PORZUCIŁEM SERCE W KOLUMBII

Rozdział 3

Aktualnie...

- Wow! Faktycznie jest tragedia! - słyszę głos swojego szefa ochrony.

- Nie wyglądał tak nawet po rozstaniu. - odpowiada mu Dante.

- Pragnę was poinformować, że wszystko słyszę. - odzywam się zaspanym głosem.

- I dobrze, bo masz słyszeć! - przyjaciel unosi głos.

- Nie krzycz tak! - krzywię się, gdy jego donośny głos zadaje mi ból. - Głowa mi pęka. - przecieram zaspane oczy, jednak żałuję tego, jak tylko wszystko zaczyna mnie boleć i szczypać.

Co jest? No tak! Przypominam sobie wydarzenia zeszłej nocy. Nawet nie chcę wiedzieć, jak wyglądam. Z pewnością musi być źle, skoro nawet te dwa durnie się przeraziły. Mimo wszystko postanawiam zaryzykować. Otwieram jedno oko, bo drugiego nie jestem w stanie otworzyć przez opuchliznę i zamglonym wzrokiem rozglądam się dookoła. Dopiero po kilku sekundach wzrok mi się wyostrza, a ja spostrzegam, że nie jestem u siebie. No tak! Przecież przyjechałem do Dantego. Nie chciałem, by widzieli mnie w takim stanie. Zaraz! Nie! Wróć! Ja nie przyjechałem tutaj sam! Na samą myśl, że zgodziłem, by ten śmieć mnie przywiózł, mam ochotę zwymiotować. Z trudem przełykam poranny posmak i się podnoszę.

- Aj... - krzywię się, gdy każdy fragment mojego ciała przypomina mi o wczorajszych wydarzeniach.

- Dobrze ci tak! - słyszę wściekły głos Dantego. - Po co się szlajasz po nocy! - mija mnie i siada obok. - Gdzie byłeś, że cię tak urządzili?

- Dlaczego od razu zakładasz, że gdzieś byłem? - przekrzywiam głowę raz w lewo, a raz w prawo, by rozluźnić powstałe w szyi napięcie i ból, jakiego dorobiłem się przez spanie na tej niewygodnej kanapie. Słyszę, jak coś strzyka mi w kręgosłupie, a nieprzyjemny ucisk ustępuje.

- W szpitalu się raczej tego nie dorobiłeś.

- Byłem u Jose. - odpowiadam.

- Co?! - Dante z Sergio wykrzykują w tym samym momencie.

- Ciszej! - krzywię się i zatykam rękoma uszy.

Cholerny kac i cholerna wrażliwość na dźwięki.

- Gadaj, co u niego robiłeś?! - Dante szarpie mnie za rękę, nakazując mówić wszystko jak na spowiedzi.

Rozglądam się dookoła. Wszędzie panuje straszny bałagan. Koc leży pomięty na podłodze, na stole leży przewrócona butelka, z której na szklany blat rozlała się końcówka alkoholu. Zapewne byłem w tak tragicznym stanie, że miałem nawet problemy z odstawieniem butelki na stolik. Spoglądam na niewygodną poduszkę, na której spałem. Jest w opłakanym stanie. Są na niej ślady brudu i zaschniętej krwi. Kurwa! Dante pozwolił mi u siebie przenocować, a ja tak mu się odpłacam. Niezłe pobojowisko mu zrobiłem.

- Zaczniesz w końcu mówić?! - Dante coraz bardziej się niecierpliwi.

- Opowiem wam wszystko, tylko najpierw wezmę prysznic. Pożycz mi Dante jakieś swoje rzeczy...

- Przywiozłem ci wszystko, co potrzebne z rezydencji. - odzywa się Sergio. - Leżą w torbie! - spoglądam na sportową torbę leżącą na fotelu, którą wskazuje mi ręka szefa ochrony.

- Dzięki. - zaciskam z całych sił szczękę i wstaję z kanapy.

Mam wrażenie, że każdy ruch rozrywa mi wnętrzności.

- Powinieneś dać się zbadać jakiemuś lekarzowi. - wtrąca blondyn, patrząc, jak kuśtykam po torbę.

- Kilka tabletek przeciwbólowych załatwi sprawę. - słyszę tylko, jak wzdycha, po czym ruszam do łazienki znajdującej się na dole. Do tych na górze nie dam rady się dostać. Zbyt wiele wysiłku będzie mnie to kosztować.