FanGHOST

FG [01]

Lost

×××

Everything was pitch black. I can't see anything. I was just plainly walking in the middle of nowhere with fears surrounding me. I was scared. Really scared.

Not even a single idea of where am I popped out of my mind. It was the first time I've seen such a dark place.

"Hello! Is anybody here?!" Finally I yelled. But no one respond. I could only hear my own voice echoing this dark place.

That is when I started to run. I run without a thought of which direction I'm heading to.

I've been running for I don't know how long until I saw a blue light.

My hopes got up and happiness started to flow in me again. I felt relief when I saw it.

I ran towards it. I ran and ran till I got near it.

Now I'm just a foot away from it. I was just standing in front of it now. All I have to do is to step into it.

I wanted to see what's inside it. That blue light.

I set my foot in it and started to walk inside it...

"Oy! Ikaw na ang taya!" Tinignan ko 'yung paligid ko.

"Ay! Ang daya! Humanda ka sa'kin!" Bakit nasa park ako?

Ano'ng ginagawa ko rito?

Nasaan ba ako?

"Umm... Excuse me?" Tanong ko sa lalaking nakasalubong ko pero hindi niya ako pinansin. Great.

"Excuse me po? Ano'ng lugar po ba ito?" Tanong ko sa isang babae na dumaan, pero gaya nung una ay hindi rin niya ako pinansin.

Bakit?

Ngayon ay tumayo ako sa harap ng papalapit na lalaki. Siguro naman hihinto siya kasi nandito ako.

"Excuse me po, anong lu--" Hindi ko na natapos 'yung sasabihin ko nang makita ko 'yung ginawa niya.

Did he just passed through me?

No. Hindi totoo 'yun 'di ba?

Imposible.

Ano siya, may super powers? Hah! Kalokohan.

Sinubukan ko namang kalabitin itong babaeng nasa harap ko.

"Miss? Pwede--" I was dumbfounded when it happened again. 'Yung kamay ko tumagos lang sa balikat niya.

Bakit?

I was left there, stunned because of what just happened. My brain was still absorbing that unbelievable scene.

This can't be happening.

Kaya pala kahit ano'ng gawin kong tanong sa kanila ay hindi nila ako pinapansin kasi hindi nila ako nakikita?

Ano ba ako?

Teka...

Ngayon na naisip ko 'yun...

Sino nga ba ako?

Napaupo ako nang bigla na lang manlambot 'yung tuhod ko. Napaiyak na lang din ako.

Bakit wala akong maalala?

Bakit walang nakakakita sa'kin?

Multo na lang ba ako ngayon?

Pero bakit hindi ko man lang alam?

I cried on my knees. Umiiyak ako ng malakas na parang bata ngayon. Hoping that I would gain someone's attention but unfortunately, there was none.

Hindi ko namalayan na kasabay ko rin pala na umiiyak ang langit ngayon. Ni hindi ko man lang maramdaman 'yung patak ng tubig. Ni hindi man lamang ako nababasa.

Now I felt so lost.

Mas matindi pang lungkot ang nararamdaman ko ngayon kaysa sa taong namatayan ng mahal sa buhay.

Mas matinding takot pa ang nararamdaman ko ngayon kaysa sa taong babawian na ng buhay pero hindi pa handa.

Para akong bata na iniwan ng sariling magulang sa isang malaki at napakadilim na lugar kung saan ako lang mag-isa.

Matapos ang ilang minutong sinayang ko sa pag-iyak sa ilalim ng ulan ay umalis na rin ako sa park na 'yun.

Naglakad-lakad ako at pilit na inaaliw 'yung sarili ko para mapagaan ng kaunti 'yung loob ko. Wala naman kasing ibang tao ang nakakakita sa'kin.

Napadaan ako sa isang appliance store kung saan maraming TV ang naka-display. But all of it were playing the same news.

"Ang sikat na may-ari ng Song Clothing Line at fashion icon ngayon na si Adeline Song ay naaksidente kasama ang kanyang hinihinalang non-showbiz boyfriend."

"Parehong idineklara ng kanilang doktor kanina lang na comatose ang dalawa dahil sa malala ang natamo nila."

"Iniimbestigahan pa rin hanggang ngayon kung ano ang naging sanhi ng aksidente."

Adeline Song? Why does her name sounds so familiar?

×××

pasensya na kung nag-expect kayo ng matinong first chapter. hindi ko po kasi alam kung paano sisimulan 'to eh. sa ngayon wala pa muna 'yung bangtan, sa next chapter meron na.

sana po mag-vote kayo or comment anything. i would appreciate it. :)

11-23-14

edited [160408]