Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Biegła szybciej, niż myślała, że w ogóle była w stanie. Biegła, mimo że czuła, jakby nogi miały jej zaraz odpaść, a serce wyskoczyć z piersi. Potknęła się, jednak to nie miało znaczenia. Prędko wstała kontynuując bieg.
Bo on był tuż za nią. Biegł za nią. Deptał jej po piętach. Słyszała jego śmiech i czuła oddech na szyi. Nie... nie oddech. To były usta. A może język? Chciała krzyczeć, ale gardło związane było w ciasny supeł. Chciała kogoś zawołać. Wezwać pomoc. Bohaterów, którzy powinni patrolować miasto. Kogokolwiek.
Jej oczy wypełniły się łzami, jednak żadna z nich nie upadła na ziemie. Wszystkie zdawały się znikać w chwili, gdy dotykały policzków. Zupełnie jakby ktoś je wycierał.
Gdy jej oczy spotkały się z liżącymi jej policzki językami, usta zacisnęły się w wąską kreskę, utrudniając oddychanie.
Słyszany z tyłu śmiech stał się głośniejszy, a coś zaczęło oplatać jej nogi, uniemożliwiając ucieczkę.
Z przerażeniem spuściła wzrok, widząc zaciśnięte wokół kostek dłonie.
Chwilę później para rąk oplotła ją w pasie, a coś - prawdopodobnie czyjeś ciało przycisnęło się do jej pleców.
Chciała krzyczeć, ale nie potrafiła wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Chciała się wyrywać, ale nie mogła ruszyć żadnym mięśniem. Nie mogła nawet opaść bez sił.
Oblizujący jej łzy język zaczął kierować się w stronę ust.
Pędzące serce zdawało się nagle zatrzymać.
„Asami" - jej imię nigdy nie brzmiało bardziej obrzydliwie.
„Asami" - tamten głos wprawiał ją w odruchy wymiotne, przerażenie i paraliż jednocześnie.
„Asami" - czuła się brudna.
„Asami"...
Język dotknął jej dolnej wargi, gdy gwałtownie otworzyła oczy, z ulgą stwierdzając, że to był tylko koszmar, a ona bezpiecznie siedziała w pokoju.
Cóż... O ile można było powiedzieć, że gdziekolwiek była bezpieczna...
Niemal od razu zauważyła, że musiała nieźle się kręcić podczas snu. Kołdra leżała na ziemi, a jej ciało spoczywało skuline na przemoczonym od potu prześcieradle.
Drżącą i wilgotną dłonią włączyła lampkę nocną.
Nie sądziła, by tamtej nocy udało jej się zamknąć oczy na dłużej niż pięć sekund, a co dopiero mówić o ponownym zaśnięciu.
Szybko wstała, jednak okazało się to złym pomysłem, gdyż wyglądało na to, że jej ciało dalej nie wyrwało się z wpływu koszmaru. To jednak nie było wystarczającą wymówką, by śmierdzieć.
