one reason to live || 2min

0.1

not: hikayede intihar, ölüm, selfharm yeme bozukluğu barından bir çok içerik bulunacaktır lütfen tetiklenecek kişiler okumasın

Seungmin psikiyatri doktorunun odasından çıkmasıyla duvara tutundu, ayaklarındaki tüm gücün çekildiğini hissediyordu. Tutunmasa düşecekti sanki, sorunlarını anlatmak ona ağır geliyordu. Derin bir nefes aldı ve dolan gözlerini elinin tersiyle sildi.

Hiçbir şey olmamış gibi toparlandı, sanki bir kaç saniye önce yıkılacakmış gibi duvara tutunan kendisi değilmiş gibi toparlandı ve umursamazca yürümeye başladı.

Elindeki reçeteye baktı, milyon tane ilaç yazmıştı yine bu doktor ona. Kullanmayacağı ilaçların olduğu reçeteyi elinde buruşturdu ve yere attı.

Minho hastanedeki herkese selam vererek ilerliyordu, haftalardır kaldığı bu hastanede herkesle arkadaş olmuştu neredeyse.

"Selam Jisoo unnie! Nasılsın?"

Jisoo Minho'yla ilgilenen hemşireydi, ilaçlarının takibini serum kontrolünün hepsini o yapardı.

"İyiyim Minho, sen nasılsın?"

Jisoo'nun Minho ile ilgili en sevdiği şey her zaman gülümsüyor oluşuydu, gördüğü en umut dolu ve hayata bağlanmak için elinden geleni yapan hastalarından biriydi Minho, çocuğun bu özelliği kadının hoşuna gidiyor içini umut dolduruyordu. Daha önce hiç iyileşmek için onun kadar çaba sarf eden bir hastayla karşılaşamamıştı kadın.

"Ben de iyiyim."

Ettikleri kısa sohbetin ardından çocuk yine gülümseyerek yoluna devam etti ama artık eski hızıyla yürüyemiyordu. Bir kaç saniye durdu ve soluklandı, hastalığı sebebiyle eski enerjisi yoktu çocuğun artık. Çok çabuk yoruluyordu, bu ne kadar moralini bozsa da umursamamayı deniyordu. Bu hastalık ona göre bir süreçti ve bu süreçte yaşadığı şeylere takılıp moralini bozdukça iyileşme süresi uzayacaktı. O yüzden takılmazdı böyle şeylere.

Psikiyatri bölümüne gelmesiyle birlikte Bayan Choi'nin odasının önündeki masasında oturan doktorun asistanına bakıp gülümsedi.

"Günaydın Bayan Kim, bugün nasılsınız?"

Bayan Kim her zamanki neşesiyle ona selam veren Minho'ya gülümsemişti, buraya gelen milyonlarca umutsuz ve hayattan bıkmış hastayla muhattap olduktan sonra bu çocuğun neşesi ona iyi geliyordu.

"İyiyim Minho, sen nasılsın? Ağrın var mı?"

Çocuk kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Gayet iyiyim Bayan Kim, hiçbir sorunum yok. Teşekkür ederim sorduğunuz için."

Bayan Kim oğlana tekrar gülümsemişti, cevap verecekken odasından çıkan Psikiyatrist Bayan Choi ile ona dönmek mecburiyetinde kalmıştı. Bayan Choi karşısında tüm neşesiyle birlikte duran çocuğu görünce gülümsedi.

"Selam Minho, nasılsın?"

Minho'nun en sevdiği doktorlardan biri Bayan Choi'ydi, kadın nerdeyse her zaman gülümser ve neşeli davranırdı. Minho'nun da oldukça hoşuna gidiyordu kadının bu özelliği.

"İyiyim Bayan Choi, siz nasılsınız. Canınız sıkkın görünüyor biraz, bir sorununuz mu var yoksa?"

Kadın odadan henüz yeni çıkmış Seungmin'e baktı umutsuzca, her doktorun kurtaramayacağı bazı hastaları olurdu. Bayan Choi'ye göre onun bu hastası Seungmin'di. Çocuk 6. seansına geliyordu kadın ile ama bir iyileşme belirtisi göstermeyi bırakın her geldiği seansta daha da kötü bir halde oluyordu.

"Az önce çıkan hasta iyileşmemek konusunda biraz ısrarcı, tam bir umutsuz vaka her seans daha da kötü bir halde geliyor. İlaçlarını kullandığından bile şüpheliyim."