Nova yanlış insanlara güvenmenin acısını çekerken, her bir yanlışta doğruya daha çok yaklaştığının farkında değildi. O bir zamanlar herkesin hor gördüğü, kargalarla konuşan tuhaf kızdı. Şimdi ise krallıklar arasındaki barışı sağlayacak ve dünyalar a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elimdeki kitabı kenara bıraktım ve camdan dışarı baktım. Hava her zamanki gibi bulutluydu ve bu bulunduğum şehire, soğuk ve ürkütücü bir hava katıyor. Aslında bu tür havaları ve soğuk renkleri daha çok sevsem de, içten içe bu hava durumu benide karamsar yapıyor. Cama yaklaşan bir karga ile gülümsedim. Elimi cama yasladım. Hemen ardından karganında sanki kendini sevdirmek istercesine cama sürtünmesi ile gülümsedim.
"Deli başladı yine!"
Kafama atılan bir silgi ve hemen ardından gelen bu konuşma sesi ile derin bir nefes bıraktım. Diğerlerinin beni dışlama nedeni kargalarla iyi anlaşıyor olmamdı. Bana takmadıkları lakap kalmamıştı.
'Cadı, büyücü, deli, ucube, ezik' ve daha nicesi. Onların bu söylediklerini takmıyordum ama onların hakkımda söylentiler yaymaları, yalnız bir kız olmama neden olmuştu. Sakin kalmaya çalışarak sınıfa döndüm. Herkes gülerek bana bakıyordu. Bazen sadece onlardan kurtulmak istiyorum. Buradan çok uzaklara kaçmak ve bir daha asla geri dönmemek istiyorum. Ama teyzem belirli bir süre daha burada kalmamız konusunda oldukça kararlı!
Ona nedenini sorduğumda ise bana sorgulamamam gerektiğini zırvalıyordu. Bu lanet şehirde neden kalmak zorundayız anlamak istemiyorum. Okula neden gidiyorum anlamıyorum. Neden diğerleri gibi olmak zorundayım anlamıyorum... Tek bildiğim şey kargalarla konuşabildiğimi kimsenin bilmemesi gerektiği... Üzerimde milyonlarca deney yapacakları konusunda en ufak bir şüphem dahi yok.
Okul çıkış zili çalması ile herkes koşarak sınıftan dışarı çıkmıştı. Ben ise yavaşça çantamı topladım ve bir süre bekledim. Diğerlerinin arasında ezilmek, isteyebileceğim son şey olur. Üstelik herhangi bir acelem yokken neden bu şekilde gideyim ki?
Yavaşça kalktım sıramdan. Sınıf kapısına yönelecekken içeri giren Chloe ile kaşlarım çatıldı. Neler oluyor? Hemen ardından en yakın arkadaşları Sophia ve Emily'nin de girmesi ile olduğum yerde dondum. Hepsi doğruca gözlerime bakıyordu ve bakışlarındaki aşağılamayı hissedebiliyorum.
"Şu küçük ucubeye bir ders verme zamanı gelmiş"
Sophia'nın söylediği ile hepsi gülerken kafamı hafifçe sağa eğdim. Her zamanki gibi benimle uğraşmak için bir nedenleri yoktu. Tek dertleri beni ezmek, aşağılamak ve kendilerini güçlü hissetmek. Derin bir nefes alıp verdim. O sırada Emily sırtındaki çantayı eline aldı ve araladı. Çantaya elini soktu ve poşetle bir şey çıkardı. Uzun ince olan bu şeye merakla baktım. Chloe poşeti aldı ve ters çevirip bana doğru attı.
Poşetten dışarı fırlayan kanatları kırılmış ve gagası koli bandıyla bantlanmış bir kargaydı. Hızla gözlerimi kaçırdım. Ayak ucuma doğru yuvarlanan ölü karga ile 2 adım geriledim. Bunu nasıl yapmışlardı? Ona bunları yaparken hiç mi acımamıştı canları? Hiç mi vicdan azabı çekmiyorlardı? Dolan gözlerimi sıkı sıkı yumdum.
