Art z okładki: Munette
"Co byś zrobił, gdyby okazało się, że wszystko w co wierzysz jest kłamstwem? Jak byś zareagował, gdybym powiedziała ci, że to, co dzieje się wokół nas jest tylko iluzją? Albo, gdyby okazało się, że tak naprawdę to bohaterowie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ponownie przerzuciła ciężar ciała na drugą nogę, w myślach mając jedynie rzewne modlitwy, by nikt jej nie otworzył.
Niestety jak zwykle modły zdały się na nic, a drewniane drzwi odchyliły się, by chwilę później w progu stanęła pulchna kobieta, o charakterystycznie zielonych włosach.
– Dzień dobry – Jej głos był ciepły. – Mogę pani w czymś pomóc? – zapytała, na usta przywołując delikatny uśmiech.
Asami mocniej ścisnęła uszy siatki, w której trzymała zakupione po drodze tiramisu.
– Dobry wieczór – odpowiedziała, starając się ukryć stres – Nazywam się Gure Asami. – Delikatnie się skłoniła – Czy Midoriya jest w domu?
Kobieta skinęła głową.
– Tak, to ja. W czym mogę pani pomóc?
Asami głośno przełknęła ślinę.
Musiała przyznać, ze tamta cała sytuacja chyba nie mogła być dla niej bardziej stresująca.
Odchrząknęła.
– Miałam na myśli I... – Język podszedł jej do gardła. – Izu... – Zakaszlała, gdy imię chłopaka nie chciało jej przejść przez krtań. – Pani... brata? – dokończyła z wahaniem.
Kobieta chwilę stała w bezruchu, ze skonfundowaną miną wpatrując się w Asami.
Asami natomiast chciała jak najszybciej powiedzieć, że chyba pomyliła mieszkania i po prostu stamtąd uciec.
– Brata? – zapytała w końcu.
– Em... – Asami podrapała się z tyłu głowy, a delikatny rumieniec wstydu wpłynął jej na policzki. – Przepraszam, ale chyba pomyliłam nume... – Przerwała, gdy z wnętrza mieszkania wydobył się dobrze jej znany głos:
– Mamo? Ktoś przyszedł?
– Och, hmm... – Kobieta jeszcze raz zerknęła na Asami, po czym skierowała wzrok w głąb mieszkania. – To chyba pomyłka, Izuku.
Asami miała ogromną ochotę rzucić się przez barierki przy schodach.
– Chyba jednak trafiłam dobrze – Asami zaśmiała się nerwowo, ponownie ściągając na siebie wzrok kobiety. – Przyszłam dzisiaj pomóc Midoriyi w nauce literatury.
Kobieta szeroko rozwarła usta, po czym zerknęła na pudełko ciasta, które Asami trzymała w dłoni, znów na jej twarz i ostatecznie z jej gardła wydobył się bardzo serdeczny śmiech.
– Mamo? – w przedpokoju pojawił się Izuku, a na twarz Asami wpłynęła kolejna porcja czerwieni.
Wiedziała, że w ogóle nie powinna godzić się na tamten cyrk i z całego serca żałowała lekkomyślnej, podyktowanej impulsem decyzji, by w ogóle tam przyjść.
