The hospital boys

10. Do we know you?

P.o.v Calum
'Luke je bent terug.' Riep ik uit 'Ja je ziet het.' 'Enn hoe ging het?' Vroeg Michael verwachtingsvol 'Ik weet het niet de uitslag komt in de ochtend, hoe is het met Julia?' 'Nog steeds het zelfde, hartslag rustig en ook nog aan de beademing.' Zei ik 'Oke ik ga ook maar eens slapen, zijn jullie wakker gebleven voor mij?' 'Ja natuurlijk, we laten onze maat toch niet alleen in een kamer met snurkende mensen?' Zei Michael 'Zoals je ziet liggen Ashton en Hope al lekker te slapen.' Zei ik lachend 'Ja dat heb ik gezien, is er nog iets gebeurd in de tijd dat ik weg was? Vroeg Luke. Michael en ik keken elkaar te gelijk aan, Michael knikte naar mij als teken dat ik het moest vertellen over die telefoontjes. Toen ik het verhaal had verteld keek Luke ons zo ongelovig aan. 'Net voor dat ik de kamer in kwam stond er een andere bewaker dan normaal, ik kende hem niet ik dacht dat Paul een nieuw iemand had geregeld maar hij grijnsde heel raar naar mij.' Zei Luke 'Laten we nu gaan slapen, we kijken en praten morgen verder.' zei ik 'Je weet dat het al na twaalf uur is dus vanochtend.' Zei Michael bijdehand 'Wat zijn we weer geestig Michael.' Zei ik 'Truste guys.' Zei Luke 'Slaap lekker.' Zei ik 'Slaap lekker buddy's van me.' Zei Michael. Luke en ik moesten lachen om wat Michael zei en hij keek ons niet begrijpend aan.

Die ochtend

P.o.v Hope
Ik werd wakker met 2 sterke armen om me heen toen ik me omdraaiden zag ik dat Ashton naast me lag 'Morning sunshine.' Zei hij vrolijk 'Hoe lang lig jij hier al?' 'Sinds jij sliep gister avond, wist je dat de heel schattig bent als je slaapt?' 'Nee dat wist ik niet, maar bedankt. Zullen we gaan ontbijten?' 'Ja is goed, kom dan halen we wat pannen om de andere wakker te maken.' Zei Ashton met een brede grijns op zijn gezicht. We hadden eigenlijk een hele grote kamer: 2 badkamers, 6 bedden, 1 keuken, een eettafel met 8 stoelen en tot slot een grote zit hoek met tv en een grote bank. We zaten op een speciaal deel van het ziekenhuis. Ashton had 2 pannendeksels en ik een pan en een pollepel. 'We moeten wel een liedje zingen.' Zei Ashton 'Oké, dan doen we don't stop van jullie, maar dan alleen het refrein.' 'Oké dan.' Stilletjes liepen we naar hun toe. We begonnen te zingen en te trommelen

Don't stop, doing what you're doing
Every time you move to the beat it gets harder for me
And you know it know it know it
Don't stop, you know that I like it
Every time you walk in the room you got all eyes on you
And you know it know it know it
You come in close now, swear I can taste it,
You've got me tongue tied I can't escape it
I'm loving what you got
But then you push me off
Ooohh oh oh oh

Toen stopte we met herrie maken en kregen we kussens naar ons toe gegooid van Michael, Calum en Luke. 'Hope je kan echt goed zingen!' Zei Ashton 'Thank you, jij ook!' 'Weet ik.' Zei hij terug. 'Maar de reden dat we jullie wakker hebben gemaakt is omdat we gaan ontbijten!!' Riep Ashton vrolijk 'Oke ik kom wel ik heb trek, wie gaat er mee eten halen beneden?' Vroeg Calum 'Ik ga wel mee.' Zei Michael

P.o.v Michael
We hadden: 5 broodjes, 2 glazen melk en 3 glazen jus de orange. 'Dat word dan 11 euro en 50  cent.' 'Hier is 12, hou de rest.' 'Bedankt!' Zei hij. Een man die aan de andere kant stond grijnsde heel raar naar me.

We liepen naar boven met de dienbladen in onze handen en zoals gewoonlijk konden we niet echt normaal doen want er vielen wat er viel melk en sinaasappelsap overgaan. 'Eet smakelijk everybody.' 'Eetse ja.' Calum en ik hadden melk genomen want we wilde weten hoe dat proefje hier in Nederland. Calum & ik namen tegelijk een slok van zonde melk en we spuugde het ook tegelijk weer uit gelijk, zure melk bah wat is dat vies. Mijn mobiel zoemde dat betekende dat ik een sms kreeg.

Privé Nummer,
Ik zei toch dat ik jullie het leven zuur ging maken!

Ik liet het aan Calum lezen die net een hap van zijn broodje nam, toen hij het las stikte hij bijna in zijn broodje. 'Hoe kan hij weten dat wij melk hadden?' 'Omg man dit word echt heel, moeten we het tegen Paul zeggen?' Vroeg Calum 'Yo Mikey wat is er?' Zei Luke. Ik liet hem ook de sms lezen en ook aan Hope en Ashton. 'Ik zou het niet tegen Paul zeggen, wij zelf weten nog geen eens wie het is.' Zei Ashton. 'Ik heb een idee!' Zei Hope 'Vertel maar' 'Nou die gast zou hier ergens moeten zijn, dus als we nou eens naar beneden gaan en dan verspreiden we ons over de ruimte, jij belt dat nummer en dan kunnen we kijken of er een telefoon afgaat.' 'Dat is zeker geen slecht plan, maar iedereen kan ons dan herkennen?' 'Michael jij doet deze muts op over heel je haar anders valt het gelijk op, Ashton jij doet deze pet op van Julia en een zonnebril van mij, Luke jij doet mijn bril op en een vest met een capuchon jij kan dan in de rolstoel mee en Calum jij doet dit hoedje op en mijn mitella die hoef ik nu niet om.' Zei Hope terwijl ze iedereen de spullen gaf. Toen iedereen zich had omgekleed leken we helemaal niet meer op de boys van five seconds of summer. Luke zag er opeens heel slim uit, Ashton zag er vrij normaal uit, Calum zag er niet uit met dat hoedje op maar ja alles er voor over om niet herkend te worden en ik, ik zag er ook niet verkeerd uit alleen bij Ashton zag een muts er beter uit. We hadden afgesproken dat Hope op een bank ging zitten, Luke ging naar een winkeltje, in zijn rolstoel, maar hij bleef wel aan de voorkant zitten, Calum die ging naar de receptie om informatie te vragen over Julia, Ashton ging ook op een bank zitten maar dan aan de andere kant en deed net of hij muziek luisterde en ik kwam van de wc op het moment dat ik ging bellen. We hadden om de beurt onze plekken aan genomen, nu was het mijn beurt om te gaan bellen. Ik liep de wc uit en belde het nummer. Er gingen 5 telefoons af ongeveer, 3 daarvan namen op en 2 mensen lieten hem gaan. De persoon die ik belde nam wel op, ik zag een man die opstond en weg liep, Hope was het dichtst bij en ging de man onopvallend achterna, de man liep naar buiten en wij hadden afgesproken om binnen te blijven dus deed Hope net als of ze moest weten welke verdieping ze zocht en ging bij het bord staan te kijken. De man kwam weer naar binnen zonder dat hij aan het bellen was, bij mij was er nog niks gezegd en er was nog niet opgehangen. Die man was het dus niet, er was nu niemand meer aan het bellen. Ik begin dan maar aan het gesprek.

(M = Michael, A= anoniem)
M: Hallo?
A: Hallo Michael, hoe gaat het met je?
M: Wie ben jij en hoe kom je aan mijn nummer?
A: Ik ben een persoon en je nummer heb ik van een betrouwbare bron gekregen.
M: Waar ben jij?
A: Dichter bij dan je denkt.

Met die woorden werd er opgehangen. Ik wenkte de andere dat we weer naar boven konden gaan. Om de beurt gingen we weer weg en toen we allemaal boven waren begon ik te praten 'Deze mysterieuze gast had niet veel te zeggen. Toen ik vroeg wie hij was en hoe hij aan mijn nummer kwam zei hij ik ben een persoon en ik heb je nummer van een betrouwbare bron gekregen.' 'Zei hij verder nog wat?' Vroeg Ashton nieuwsgierig 'Ja toen ik vroeg waar hij was zei hij dichter bij dan je denk, toen hing hij op.' 'Er blijft 1 vraag door mijn hoofd gaan.' Zei Calum. We keken hem allemaal aan en toen zei hij: 'Kennen we deze gast?' En dat vroeg ik me dus ook af.
-------------------------------------------------
Heeey
Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken dat jullie mijn boek lezen ik ben nu een week bezig en heb al meer dan 500 reads😱😱 echt super bedankt!!

Groetjes
Mij❤️💋🎈