Paltolu Adam

~ 17. Bölüm : Sevgi ve Nefret ~

# Yıldızı parlatmayı unutmayın. İyi okumalar #

Ölmeyi en çok sevenler hak eder...

Yazardan

Silah sesi odadaki kızın kulaklarını o kadar delmişti ki sanki sağırmış gibi hissetmişti bir an.

Kendisine mi sıkılmıştı? Bir rüyanın içinde miydi yoksa?

Ayağa kalktı yerde yatan adama baktı.
Elini uzatmaya çalıştı. Her yeri titriyordu. Adamın gözleri açıktı. Kıpkırmızıydı gözleri. Zaten başının yanından da kanlar sızıyordu yere.

Aylin çömeldi

-"Ba-..." ağlamaya başladı. Yere oturdu. Adamın başını dizinin üstüne aldı.

-"Baba?" Sanki adamın kendisini duyacağını ve cevap vereceğini düşünüyordu.

-"Ben seni affettim baba. Baba nolur kalk!"

Nefret ne kadar ağır olursa olsun sevgi her zaman kazanır. Kim olursa olsun sevgi her zaman güçlü çıkar. Bunu insanları kaybettiğinizde ya da yalnız kaldığınızda hissedersiniz.

Aylin onca yılı birkaç dakika içinde silmişti. Sanki Haluk Uygun ona hiç yaşatmamış gibi ağlıyordu. Sanki Haluk Uygun bir suçlu değil de onun öz babasıydı da Aylin ondan ağlıyordu.

-"Baba kalk ben seni affettim. Baba nolur kalk. Baba bak ben affettim seni. Seni seni affediyorum hem sen yapmamışsındır böyle bir şeyi. Ben inanmıyorum babacığım. Hadi babacığım  kalk!"

Edis Saruhan

Haluk Uygun'un intiharının üzerinden 2 ay geçmişti.
Hala o günü çok iyi hatırlıyordum. Odaya girdiğimde Aylin'i kanlar içinde bulacağım diye ne kadar çok korktuğumu hala hissedebiliyordum.
Ama odaya girdiğimde tek gördüğüm Aylin'in Haluk'un başında ağlıyor ve Baba diye bağırıyor olmasıydı.

Bunu ona yapmaya hakkın yoktu Haluk Uygun. Bunu ona çektirmeye hakkın yoktu.

Aylin'i Haluk'un yanından aldığımda bana çok kızgındı. Abimle onu tedavisini daha rahat görmesi için başka bir eve taşıdık. Çoğu zaman ben eve gitsem de onu yanına nadiren gidiyordum. Evde hemşireler ve bir doktor oluyordu.

Olayın üstünden 2 ay geçmesine rağmen sadece kameradan görebiliyordum Aylin'i. Ne beni ne de bizi istiyordu yanında. Ekipten hiç kimseyle konuşmamıştı.  Zaten yorgunluktan konuşacak hali de yoktu kızın.

Biz ise Zeynep'le olan düğünümüzü birkaç aylığına ertelemiştik. Bu süre içinde ayrılmayı çok düşündüm ama Zeynep'e bunu yapmaya hakkım yoktu. Yeterince hayatını mahvediyordum daha da mahvetmek istemiyorum.

-"Edis?" Abimin sesiydi bu.

-"Evet" dedim

-"Dalmışsın"dedi Okan. Sadece başımı onaylar şekilde salladım.

-"Yine gidecek misin Aylin'in yanına?" Dedi ve elini omzuma koydu.

-"Abi..." sesim çatlamıştı sonda.

-"Aslanım o kıza üzülüyorsun biliyorum ama hayatına devam etmek zorundasın , böyle kendini harap edip duramazsın." Dedi. Oturduğum yerden kalktım.

-"Abi ben Aylin'i seviyorum!" Dedim bir anda. Okan yerinden fırlarcasına kalktı.

-"Ne demek bu?" Dedi.

-"Duydun işte! Ben onu seviyorum ve ben onu severken nu kadar acı çekmesine dayanamıyorum..." sesim boğuk çıkmıştı abim içimde bir şeylerin ters gittiğini anlamıştı çoktan şimdiyse itiraf etmiştim. Bana sarıldı.

-"Halledicez koçum , halledicez..." diyip omzuma dokunup odadan çıktı.

~~~

Vee geri döndümm Sevgili Okurlarım
Sizi bu kadar uzun süre yalnız bıraktığım için özür dilerim. Sınavım vardı ve berbattı ya cöxlmxxl. Neyse hayırlısı. Sizi çook özledim. Ve Edis  Aylin çiftini özlemişim. Bütün kitabı baştan okudum ağlayacaktım ne güzel yorumlar bırakmışsınız öyle... Sizleri seviyorum. ♡♡♡