The hospital boys

59. Not again

P.o.v Calum
Hij wist gewoon waar Zina was, ik wilde hem helemaal verrot slaan echt ik was woedend en als het nog niet erger kon was was ook nog eens die Jordy er, ik werd er helemaal niet goed van! 'Waarom hebben jullie Zina mee genomen?' vroeg Michelle die er ook bij was komen staan 'Ze was makkelijk mee te nemen en dat jij nou zo'n grote sukkel bent om naar de bus te rennen zonder je vriendin, kan ik niks aan doen' zei hij grijnzend tegen mij 'Ik-ke-' 'Calum laat het hij is je geen verontschuldiging waard' hoorde ik Michael zeggen die zijn hand op mijn schouder legde, ik knikte en we stonden als groep om Matt heen hij kon nergens heen. Op eens hoorde ik allemaal gefluister en zag ik dat er een hele grote groep meiden en ook wat jongens achter ons stond, de fans hadden in de tijd dat Zina er niet was ons maar vooral mij heel erg gesteund en er was zelfs een trending topic #findZina! 'Deze jonge weet waar Zina is en hij wilt niet vertellen waar ze is' hoorde ik Hope haar stem, die duidelijk werd versterkt door een megafoon, ik stak mijn duimen naar haar op en ze begon te glimlachen, de meiden en jongens begonnen allemaal boe te roepen 'Wat wil je hier nou mee bereiken ze kennen me niet!' schreeuwde Matt naar Hope 'Wel als ik je naam verteld' 'Dat durf je toch niet' 'Dan moet jij eens heel goed op letten' en ze gaf hem een speelse knipoog 'Deze jonge hier Matt Halst en zijn vriend Jordy Ruiters, hebben er voor gezorgd dat Zina verdwenen is, ze denken dat ze hier zomaar mee weg kunnen komen maar dat is niet zo, toch?' 'NEE' riepen alle meiden en jongens in koor 'En willen wij dat Zina terug komt?' 'JA' 'Willen wij dat Matt en Jordy de bak ingaan?' 'JA' 'Okay dan zijn we het daar mooi over eens, kunnen wij op jullie rekenen?' 'NATUURLIJK' 'Mooi zo en super erg bedankt' 'Ey Hope, Jordy en ik zijn niet de enige schuldigen hier' schreeuwde Matt naar Hope 'Wie dan nog meer?' 'Je moeder'

P.o.v Luke
En ja hoor waarom niet nog een keer, weer naar het ziekenhuis, ik kan er beter een abonnement op nemen. 'Meneer Hemmings we gaan u even onderzoeken om te kijken of u eventuele kneuzingen of breuken heeft opgelopen na deze trap in u maag' zei een mannelijke dokter 'Ten eerste zeg maar Luke en ten tweede je en geen u' hij knikte en ze probeerde me van de brancard op een normaal bed te krijgen wat niet echt lukte, uiteindelijk is het gelukt met 5 mensen en Julia stond dom te lachen 'Good luck Luke' en ik zwaaide naar haar toen de doktoren me wegreden. We kwamen aan in een hele grote witte kamer waar een tafel stond met allemaal gereedschap, want ja zo werd dat genoemd. In ongeveer het midden van de kamer was een grote lege ruimte en daar boven hing een felle lamp. Het bed werd op de lege plek gezet en 3 van de 5 doktoren liepen weg 'Zo meneer Hem-' ik keek hem aan met een blik van ik had hier wat over gezegd 'Ik bedoel Luke, je mag recht op gaan zitten en je shirt uit doen als dat geen probleem is' 'Nee voor mij niet' ik ging met moeite recht op zitten en trok voorzichtig mijn shirt uit, ik keek naar mijn buik en je zag een grote blauwe plek met daarom heen een rode vlek 'Je mag nu diep in en uit ademen' ik knikte en deed wat er me gevraagd werd, met in ademen had ik meer moeite dan met uit ademen. De dokter trok van die blauwe plastic handschoenen aan en voelde aan mijn bovenste rij met ribben, hoe lager hij voelde aan mijn ribben hoe meer pijn het ging doen 'Auw!' mijn onderste rib deed ongelofelijk pijn, net als of er een gigantische blauwe plek om heen zat 'Ik denk dat je vliegende rib een beetje gekneusd is omdat het dik, blauw is en je hebt er pijn 'En is dat erg? Kan ik wel gewoon lopen en zingen en optreden en kan ik gewoon alles doen?' 'Ja natuurlijk wel, je moet alleen vandaag in het ziekenhuis blijven en dat leuke meisje mag bij je blijven, ook maken we straks voor de zekerheid nog een foto' 'Oké bedankt' ik schudde de hand van de dokter en er kwam een verpleger en die bracht me naar een kamer. Hij opende de deur en daar zag ik Julia op een stoel zitten met haar ogen gericht op haar telefoon 'Hey' 'Oh heey je bent al terug? Hoe was het en wat is er mis?' 'Ja ik ben al terug anders was ik hier nu niet, het ging wel goed ik heb mijn zwevende rib een beetje gekneusd en ik moet alleen vandaag nog in het ziekenhuis blijven' 'Gelukkig valt het mee, ik was echt bang dat je weer wat zou breken' 'Haha nee nu gelukkig niet' 'Mag ik even storen?' zei de verpleger, ik was helemaal vergeten dat hij hier nog was 'Ja tuurlijk' zei ik 'Je kan als je wilt tv kijken, daarvoor heb je deze afstandbediening voor nodig' hij haalde een zwart langwerpig ding uit een broekzak van zijn verplegers uniform 'Met de blauwe knop kan je de tv aan en uit zetten, met de cijfers een andere zender op zetten, met de groene knop kan je iemand laten komen on wat te eten of wat te drinken te bestellen en als laatst de rode knop, die mag je alleen gebruiken als er iets ergs is gebeurd of je voelt je helemaal raar, zwak, weg zakkend of andere vertoningen die niet normaal zijn' ik knikte en hij gaf me de afstandbediening aan.