FanGHOST

FG [26]

Mistaken

×××

Adeline's POV

"No! Let go of me! I need to see Dylan!" I was dragged out and chased away from the coffee shop by this tall and unfamiliar guy.

Nagpupumiglas ako pero ayaw niya talaga akong bitiwan.

"I need to see and talk to my boyfriend! Let go of me! Dylan! Dyl--" nahinto ako sa pagsigaw nang marinig ko siyang tumawa.

"Ahahahah! Ang pagkaka-alam ko kay Brian ka patay na patay hindi sa akin! Naalog ba ang mundo, Adeline?" he hardly said in between his laughs while I stopped. I was dumbfounded. How the hell did he know me?!

"Sinong Brian? And hell, you're not even near the Dylan I knew! Sino ka ba?! And how did you know my name?! Stalker ka ba?!" Magsisimula na sana akong mag-hysterical uli pero nagsalita siya.

"Wait, you mean, hindi mo ako naaalala?" tanong pa niya but I only gave him the 'duh' face. Binitawan na rin niya 'yung braso ko.

"Pero ikaw si Adeline Song, diba?" paninigurado niya pa. Tiningnan ko lang siya nang may asar na mukha.

"And what now if I am Adeline Song?" mataray kong sagot.

"Hindi mo talaga ako naaalala? Ako 'to, si Dylan Choi. 'Yung tinulungan mo ng isang gabi dahil hinabol at binugbog ako ng mga tauhan ng pinagkakautangan ko! 'Yung nakapulot kay Carly! 'Yung nakatira lang dati sa abandonadong lugar pero nalaman ko na mayaman pala 'yung tatay ko kaya nakapunta ako dito! Best friend mo pa nga ako, sabi mo, kasi sa'kin ka lang nakakapagkwento tungkol kay Brian!" tiningnan ko lang siya for a couple of seconds and gave him the 'what the hell' face.

"I got no idea about what shit you just said. Baka ibang Adeline ang sinasabi mo. Isang Dylan lang ang kilala ko at hindi ikaw 'yun. So if you'll excuse me, uuwi na--" but even before I finish my sentence he interrupted me.

"Let's talk. Hindi ako pwedeng magkamali. Naging tao ka lang kinalimutan mo na ako?" nahinto ako sa huling sinabi niya. What the hell?

"Naging tao? What the fuck? Ano? Naging alien ba ako or something before? Please just stop this nonsense, okay?" seryosong sabi ko sa kanya. This is getting out of hand.

"Hindi. Kailangan nating mag-usap!" hahawakan niya sana uli 'yung braso ko pero mabilis ko itong iniwas. I am so done with this man's craps.

"Wala tayong paguusapan kasi hindi naman kita kilala! And please--" I was cut off again, but this time by an adorable voice.

"Ang ingay niyo po masyado. At please po, 'wag niyo pong awayin 'yung papa ko," napatingin ako sa batang babae na nakahawak sa kamay niya. Ngayon ko lang napansin na may kasama pala siyang bata.

And everything came flashing back again.

Stop it, Adeline! Compose yourself!

I cleared my throat and tried to talk back.

"S-See! May anak ka na pala tapos panggugulo ng buhay ng iba 'yung inuuna mo! I.. I'm going. And don't you dare follow me!" Ah! Damn! Get yourself together, Adeline! Stop stuttering!

Umalis na ako at bumalik sa coffee shop kung saan ko nakita si Dylan. But I guess fate is mad at me. He's not there anymore.

O baka naman umpisa pa lang wala na talaga siya du'n kasi hindi naman siya 'yung nakita ko?

I sighed. I should just move on.

Adeline, move on na. Okay? 

Okay, I'll move on... after I wait for him here.