Paling-linga ako sa dinaanan nila kanina. Wala pa rin sila. Nangangati ang mga paa ko habang nakaupo at gustong tingnan kong ano ang nangyari. Gumagalaw rin ang mga daliri ni Rio habang hawak ang manibela. Tom is beside me holding a gun.
"Are they alright?" I asked nervously. Hindi ako mapakali. I wanna see him if he's okay. I bite my fingers, nanginginig ang mga kamay ko. Unti-unti na naman akong hinihigop ng kaba.
"Do we have self there? Of course, we don't know," sagot sa 'kin ni Rio. Masama niya akong tiningnan. Naniningkit ang mga mata. I nibbled my lips. Nangilid ang mga luha ko, hindi ako sana'y sa ganitong treatment, "Ano? Iiyak ka na naman?" sumbat niya. His jaw clenched.
Umiling ako. I wiped it off.
"Ri, stop," malamig na pigil sa kaniya ni Tom. Napalingon ako sa kaniya. He's looking outside. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Tinakpan ko ang bibig ko, "Andito na sila," aniya at binuksan ang pintuan.
My eyes widened. Lumalabas siya sa pinto at binigyan ako ng tingin. I heard ambulance coming. Napalingon ako. I didn't heard guns.
"'Wag kang lalabas dito," aniya at malakas na sinarado ang pinto. Umuwang ang mga labi ko.
"Gusto kong makita si Cholo!" sigaw ko. Napatakip ako ng bibig ng hindi niya ako pinansin. I looked at Rio. Manghihingi sana ako ng tulong pero nag-iwas siya ng tingin, "Rio, please...gusto ko siyang makita!" sigaw ko.
"That will not help him, you better stay here," walang pigil niyang sagot. Bumukas ang pintuan sa gawi ko. I saw a police.
"Sasama ka sa 'min sa estasyon. Maghahain ka ng detalye para makapagsampa tayo ng kaso," sabi niya. Bumaba si Rio mula sa front seat. I clasped my hands. I nodded my head.
"Opo," sagot ko. Akma siyang aalis ng hawakan ko ang laylayan ng damit niya, "Kamusta po si Cholo?" mahina kong tanong. Nagbabakasakaling masagot niya ang katanongan ko.
He stared at me, "May tama siya sa bandang tagiliran at braso bago bago namin naabotan," sagot niya sa 'kin. Binaba niya ang suot niyang sumbrero. Napatakip ako ng bibig. May mumunting hikbi na lumabas sa labi ko. I have to be strong for him.
I heard the ambulance go. Dahil sa tunog na naririnig ko. I tried so hard not to cry. I only got bruises at pasa pero hindi naman ito kasingtindi ng nakuha niyang sugat. I wanna cure him like before.
May ibang pulis na pumasok sa driver's seat. I saw that some of the police cars go. Pumasok sa tabi ko si Rio.
"Let's go," sabi niya. Tumango naman ang pulis sa kaniya at pinaandar ang kotse na sinasakyan namin. I pulled the jacket closer to me. Giniginaw ako. Umalis na kami sa lugar na 'yon.
I wiped my tears, "N-Nadakip ba silang lahat?" tanong ko.
Rio crossed his arms and leaning his head against the car's window. Napatikom ako ng bibig. Wala yata akong makukuha sa kanilang sagot. I smiled bitterly. It's my fault after all.
"Obviously, yes," he uttered. Nakahinga naman ako ng maluwag. My eyes slowly blur. Napailing ako ng dalawang beses. I rubbed my eyes pero hindi bumabalik sa dati. Biglang umikot ang paningin ko hanggang sa hindi ko na namalayang tumama ang ulo ko sa pintuan.
"Pri! What happened?!" sigaw niya. I couldn't open my eyes. I felt him shaking my body. Nandilim na ang paningin ko.
***
I slowly opening my eyes. Kumalam bigla ang lalamunan ko. I coughed. Tiningnan ko ang paligid. I saw white wall.
"N-Nsaan ako?" I asked in low voice.
"Ate, gising ka na! Mom, mom! Gising na si ate!" he shouted. Hinawakan niya ang kamay ko. Unti-unting bumalik ang paglinaw ng mga mata ko.
BINABASA MO ANG
DS #4: Our Bloody Life
Roman d'amourSeries #4 Pritzy Delos Santos is soon to be general surgeon. She loves curing everyone's disease. Lahat ng tao ay gusto siya dahil sa pagiging mabait at matulungin nito sa mga taong nangangailangan. Sa pagtatagpo nila ng isang lalaking tadtad ng ta...
