DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 18

Maaga akong nagising kagaya ng sinabi ko. Nagbihis ako ng pants saka white shirt. It's my off from hospital and will visit the orphanage.

Habang nagsusuot ng sapatos ay dinial ko ang number ng organizer ko. I'll check them up too baka kasi may mga tagong sakit ang mga bata.

"Hello, doc. Andito na po kami, niri-ready na ang mga pagkaing dadalhin at laruan," pambungad niya sa 'kin. Napataas ako ng titig ng makarinig ng door bell mula sa labas. My brows lifted. Tumayo ako dala ang phone, hindi ko pa naisusuot ang kabilang pares ng sapatos.

"Salamat, Leah. Naghahanda na rin ako," sagot ko sa kaniya. Wala pa namang pumalpak sa mga pagbisita namin. Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sa 'kin ang mala-macheteng lalaki sa harapan ko, "Magkita na lang tayo mamaya," dagdag ko.

"Good morning," he mouthed. Pumasok siya na walang pasabi. I pressed my lips together. Pigil ang ngiti ko, sumunod ang tingin ko sa kaniya. I tried to stop myself from grinning pero unti-unti akong tinatraydor ng sarili ko. Mabilis kong binaba ang tawag.

He's wearing a white long sleeves paired with his black pants and rubber shoes. He looked so damn handsome. Hinanap niya ako sa tabi niya at napansing wala ako dito. He faced me, tumaas ang gilid ng labi niya.

"Why?" he asked, smirking.

"Ang gwapo mo pa rin kahit na marami kang bandage sa mukha," komento ko. Sa lahat ng isinusuot niya, ang kulay na puti talaga ang mas bagay sa kaniya. I saw him gulped. Inayos niya ang kuwelyo niya saka tumalikod.

"I know," he answered without looking at me. Humalukipkip ako. He sit above the soft couch. It's near 7. Dinampot niya ang sapatos sa sahig at tiningnan ang paa ko. Kumunot ang noo niya.

Umupo ako sa tabi ni Cholo. Akma kong kukunin ang sapatos sa kamay niya nang hindi ko ito mahila. Hinahawakan niya ng mahigpit.

"Susuotin ko," mahina kong sambit. I pouted my lips. Kinuha niya ito pabalik kaya napabitaw ako. Aalma pa sana ako ng umupo siya sa paanan ko. My jaw dropped, and eyes widened. Pigil ang hininga ko ng angatin niya ang paa kong may suot na tsenilas, "T-Teka,"

"Just stay still and I'll do this for you, Pri," may diin niyang tugon. I stayed. Hindi ako makapagsalita. Bawat galaw niya ay nagpapakaba sa 'kin ng husto. Ilang beses akong napalunok. He ribboned my lace, it's starstruck me. Umangat ang tingin niya, he gave me a smile. My heart almost melt, "It's done. Have you done breakfast?" he asked.

"N-No, h-hindi pa," sagot ko.

Narinig ko ang pagbuntong- hininga niya, "You should eat first. Why can't you take care of yourself? Gusto mo laging bida sa buhay ng iba," matigas niyang sabi sa 'kin.

Napairap ako. Hindi naman sa gano'n. Maybe I lost track sometime for myself.

"Because I want you to take care of me," magpapagpag sana siya ng kamay pero hindi natuloy ang pagsalpukan ng mga kamay niya. Para siyang estatwa sa harapan ko at nakatitig lang sa 'kin. I winked at him.

Hindi siya nakapaniwalang umiwas ng tingin. Hawak-hawak niya ang kaniyang panga.

Mabilis niyang kinuha ang kamay ko at hinila patayo. Mahina akong tumawa sa naging reaksyon niya. He stopped pulling me until we reached my kitchen. Ipinanghila niya ako ng upuan.

"Sit," he commanded unemotional. Umupo ako, I bite my lips. I put my palm over my jaws. Nakasunod ang mga mata ko sa kaniya. Ang totoo hindi ako nakapagluto ngayong umaga.

He went to my fridge and open it. He picked up a milk, bread and butter. I smiled a bit. Nilapag niya 'yon sa harapan ko. I waited for him on what to do next. Kumuha siya ng butter knife, pinggan at baso.