Falling for Mr. Montanier (UNDER EDITING)

Kabanata 41

"S-Seven?" Utal na naiusal ko habang nanlalaki ang mata ko.

Hindi ako makapaniwala na nakikita ko siya ngayon. Buhay nga si Seven!

"Yes, I am." Sabi niya at ngumiti sakin.

Lalong nanlaki ang mata ko habang nakatingin sakanya.

Lalaking-lalaki ang pananalita niya at walang halong panliliit ang boses lalo na pag ako ang kausap niya.

"A-anong nangyari sayo?" Tanong ko hindi naiwasang mautal.

"Get in. If you want know." Gulat pa din ako kaya nang buksan niya ang kaliwang pinto ay hindi pa din ako agad nakagalaw.

"Huy, Dal! Pasok na!" Tawag niya at doon lang ako nakagalaw tinawag niya akong Dal! Ang palaging tinatawag sakin ni Seven noon.

Napangiti ako at pumasok na sa loob ng sasakyan agad niya din namang isinara ang pinto.

"Gusto ko lang i-klaro sayo ang lahat, Idalia. Wala akong lakas ng loob na lumapit sainyo ni Raquel. I'm so sorry." Panimula niya.

"Kaya ba nagpapadala ka ng sulat sakin?" Tanong ko at tumango siya.

"Yes, alam kong hindi kayo maniniwala pag nalaman niyo na buhay ako. At saka pinagtataguan ko ang pamilya ko. Until now, hindi pa din nila alam na buhay ako."

Nangunot ang noo ko.

"W-why? Ano ba talagang nangyari? Bakit buhay ka? Ano ba talagang nangyari 1 year ago?" Tanong ko. Naguguluhan na talaga ako.

"Noong gabi ng birthday ko kasama ko si Anika."

Nangunot lalo ang noo ko.

Sino naman yung Anika na yon? Hindi ko kasi maalalang may nakwento sakin si Seven noon about that girl Anika.

"Anika?" Kunot-noong tanong ko.

Kinagat niya ang labi niya at mula sa pagkakatingin sa baba ay inangat niya ang tingin sakin.

"Naalala mo yung naikwento ko sayo 'non? Yung babaeng lapit nang lapit sakin?" Tanong niya. Bigla ko namang naalala ang nakwento niya sakin noong nasa Cebu pa ako.

"Yes," Sagot ko. "What about her?" Tanong ko.

"After kong ipagtapat kay Dad ang tunay na kasarian ko at hindi nila ako magawang tanggalin. Noong gabi ng birthday ko ay naglayas ako. Sobrang sakit dahil he was my dad but hindi niya magawang tanggapin kung ano at sino talaga ako. Pinagtabuyan niya ako at sa araw pa talaga ng kaarawan ko. Wala akong malapitan noong panahon na 'yon dahil wala ka at si Raquel alam mo namang kayo lang kaibigan ko. Until nakita ako ni Anika na umiiyak sa tabi ng kalsada. Kinupkop at pinatira niya ako sa Condo niya."

Pumatak ang luha ko sa nalaman ko and inabot ko ang kamay ni Seven para hawakan. "I'm sorry, Seven. Wala ako noong mga panahon na kailangan mo rin ako. I'm really sorry." Ngumiti ng maliit sakin si Seven at hinawakan ang kamay ko.

"No need to say sorry, Idalia. I always understand you. Remember noong panahon na umalis ka tapos hindi ka nagpaalam sakin? May tampo ako oo. But, naiintidihan ko kasi para naman sa ikabubuti mo ang pag-alis mo." Mas lalong pumatak ang luha ko. Tumahimik sandali bago muling nagsalita si Seven.

"Galit na galit ako sa pamilya ko, ni-ate ko at nanay ko dahil hindi man lang ako sinundan at hindi man lang ako nagawang ipagtanggol. Until one day bumalik kami ni Anika sa bahay namin and then I just found out na akala nila pantay na ako. Iba ang iniiyakan nila na namatay sa Car accident at 'yon ay hindi ko tinama na.." Tumulo ang luha ni Seven habang nagsasalita kaya niyakap ko siya kagaya ng ginagawa ko dati. I will always stay by his side and I will never leave him like what I did before.