DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 10

Pri's POV

"WHO ARE YOU?!" someone shouted. I rubbed my eyes after hearing that. I yawned, "PRI!" nataranta akong umupo sa kama ko. Parang biglang nagising ang kaluluwang kanina lang ay inaantok pa. We have a schedule of CT-Scan. Kailangang ma- check si Cholo.

A loud bang from my door is what I've heard. Napatakip ako ng bibig kasabay ng panlalaki ng mga mata ko. That was mom. Malakas na kumabog ang dibdib ko. Bakit siya nandito? I hurriedly opened my blanket. Sinuot ko ang bunny na tsinelas ko saka tumakbo patungo sa pinto.

"M-Mom!" I shouted back, stuttering. Napakagat ako ng daliri. Patay. When the door opened I saw mom's face. Her brows almost bump to each other. Namumula ang mukha niya. Sumilip ako sa likuran niya at nakitang nagkakamot ng ulo si Cholo sa sofa. I faked my smile at her.

Napatalon ako sa biglaan niyang pagpalo sa 'kin, "Ikaw na bata ka! Alam ko naman na you love helping! Pero this is your private place!" she shouted angrily. I pouted my lips. Hinawakan ko ang kamay niya.

"M-Mom," I uttered.

"Lagi ka na lang, mom nang mom! Pumunta ako sa hospital para sana dalawin ka. And guess what? You took a leave because you have emergency? Hmmm?" tinaasan niya ako ng kilay na may halong iritasyon. Ngumisi ako para pagaanin ang mood niya.

"Uhmmm...Tita," Cholo said. Madiin akong pumikit. Tumalim ang titig ni mom sa kaniya. Sumenyas akong pumutol ng ulo.

"Mom, we can talk about it properly, ok---," hindi na natapos ang sasabihin ko sa pagsagot ni mom sa kaniya.

"'Wag na 'wag mo akong tawaging tita! Hindi kita pamangkin! I am leaving," mom answered. Binawi ni mom ang kamay niya mula sa 'kin sabay irap. Naiwan ako sa pinto na bagsak ang balikat.

"Mom, you wan't a tea?" pahabol kong sigaw sa kaniya. Hindi na siya sumagot at malakas na sinara ang pintuan ko. Hays! Si mama talaga. Hindi naman siya nagsabi na pupunta siya. I stepped out my feet and walking towards him. Nakasandal ang ulo niya sa backrest ng sofa. Yes, sa sofa pa rin siya natutulog.

Tumingin siya sa 'kin, "She is you," sambit niya. My forehead creased.

"Syempre sa kaniya ako nanggaling. Kung wala ako, walang tutulong sa 'kin dito," matigas kong tugon. He shook his head. Umupo ako sa kabilang couch, crossing my arms. His lips twisted.

"Alam kong ganiyan ka rin magalit. You won't hear out others."

I sighed heavily. Siguro nga tama siya, "Hay...we have CT-scan schedule. Don't forget. Hindi ka naman ba niya pinalo?" baling ko. He laughed.

"She almost did. Mabuti na lang nakita niya ang benda ko sa ulo. And band aid everywhere in my face," he answered, rolling his eyes. Mahina akong tumawa. Magaling na ang bibig niya, meron siyang sugat sa kilay at nawawala na rin ang pamamaga ng pisngi niya dahil sa gabi-gabing therapy.

"May silbi din pala 'yang sugat mo." Natatawa kong sambit. Tumayo ako saka humikad, "Anong gusto mong breakfast? I'll order downstairs," tanong ko sa kaniya. Kapag nalaman ni mom ang mga tattoo niya tiyak na magwawala 'yon. She hated tattoos. Madumi daw sa katawan pero kapag si Cholo okay naman. Bagay naman sa kaniya.

"Order whatever you want. Tired of cooking for me?" he asked, smirking. My eyes widened. Tipid akong ngumiti. Ibig sabihin ba no'n? Hmmmm?

"So, gusto mo nga ang mga luto ko?" nagpakawala ako ng mapaglarong ngiti. Umismid siya.

"I won't deny it." Napatakip ako ng bibig habang naglalakad patungo sa kusina. My face reddened, I am whipped. I decided to cook breakfast. I bite my lips to stop on grinning but my lips keep on stretching. Silly! I should stop being readable. "Gano'n lang ang sinabi niya bakit kinikilig ako?" naiinis kong bulong sa sarili habang naghihiwa ng bawang. Malakas kong nahiwa ang bawang matapos mapagtanto na baka binibiro niya lang ako. I gritted my teeth.