FG [18]

2.8K 173 119
                                    

Lies.

×××

Adeline's POV

"What?!" Para akong nabingi sa sinabi niya. No. It can't be true. He's lying!

"Believe it or not, they're both dead. They died back in the Philippines almost two years ago. It was a car crash. You are the only one who survived, Adeline. They didn't made it." He explained. This is sht! How can that freaking happened?! Hindi 'to totoo.

"You're lying! Bawiin mo 'yang sinabi mo! Hindi pa patay ang anak ko! Hindi pa patay si Dylan!" Hindi ako naniniwala sa mga sinabi niya pero napaiyak na lang ako. This isn't real but why am I crying?!

"No, no, no... no... NO!!" Para na akong mababaliw. Dapat hindi na lang ako nabuhay!

"Ssshhh... I'm here.." Niyakap niya ako pero hindi ko na siya magawang itulak. Pag-iyak na lang ang kaya kong gawin.

"You should have let me die with them!! I don't want this life!!!" This is bullshit! My life is full of craps!

"'Wag mong sabihin 'yan. He gave you a chance to live, don't waste it." He was trying to comfort me. But what's the use?! They're all gone now! My life crashed without me even knowing it.

"Hinayaan niyo na lang sana akong mamatay!!! Bakit niyo pa ba ako binuhay?! Ha?! BAKIT?! I should have died... I SHOULD HAVE DIED!!!" Bakit ganito? Mas mabuti pa na mamatay na lang din ako nu'ng time na nawala sila. Pare-pareho na lang sana kaming nawala!

"Please... I'm here... I need you. Your parents need you. We need you, Adeline. Kaya please lang, 'wag ka nang magsalita ng ganyan." Hindi ko alam kung dapat na ba akong matuwa sa presensya niya at pinipilit niyang pagaangin 'yung loob ko, o mainis sa katotohanan na siya 'yung fiance ko.

"Ayoko nito... Ayoko nito... AYOKO NG GANITO!!" Umiling ako ng umiling habang sinasabunutan ko na 'yung sarili ko.

"Sana hinayaan niyo na lang ako mamatay.... Hindi niyo na dapat ako ginamot...." Humahagulgol na ako at paubo-ubo na rin sa sobrang iyak.

"Wala na 'yung baby ko, Timothy... 'Yung baby ko..." Hindi ko namalayan na kanina ko pa pala hinahampas 'yung dibdib niya. Pero wala lang 'yan sa sakit na nararamdaman ko ngayon.

I tightly clutch on his shirt and unknowingly cried on his chest.

This is just a nightmare... 

Timothy's POV

She's sobbing on my chest right now.

I shouldn't have said that. This might lead her to depression, but what can I do? I badly want her attention. And I've done it already, so there's no turning back.

I was lightly stroking her hair. Until I heard no more cries.

Tiningnan ko siya kasi napansin kong hindi na siya gumagalaw. At tama nga 'yung hinala ko, nakatulog na siya.

I did not bother to wake her up. Binuhat ko na lang siya pabalik sa kwarto niya.

Pagkabukas ko pa lang ng pinto, si tita na alalang-alala ang sumalubong sa'min.

"A-Ano'ng nangyari?" Tanong niya nang makita si Adeline na buhat ko.

Ibinaba ko muna si Adeline sa kama niya, kinumutan siya at umupo sa tabi niya. I tightly hold on her right hand then planted a kiss on it.

"She's fine tita. No need to worry, nakatulog lang siya." Paliwanag ko.

"Oh, thank goodness! Akala ko kung ano na ang nangyari sa kanya." Relieved as she said.

FanGHOSTTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon