesz w domu? – Rozległo się z drugiej strony słuchawki. – Na kolację dzisiaj zamawiamy pizzę i mama chciałaby wiedzieć na którą zamówić, żeby wszyscy byli w domu.
Asami miała ochotę odpowiedzieć, że najchętniej w ogóle by nie wróciła, ale postanowiła się od tego powstrzymać.
To nie była wina Sachiko, że matka non stop wszczynała awantury i sukcesywnie zniechęcała ją do mieszkania w tamtym cudownym, cuchnącym zakłamaniem, fajkami i szczęśliwo-rodzinną iluzją przybytku.
– Przekaż, żeby na mnie nie czekała. Nie wiem o której wrócę, ale raczej późno – odpowiedziała.
Zaciągnęła się dymem papierosowym, gdy Sachiko brała głęboki wdech, by zalać ją gradem niepotrzebnych i irytujących pytań:
– A gdzie jesteś? Idziesz na jakąś imprezę? Mama o tym wie? Nie... Oczywiście, że o tym nie wie. A może idziesz do chłopaka? Właśnie, ostatnio jakoś dziwnie się zachowujesz. Nie gadaj, że masz chłopaka!
– Tak. Idę na imprezę. Nie. Nie mam chłopaka. Jeśli to wszystko, to będę kończyć – odpowiedziała monotonnie.
Odsunęła telefon od ucha aby się rozłączyć, jednak Sachiko zdążyła się odezwać nim nacisnęła czerwoną słuchawkę:
– Mama nie zaśnie dopóki nie wrócisz do domu, więc dobrze by było gdybyś chociaż mniej-więcej powiedziała kiedy wrócisz.
Asami z całych sił starała się nie przerzucić niechęci do matki na swoją siostrę i nie odburknąć czegoś bardzo niemiłego.
Bo niby gdzie ta super-troskliwa matka była, gdy w gimnazjum, dzień za dniem traciła chęci do czegokolwiek; gdzie była, gdy jako dziecko sama podróżowała pociągami, byleby spotkać się z ojcem; gdzie ta wielka i cudowna kobieta się podziewała, kiedy kwiecień odebrał jej resztki chowającego się w niej spokoju.
A przede wszystkim, gdzie się podziewała, kiedy Asami nocami budziła się z krzykiem, by potem siedzieć do rana w przepoconym łóżku?
Jakoś wtedy nie miała problemu z zaśnięciem z powodu zmartwienia.
– To, że nie zaśnie już nie jest moim problemem – odpowiedziała chłodno.
Bo dlaczego niby miałaby czuć się odpowiedzialna za swoją matkę, skoro ona nie czuła się odpowiedzialna za nią.
