DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 37

Paglipas ng isa, dalawa hanggang sa umabot ng taon. Wala akong narinig mula kay Cholo. I was devastated. Umaasa na baka maisip niya na balikan ako. Ilang gabi akong umiyak dahil sa pagsakit ng dibdib ko, nangungulila sa kanina. I waited for him to come up, sunduin ako mula sa trabaho at dalhan ako ng pagkain.

"Umiiyak ka na naman!" sumbat ni Nurse Lee sa 'kin. I've been like this whenever I missed him. Humugot siy ng dalawa piraso ng mga tissue at binigay sa 'kin. I saw Nurse John coming.

Kumirot ng husto ang puso ko. Parang ilang tao ang bumugbog nito at nagdala ng sakit. I sniffed. Tinaggap ko ito at pinunasan ang mga luha ko.

Dapat kakain lang kami ng resto pero andito ako umiiyak. Napahikbi ako. Nagiging emosyonal na naman ako.

Nurse John hissed, "You're crying again?" he asked irritatedly with worried. Umiling ako. I tried to smile but my lips couldn't hold it.

"Hindi, okay lang ako. Naluha lang ang mga mata ko," sambit ko. Pagkatapos kong maka-recover sa nangyari ay tinanggap pa rin ako ng hospital ng buong puso. Bumalik ako para magsilbi.

"'Wag kami ang lokohin mo, doc. You should visit a psychiatrist, you have this unstable emotion," nag-aalala niyang sagot. Umupo siya sa harapan ko, lumipat naman si Nurse Lee sa tabi ako at isinandal ang ulo sa balikat ko.

"Oo nga, doc. That may lead to depression and worst anxiety," she whispered, rubbing my back. Huminga ako ng malalim. Napansin ko rin ang palaging pag-iyak ko.

Namumula ang mga mata ko habang kumakain. I never visit any mental doctor after that incident. I moved on and probably get over that.

Nagsimula kaming kumain ng tahimik. Ang bigat na naman ng pakiramdam ko. I feel like i'm having a fever.

"Ihahatid ka na muna namin sa bahay niyo," sabi ni Nurse John. I nodded my head. They are like my family. It's early in the morning when we decided to eat before going home.

Nakaangkla ang mga kamay ko sa braso ni Nurse Lee. I am leaning my head against her shoulder. Ginulo niya ang buhok ko.

"Sumama ata ang pakiramdam ko," sambit ko. Huminto kami sa paglalakad. Pero hindi naman ako nakakaramdam ng panlalamig kung meron akong lagnat.

Nurse John touched my forehead.

"Nilalagnat ba? Parang hindi naman siya mainit," sabi ni Nurse Lee. Nagkatinginan silang dalawa. Lumabi ako. Umiling si Nurse John.

"Hindi."

"Baka pagod lang ako," bulong ko sa kanila. My chest tightened. My chest went up and down.

"Umuwi na tayo para makapagpahinga na kayo," sabi niya. I just curved my lips.

Pagsakay namin sa kotse ni Nurse John ay pinikit ko ang mga mata ko. Memories burst inside my mind. Our happy memories together. His clinginess, the way he hugged me.

"Nurse, sa condo ako uuwi," sambit ko. I opened my eyes. My eyes watered. Hindi ako pumupunta do'n. I let Phoenix go and get some clothes for me.

"Are you sure?" nagaalangan niyang tanong sa 'kin. Napalingon din si Nurse Lee dahil sa gulat.

I nodded my head, "Thank you for being there for me. I-I," nabasag ang boses ko, "I just missed my condo." Napahikbi ako, "I miss him so much!" I exclaimed. Nagsiunahang tumulo ang mga luha ko. I cry loudly.

Gusto kong magwala. I wanna shout how I miss him. I covered my face. Dinaluhan naman ako ni Nurse Lee. She caressed my back.

"O-Okay lang 'yan, doc. Ganiyan talaga ang pagmamahal, masasaktan at masasaktan tayo," sabi niya. My shoulder shaken. I nodded my head.