The hospital boys

33. Gaming

P.o.v Kelly
Ik werd wakker door dat er iets bewoog, het leek net of de bus aan het rijden was. Ik schoof het gordijn opzij en zag dat de andere gordijnen allemaal nog dicht waren. Ik klom uit mijn bunk en net toen ik op de grond stond werd er geremd waardoor ik net een klap op de grond viel, ik hoorde gelach boven me en zag dat Ashton zijn hoofd achter het gordijn haalde 'Iemand heeft geleerd dat je voorzichtig moet doen met het uitstappen van je bunk als de bus rijd' zei Ashton die niet kon stoppen met lachen, ik wierp hem een dodelijke blik toe en hij stopte met lachen 'Heb jij dit dan nooit gehad?' vroeg ik aan Ashton, hij zei ik niet meer en werd ook een beetje rood 'Ash jij moet niks zeggen want jij viel uit je bunk toen we hier heen reden' zei Michael die nu ook achter zijn gordijn vandaan kwam 'Is de rest al wakker?' vroeg ik aan Michael, hij begon te trappen met zijn voeten tegen de achterkant van zijn bunk waar Luke lag, Ashton deed dat ook aan zijn kant maar dan bij Calum, je hoorde Luke hard kreunen 'Ja Luke is wakker' zei Mikey lachend 'Calum niet' zei Ashton. Ik lag nog steeds op de grond en stond op en deed het gordijn open bij Calum, maar hij lag er helemaal niet in 'Calum is weg?' zei ik verbaasd 'Hoe bedoel je weg?' zei Ashton en klom voorzichtig uit zijn bunk 'Nou zoals in hij is hier niet!' zei ik tegen Ashton 'Wie is er niet?' zei een stem naast ons 'Nou Calum is weg' zei ik en keek toen op en wie stond daar met een broodje in zijn handen ja je kan het vast al raden daar stond dus Calum
'Oh je bent er weer' zei ik verbaasd 'Ja ik had honger dus ging ik kijken of er wat te eten te halen viel' zei hij heel normaal 'Hoe kom je aan dat broodje dan?' vroeg Ashton watertandend 'Er staat een mand met allemaal pistolettjes op de tafel' zei hij heel onschuldig 'Dat meen je niet' zei ik ongelovig 'Kom op dan, ik wil ook z'n broodje' zei Michael, wij liepen met zijn 5en naar de voorkant van de bus, aan Luke was ook uit zijn bunk geklommen en er lag een hele mand vol met pistolletjes belegd met worst, kaas en sla. Het zag er zo lekker allemaal uit dat ik 2 pistolletjes op heb, eigenlijk mocht ik niet zo veel eten dus de rest van de dag dan maar niks. Toen het 10 uur was liep ik weer terug naar de bunks en maakte ik Julia en Hope wakker, over een kwartier zouden we in Amsterdam zijn en over een half uur zou Paul er zijn voor het dag programma. Ik kroop bij Julia in haar bunk en sloeg een arm on haar heen 'Julia wakker worden' fluisterde ik zacht 'Luke ga weg' en ze gaf me ene zachte duw, ik moest heel hard lachen 'Ik ben Luke niet ik ben Kelly' 'Omg dat meen je niet, het spijt me echt heel erg' ze sloeg haar hand voor haar mond en begon ook te lachen 'Waarom verwachtte je dat ik Luke was?' 'Uhhm nou omdat hij ook altijd zijn arm om me heen legt op die manier' 'Nou oké dan genoeg hier over, sta op, ga je omkleden eet wat en dan zijn we zo in Amsterdam en Paul ook' zei ik en kroop de bunk uit op weg naar Hope 'Hope opstaan' ik trommelde op haar bunk 'Verdomme Kelly door jou stootte ik mijn hoofd' zei ze boos 'Sorry maar opstaan en omkleden en dan eten' 'Van waar die haast?' vroeg ze 'Nou we zijn zo in Amsterdam' 'Maar ik wil helemaal helemaal niet in deze stad wakker worden laat staan hier te gaan werken en andere dingen doen' zei ze koppig 'Je hebt geen keuzen je moet wel' met die woorden liep ik weer terug naar de jongens.

P.o.v Julia
Na dat Kelly zei dat ze niet Luke was schaamde ik me echt erg, naar hij legt ook altijd zijn arm zo om me heen dus vandaar de verwarring. Ik kroop uit de bunk en trok de la open die onder mijn bed was, ik ritste de koffer open en pakte een setje ondergoed, een fel roze short en de zwarte met witte sterren tanktop die we van de week gekocht hadden, ik deed mijn koffer dicht, schoof de la diciht stond op en liep naar de douche ik deed de deur open en deed de deur achter me op slot, ik kleedde me uit, deed de douch aan en stapte onder de douch, ik wilde naar de shampoo grijpen, ik pakte een fles maar zag dat ik dus mijn eigen shampoo was vergeten want dit was shampoo van de jongens, het maakte me voor 1x niet uit en ik gebruikte gewoon die shampoo en na een kwartier gedoucht te hebben was ik er wel klaar mee en stapte onder de douche vandaan ik droogte me af en kleedde me aan. Ik had gemerkt dat de bus gestopt was met rijden dus waren we in Amsterdam aan gekomen, Hope zal niet zo blij zijn want die is zwaar tegen Amsterdam in verband met de voetbalclub, mij maakte het niet echt uit ik was dan voor Feyenoord omdat Hope dat wilden, ik was zelf niet echt voor een voetbalclub maar vond het wel leuk op voetbal te spelen. Ik deed nog wat make-up wat bestand uit mascara, een beetje foundation tegen de rode plekjes en een klein beetje lipglos, veel mensen vonden Hope en mij niet echt meisjes meisjes omdat we altijd mee deden met de jongens tijdens gym en meer praten met jongens dan met meisjes maar als het er op aan kwam hielden we er wel van on te shoppen en elkaar helemaal optutten. Ik was klaar in de douche en ruimde netjes mijn kleren en make-up op en liep naar de voorkant van de bus waar nog 3 broodjes lagen, ik pakte er een met ham en sla en liep nu helemaal naar de achterkant van de bus want ik hoorde daar net geluid vandaan komen, ik schoof de spiegeldeur opzij en zag dat Michael en Hope een potje fifa tegen elkaar speelden, Hope stond met 1-0 voor en maakte nog een doelpunt 'Lekker bezig Cuddle' zo noemde ik Hope omdat ze heel erg van knuffelen hield, ze keek op naar mij en lette niet op haar blik ging pas weer naar de tv nadat ze gejuich naast zich hoorde 'Dankje Julius' zei ze sarcastisch , ja Julius was dus mijn bijnaam voor haar omdat ik volgens haar heel goed was in geschiedenis 'Waarom ruikt je haar naar mijn shampoo' zei Luke en keek me aan 'Ik was mijn eigen shampoo vergeten uit mijn tas te halen, dus daarom' zei ik terug 'Dan had je moeten roepen had ik hem komen brengen' zei Luke met een ondeugende grijns op zijn gezicht 'Vergeet het Hemmings' zei ik lachend 'Waarom noemen jullie elkaar eigenlijk Cuddle en Julius?' vroeg Michael 'Bijnaam' zeiden we in koor, we moesten lachen omdat we dat wel vaker hadden, veel mensen dachten ook dat wij tweeling waren omdat we altijd bij elkaar waren, maar ja dat kwam weer door dat mijn ouders overleden waren en ik bij Hope woonde, toch moest ik terug denken aan die ene dag