Suppressing the Wind (High School Series #1)- Completed

Chapter 35

Kinabukasan, ay maaga akong nagising. Bumalik na naman sa akin ang lahat ng sakit. Di ko namalayan na kinuha ko na ang blade na nakatago sa may bag ko at naglaslas, tahimik lang akong nakatingin sa kamay kong may dugong lumalabas. Nang biglang may narinig akong nga yapak sa damuhan pero wala pa rin akong pakialam, bigla na lang may humawak sa kamay ko kaya yumuko ako at handa ng magpasampal ng biglang inangat ng tao àng mukha ko at pinunasan ang kamay ko.

" Shhhh everything will be fine, trust me." Sinandal ko ang mukha ko sa dibdib niya at doon umiyak ng umiyak, parang nawalan ako ng lakas sa lahat ng mga nangyari. After a while, nahimasmasan na ako.

" Dale I don't know what to do anymore." I frowned, nakita ko na binendahan ni Dale ang pulso ko ng panyo niya at hinalikan àng sugat ko sa ibabaw.

" Husshhh, I'm here through your healing process so don't say that, iwan ka man lahat ng mga taong nagmamahal sayo noon at ngayon, always stay positive kasi nandito lang ako at si Lord para sayo, ok Mon amour?" Tumango lang ako.

" Paano Dale? Hirap na hirap na ako, sa twing mag-isa ako, parati kong naalala ang kapatid ko, pano siya namatay."

" Mon amour listen ok? The hurt you're feeling right is doubled within me, kasi yung taong mahal ko nakikita kong umiiyak, nasasaktan and wala man lang akong nagawa just to ease the pain."

After the drama of ours, I bid my goodbye to him and I already decided, na I should move on, alam kong masaya na si Liana sa heaven, kailangan ko nang patawarin ang sarili ko. Nandito lang ako sa may balcony, nagmumuni-muni, tinitingnan àng mga bituin.

' Hi sis, I know you're one of the stars up there, I already miss you, you mean so much to me Lola, please be my guardian there, I'll always prayed you down here and also to my love ones. I love you.'

After kung sabihin sa kapatid ko yun ay napaiyak ako, siguro lahat ng mga karahasan ay naranasan ko na, kulang na lang ay patayin ako, hahaha, si Hera at si Dale na lang talaga àng natitirang tao sa mundo na naging matapat sakin. Parang may gusto akong gawin ngayon, hmmm.

Pumunta ako sa cabinet ko at kinuha àng telescope na bigay pa ni Lola sakin before I left. Inilagay ko siya sa terrace at inayos. At dahil duwende nga ako sabi ni Dale ay kinuha ko àng bangkito at tumuntong doon. Hinawakan ko àng telescope ko at nilapit àng mata ko sa may lens nito.

Tahimik lang akong nakatitig sa ganda ng kalawakan. Naging payapa àng buhay ko once na makita ko ang ganda nito kahit once a month ko lang makikita. Para akong nakahiga sa ulap ng makita ko ang isang planeta....Wahhhhh it's Jupiter then Saturn.

Kaya dali-dali kong kinuha àng sketch pad ko na nakalagay sa may mesa at ginuhit iyon. Wahhhh may ilalagay na ulit ako sa secret cabinet ko na tanging ako lang ang nakakaalam. Ngiting-ngiti ako habang nagguguhit. Pagkatapos ay nilagay ko iyon sa secret cabinet ko. Tiningnan ko ulit àng kalawakan, àng ganda ng mga bituin, pati buwan na bilog na bilog talaga. Parang dito ko nakita àng kapayapaan at kaginhawaan. Buong magdamag akong nakatingin sa malawak na kalawakan. I really love Science, maybe someday I'll go there, hahaha. But my brain is not as good as the American so I just stick to Engineering.

My first dream was to become Astronaut, I really wanted to travel around the universe, I wanted to see how beautiful it was, how creative God was, that's my dream, but my parents doesn't like it before, they want me to become Engineer as them, I wanted to cry, geez ilang beses na ba akong umiyak sa araw nato.

So sinunod ko sila, but right now, wala nang makakapigil sakin sa kung ano man ang gustuhin ko. This is my life, my rule.

Nakatulog agad ako because of deep thinking, paggising ko ay bumungad sakin ang sinag ng araw. Agad akong dumiretso sa banyo at ginawa ang mga dapat gawin.