Once Again | l.yngyng [ON-GOING]

89

[Please play NEVERTHELESS by RIO]

Alexa

"Alexa!" Sigaw ni Lucas habang sinalo niya ako.

Nanghihina ang mga tuhod ko at bumigay kaagad ang sistema ko. Ayaw kong paniwalaan ang sinabi sa balita. Baka kapangalan niya lang. Pero maraming bagay ang nagsasabi sa isip ko na totoo nga na nawawala siya.

"Jaemin! Tubig!" Ani Joyce habang pinapaypayan ako.

Hindi sana ako maniniwala na siya 'yon ngunit nagpakita sa balita ng bawat litrato ng mga pasaherong nawawala. Mas nanghina ako at nanginginig ang mga kamay ko. Naiiyak man ako pero hindi ko magawang umiyak ng sobrang lakas.

"Alexa, safe 'yon si Yang. Don't worry too much okay?" Ani Tuesday sa akin para pagaanin ang loob ko.

I was crying silently while I was embraced by my friends. I felt so hurt and disappointed at the same time. Ang hirap talaga kapag nae-excite ka sa isang bagay. Madalas, may nangyayaring masama.

I weeped all day and all night for five days straight.  I wasn't talking to anyone. I wasn't going out of my room. I created a wall between me and other people in my life.

Even if five days have passed, wala paring balita tungkol sa mga nawawalang pasahero ng flight. Durig those five days, I've been having nightmares everynight. I wasn't ready for this nightmare. I wasn't ready to think that one day, baka nga hindi na bumalik si Yang sa akin.

Napangiti ako nang mapait nang makita ko ang mga larawan namin ni Yang mula noong highschool and within the past few months. I wish time went slower. Na sana mas mahaba pa ang oras na nilaan ko sa kan'ya kaysa sa sarili ko at sa trabaho ko. Na sana, narealize ko pa noon na may possibility na ganito nga ang mangyayari.

I can't stop thinking about worse things that might've happened to Yang. I don't want to think that he is dead, dahil hindi ko iyon matatanggap. I looked on my phone, reading the past conversations between me and Yang.

Bawat linya, may kurot sa puso ko. Bawat litrato namin, may sakit sa puso ko. Kung pwede lang na sana mahanap na siya kaagad. Sana nga mahanap na siya para makampante ako.

"Mamc? It's me, Joyce."

Napatingin ako sa pintuan ng kwarto ko. Pinalis ko ang mga luhang kanina pa lumilihis sa mga mata ko.

"Mamc, can I come in? I have something to give you."

Pinagbuksan ko siya ng pinto at umupo si Joyce sa kama ko. Nakaupo rin naman ako sa kama ko. I scanned my eyes on the box that she was holding. It was colored black with a red ribbon. Nanpansin niya ang pagtitig ko rito kaya naman tiningnan niya rin ito at ngumiti ng may halong lungkot.

"Mamc, do you know what's in this box?" Tanong niya ngunit hindi ako sumagot bagkus ay tinitigan ko lamang siya.

"In case something like this happens... Yang gave it to me and insisted that I keep it safe with me. This box was filled with his letters for you. He probably doesn't want to send it to you and for you to read... But I am giving it to you Mamc. I hope that when you're reading his letters, your mind will be somehow be at ease."