DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 8

Pri’s POV

I was in a deep dream of receiving the Doctor’s of the year when I heard my phone ringing. I answered it at pagbalik ko ay wala na sina Doc Zamora at Nurse Lee para magbigay nito sa ‘kin. Wala ng tao sa  venue. Parang gumuho ang mundo ko. My eyes welled up with teas and starting sobbing. It feels real but when I wake up, I realized that it was a dream. Napanguso ako. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

I stared at my wall clock. It’s 12 Midnight. Patagilid akong humiga habang iniisip ‘yon. Biglang nag-ring ang phone ko, sa sobrang gulat ay napahawak ako sa dibdib ko.

“What the hell? Kapag ikaw ‘to Nixnix, malilintikan ka sa ‘kin,” matigas kong sambit. I picked up my phone from my side table. Tiningnan ko ang caller ID. Napatakip ako ng bibig. I roamed my eyes. Biglang nanindig ang balahibo ko.

“Oh my gosh, sino kaya ang unknown number na ‘to?” I asked myself. My heart starting going crazy and my mind are over thinking. May magnanakaw ba? I bite my fingers. Nagtalukbong ako ng kumot dahil sa takot. I didn’t answer the call. Pagkatapos nitong mamatay ay nakita kong madami pala siyang tawag.

“Sino ba ‘to? Is this mom?” I whispered. I hugged my phone. Bigla na naman ulit tumunog. Hindi ko alam ang gagawin ko. Nanginginig ang mga paa ko. Mom is not calling in this kind of time. Napapikit ako habang nagdadasal. Pagmulat ko ay agad ko itong sinagot.

I waited for someone to say pero wala. Hala! Kailangan ko ng tumawag ng guard. Akma akong tatayo mula sa ‘king higaan ng biglang may nagsalita.

“Please come in my condo…I need you hear…” Paputol-putol ang boses niya mula sa kabilang linya. I can hear his hard breathing. I covered my mouth.

“Cholo? Ikaw ba ‘to?” I asked. I heard a footsteps. Fear crept into me. My gosh, what’s this, “May trabaho si Cholo!” natataranta kong sigaw. Tumayo ako para maghanap ng pagtataguan. Pabalik-balik ako sa loob ng kwarto ko.

“De..los Santos, buksan mo ako.” Pagkatapos niyang sabihin ‘yon ay nakarinig ako ng doorbell. Hindi ko alam pero dahil sa takot at pagkataranta ay napatakbo ako palabas. Pinailaw ko lahat ng ilaw. Sumilip ako sa pintuan. Napasinghap ako ng makitang duguan na mukha ni Cholo sa tapat ng pinto ko. Nagmadali akong buksan ito, kasabay din nito ang pagtumba ng katawan niya patungo sa ‘kin. Napasigaw ako ng malakas. Gano’n pa rin ang suor niya mula kanina pero ang mukha niya puno na ng dugo.

Hinila ko siya papasok ng bahay. Hindi alintana ang bigat niya. Gumagana ang adrenaline ko ngayon. Naiiyak ako na hindi ko maintindihan. Paglapag ko sa kaniya sa couch ay tumakbo ako sa bukas na pintuan. Sumilip ako kung merong nakapansin pero mukhang wala naman. My eyes widened when I saw a drops of blood. Dali-dali akong tumakbo para punasan ito, pati ang pintuan niya at pintuan ko.

Tumungo ako sa kaniya. His brows are cuts, his lips and jaw. Hindi ko alam ang gagawin ko habang nakatitig sa katawan niya. I cut his jacket and shirt, I saw not one gun shot but three. Napahilamos ako ng sariling palad, I walked back and forth. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Kinuha ko ang phone ko at tinawagan si Nurse Lee. Napakagat ako ng labi sa paghihintay na sagotin niya ito, “Please, please…sagutin niyo,” I whispered. I heard Cholo groaned. I touched his forehead, he is having a fever. This is bad.

Tinawagan ko si Nurse John, nagbabakasakali lang. Hindi kasi sinasagot ni Nurse Lee.

“Hello, Doc D. May duty ka ngayon?” bungad niyang tanong sa kin. Thank, God.

“Nurse, I need your help,” I said, biting my lips. Hindi gano’n kalayo ang Hospital lalo’t walang traffic ngayon. Hindi ko puweding kuhanin na lang ang balang nakabaon sa katawan niya. I cleaned his wound in the head while waiting for Nurse John. Yes, pupunta siya dito. I need him. Marami siyang bukol sa sugat sa ulo. I know that there is something wrong.