PORZUCIŁEM SERCE W KOLUMBII

Rozdział 7

Aktualnie...

- Przyjdę jutro. - całuję Gabi w czoło na pożegnanie i opuszczam salę intensywnej opieki medycznej. - Dobranoc. - rzucam na do widzenia siedzącej przy biurku pielęgniarce.

- Dobranoc. - odpowiada mi z lekkim uśmiechem na ustach, a na jej twarzy widnieją oznaki zmęczenia.

Opuszczam szpital i jadę na umówione wieczorne spotkanie. Dwie kanapki pochłonięte w szpitalnej kawiarence kilka godzin temu przypominają mi o tym, że powinienem coś zjeść. Zajeżdżam na najpopularniejszy bar szybkiej obsługi i zamawiam na wynos kilka burgerów, frytki i gazowany napój. W pośpiechu pochłaniam całość na parkingu i najedzony do syta kieruję się w stronę centrum.

Znajoma nazwa ulicy i wysokie budynki uświadamiają mnie, że jestem na miejscu. Parkuję samochód i wchodzę do wieżowca. W budynku panuje cisza, a korytarze są puste. Oprócz siedzącego w holu ochroniarza nie ma żywej duszy. Wchodzę do windy i z rosnącym napięciem docieram na właściwe piętro.

Czuję, że z każdym kolejnym krokiem, który przybliża mnie do konkretnego biura, stresuję się coraz mocniej. Wycieram spocone dłonie w materiał spodni i staję przed właściwymi drzwiami. Staram się uspokoić, po czym bez pukania wchodzę do biura.

- W dzień wyglądasz lepiej. Mniej strasznie. - odzywa się Oze, z przerażeniem patrząc w moją poobijaną twarz. - Mógłbyś zagrać w horrorze. Charakteryzację już masz gotową.

- Bardzo śmieszne. - przewracam oczami na jego słowa. - Gdzie masz laptop? - pytam, jak tylko staję przy biurku, rozglądając się po zawalonym różnymi przedmiotami i urządzeniami pomieszczeniu.

- Usiądź! - wskazuje na krzesło, jednocześnie wstając ze swojego fotela i ociężale obchodzi biurko.

- Dzięki, że zgodziłeś się poczekać na mnie, aż wyjdę ze szpitala. - posłusznie siadam na krześle. - Wiem, że już późno i zapewne marzysz o tym, by już wrócić do domu i odpocząć.

- W porządku i tak mam jeszcze trochę pracy. - przeszukuje regał, na którym stoją różne urządzenia od tabletów, po komputery i laptopy.

Spoglądam na jego zawalone biurko. Faktycznie wygląda, jakby nad czymś pracował, nim zdecydowałem się wejść i mu w tym przeszkodzić.

- Właśnie widzę. - brzdąkam pod nosem.

- Trzymaj. - podaje mi sprzęt. Jak tylko go przejmuję, mam wrażenie, jakby pomiędzy laptopem a moją ręką przechodziły fale sprawiające, że przez moje ciało przechodzi ekscytacja i przerażenie w jednym. Z jednej strony budzi się we mnie ciekawość, by poznać sekret, który skrywa Gabi, z drugiej strony boję się tego, co czeka na mnie w środku tego bezprzewodowego ustrojstwa.

- Dzięki. - udaje mi się wykrztusić z siebie podziękowanie.

- Na twoim miejscu nie cieszyłbym się tak.

- Dlaczego? - odrywam wzrok od urządzenia i patrzę na niego.

- To skany jakichś dokumentów. Niektóre uległy zniszczeniu. Część z nich jest niewyraźna. Zapewne urządzenie musiało ulec uszkodzeniu.

- Co masz na myśli? - spinam się.

- Wychodzi na to, że zostało jakiś czas temu zalane. Rozkręciłem laptop i w środku znalazłem wodę. - z moich ust pada przekleństwo, gdy przypominam sobie, jak Aitana strąciła po pijaku butelkę wódki, która wylała się prosto na laptop Gabi.

- To była wódka. - poprawiam go.

- Aha. Czyli jesteś w temacie.

- Niestety. - wzdycham z załamaniem. Co mi po dokumentach skoro uległy zniszczeniu? Jak teraz poznam prawdę? Jak mam się teraz dowiedzieć, czy Gabi faktycznie coś przede mną ukrywa? Mam ochotę coś rozwalić. Kurwa! Dlaczego mam ciągle pod górkę?!