DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 9

My stomach keep on screaming. It’s already 11 AM and yet she is still asleep. My jaw clenched. Nurse Lee gave me a pain killer. Ilang oras na siyang wala dito pero hanggang ngayon natutulog pa rin ang babaeng ‘to. Ganito ba siya lagi? But, as far as I can remember maaga siyang nagigising. I always see her working out. Yes, nakikita ko siya lagi but we don’t know each other. Marami akong nakikitang nakatingin sa kaniya, she wear short clothes kaya mens are drooling excluded me.

“Cholo!” she exclaimed. Mabilis akong umupo ng maayos. Tiningnan ko siyang habang nanlalaki ang mga mata niya, habol ang hininga at halatang kinakabahan. Our eyes met, tinaasan ko siya ng isang kilay.

“A nightmare about me?” I asked. Hindi pa rin nawala ang pagkahingal niya. I started panicking. He face palm. Dahan-dahan akong tumayo para sana kunan siya ng tubig ng bigla siyang magsalita. I faced her. Something inside me feels blue.

“I thought I did not save you,” she whispered. My lips pursed. I tried to hardened my expression. Bigla kong naalala ang sinabi kanina ng Nurse. I saw her fingers trembled. She brushed her hair. Nakatitig lang ako sa kaniya. She looked so frustrated and nervous.

“Pero kapag merong nawawala sa gitna ng operation, nagtatago siya at umiiyak.”

I gulped. I don’t know what to do.

“You can’t save all people, Pri.”

Mabilis siyang nag-angat ng tingin.

“You are not superhero nor God,” I said. She covered her face. Ramdam na ramdam ko ang bigat ng paghinga niya. I stepped my feet forward. Huminto ako sa harapan niya. I took a deep breathe and grabbed her hands. It’s sweating. Ang lambot ng kamay niya.

“I want to save all people,” she answered me. I looked away. Mahigpit kong hinawakan ang kamay niya. I don’t know how to comfort a woman but I am hoping that this is working, “What are you doing? Okay ka na ba? Kagabi ka lang inoperahan tumatayo ka na kaagad,” sambit niya. She looked at me with doubt in our hands.

“I am trying to comfort you,” I responded. Mahina siyang tumawa at binawi ang kamay niya. Nanatiling nakaangat ang kamay ko at huli na ng bawiin ito. Kumunot ang noo ko. Ang bilis magbago ng mood niya. Patago akong umirap.

She chuckled, “Bakit mo binigay sa ‘kin ang kumot mo?” tanong niya sa ‘kin.

Imbis na sagotin siya ay tumalikod ako para kunin ang pagkaing dinala ng Nurse.

“I’m hungry,” I said. Narining ko ang yabag niya patungo sa ‘kin. In a second, I saw her walking beside me. We looked at each other, she smiled. I looked away can’t stand her eyes. I sighed. Hinawakan niya ang dextrose na hawak ko.

“Sorry, natagalan akong gumising,” sambit niya. Tumango ako.

“It’s okay. Nurse Lee went here, dinalhan niya tayo ng pagkain,” sagot ko sa kaniya. Mabilis siyang lumingon ng may panlalaki ng mga mata.

“Talaga? Bakit hindi mo ako ginising?” she asked loudly. She pouted her lips. Why does whenever she’s pouting her lips look so sexy? Napakunot ang noo ko. What am I talking about? She’s not sexy, “Bakit umiiling ka?” dagdag niyang tanong. Natigilan ako sa tapat ng pinto.

Am I out of my mind?

“Nothing, you seems tired of taking care of me.”

She pressed her lips together. Napatakip siya ng bibig pero kahit anong takip niya halatang-halata sa mukha niya ang ngiti. She’s so obvious. I rolled my eyes.

“Ano ka ba?” marahan niya akong binunggo gamit ang katawan niya. My face crumpled, “Wala ‘yon. That’s my work.”

Habang nakaupo ako sa mesa ay tinitingnan ko siya. She moves gracefully but fast. He reheat the food again that nurse brought for us. She talking about that nurse like what he is doing earlier.