Nova yanlış insanlara güvenmenin acısını çekerken, her bir yanlışta doğruya daha çok yaklaştığının farkında değildi. O bir zamanlar herkesin hor gördüğü, kargalarla konuşan tuhaf kızdı. Şimdi ise krallıklar arasındaki barışı sağlayacak ve dünyalar a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hadi ama Nova! Böyle yaşayamazsın!"
Boğazıma oturan yumru ile bakışlarımı kaçırdım
"Tek başına mı ölmek istiyorsun! Arkadaş edinmelisin, onlarla dışarı çıkmalı ve gülmelisin!"
Dolan gözlerimi teyzeme çevirdim hızla
"Lütfen teyze! Nasıl arkadaş yapmamı beklersin!!! Biriyle yakın olmaya başladığım an sürekli endişeleniyorum! Ya sırrımı öğrenirse? Ya benden korkarsa?!"
Teyzem bir şey söylecek gibi hafifçe araladı dudaklarını. Ama hemen ardından kapadı ve 1 adım geriledi. Yaşla dolu gözlerini yere indirdi
"Sadece yalnız kalma istiyorum... Bizim gibi olma istiyorum Nova..."
Gözümden akan bir damla yaşı sildim hızla. Boğazımdaki yumru yutkunmamı zorlaştırırken bakışlarımı kaçırdım. Gözümden akan bir damla yaş ile yalvarırcasına konuştum
"Lütfen gidelim buradan..."
Duydukları ile çattı kaşlarını ve baktı bana. Başını hızla iki yana salladı
"Hayır! Anlamıyor musun Nova! Gidemeyiz!!"
Hırsla göz yaşlarımı sildim
"Anlatmıyorsun ki! Sen anlatmadan, seni anlamamı nasıl beklersin! Bir şeyi anlamam için ilk önce o şeyi öğrenmem gerekir!!! Anlat bana teyze. Nedenini bilmek istiyorum! Asıl sebebini bilmek istiyorum!"
Teyzem sağ eliyle yüzünü sıvazladı ve bir kaç adım uzaklaştı. Derin nefes verip alıyordu. Başını durmadan iki yana sallıyor ve kendi kendine mırıldanıyordu.
Görünen o ki bana yine bir şey anlatmayacak. Sinirle arkamı döndüm ve odama çıktım. Büyük bir hışımla çarptığım odamın kapısını kilitledim ve kendimi yatağıma attım. Yastıklarımdan birini kucağıma alıp sarılırken Ron açık camın seramik kısmına kondu.
'Sakin ol. Sadece iyiliğini istiyor'
Sinirli bakışlarımı ona çevirdim. Biliyorum zaten! Sadece iyi olmamı ve üzülmememi istediğini anlayabiliyorum! Ama ona kızmaktan kendimi alamıyorum...
"Ama bunu yaparken beni çok sıkıyor Ron"
Hayıflanmam ile Ron başını iki yana salladı. Kafamı geri attım ve derin bir nefes bıraktım.
"Bende normal olmak isterdim! Bende diğer çocuklar gibi arkadaş edinmek isterdim ama yapamam! Yaşadıklarımı bizzat sen gördün! Sırf sizle iyi anlaşıyorum diye bana edilmeyen zorbalık kalmadı. Birde sizinle konuşabildiğim öğrenilse neler olur tahmin dahi edemiyorum!"
Ron kanatlandı ve tam karşıma kondu.
'Korkuyorsun. Anlayabiliyorum. Ama diğerleri gibi olmaman seni özel kılan şey. Sen çok özel ve iyi birisin Nova. Kendine bir şans ver'
Dolan gözlerim ile kafamı sağa çevirdim ve açık camdan dışarı baktım. Burnumu çektim ve derince yutkundum.
"Yoruldum Ron... Çok yoruldum. Yıllardır bu insanlarla uğraşmaktan bıktım. Yeni bir yerde, yeni bir hayata başlasak olmaz mı?"
Dedim ve bakışlarımı Ron'a çevirdim. Üzgün gözlerini benden çekti ve başını iki yana salladı
'Üzgünüm Nova. Bu mümkün değil'
Sinirle sarıldığım yastığa kafamı gömdüm ve çığlık attım. Alt tarafı yeni bir yere taşınmak istiyorum! Bu ne kadar zor olabilir!! Bu neden mümkün değil anlamıyorum!!! Gözümden akan yaşlar ile başımı kaldırdım.
"Tamam. Sizin dediğiniz gibi olsun!"
Sinirle tıslamam ile Ron bir kaç adım geri giderken kafasını hafifçe sağa eğmişti. Pes ediyorum... Tek bir şey istiyordum ve şuan da pes ediyorum. Sonuçta bana şu anda anlatmıyor oluşları, sonsuza dek anlatmayacakları anlamına gelmez değil mi?
Yoksa sonsuza dek anlatmayacaklar mı? Sürekli kabullenen taraf mı olacağım? Yoksa kendi yolumu çizeceğim? Her neyse... Şu anlık kabullenmek en iyisi. Eğer uzun bir süre daha bana açıklamazlarsa, kendi yolumu kendim çizeceğim!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eğer hatam olduysa uyarırsanız sevinirim. Sonraki bölümde veya bir sonraki kitabımda görüşmek üzere.
