DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 39

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. Feeling ko lumilipad ako kasama ang mga ulap. Happiness rooted inside me. I can't stop myself from smiling from time to time.

"Ang liwanag ata ng mukha mo ngayon, doc. No'ng nakaraan lang parang binagsakan ka ng langit at lupa," komento ni Nurse Valdez. Umismid ako kasabay ng pag-ikot ng aking mga mata. Nandito kasi ako sa nurse station. Naghihintay ng mga pasyente.

"Nakapagpahinga na kasi ako ng mabuti, nurse. Ikaw," I pointed him, "Kailangan mo na ring magpahinga para lumiwanag ang mukha mo," sabi ko. Mahina naman siyang tumawa sabay iling sa 'kin.

Nilagay ko ang siko sa ibabaw ng table.

"Sa sobrang liwanag ng mukha ko, masisilaw ka, doc," aniya. Hindi ko rin napigilang tumawa sa sinabi niya. I slowly slap his arm.

"Baka masilaw ako kamo sa noo mo," sambit ko sa kaniya.

I assist the patience gracefully. Nakaramdam daw siya ng paninikip ng dibdib. Binigyan ko siya ng gamot na ilalagay sa ilalim ng dila niya. Kailangan niya 'yong tunawin.

Buong gabi ay hindi ako nakaramdam ng pagod.  Bakit pa ako mapapagod? Merong naghihintay sa 'kin sa labas ng hospital.

My lips curved. My gripped in my bag's strap tighten. I saw him leaning his head against his new car. Yep, kinuha niya daw sa kotse ng daddy niya. Kinailangan niya pa daw ipaayos dahil matagal ng hindi umaandar.

He brushed his hair up handsomely. Humahaba na talaga ang buhok niya. While I walking towards him he stood up straightly. He's waiting for me to be near him.

"Kanina ka pa?" tanong ko sabay yuko. Pigil ang ngiti ko. I don't want to blush in front of him. Parang nagsimula ulit kami sa una.

"Couple of minutes. How's your day?" he asked back. I nibbled my lower lip.

"Okay lang naman. Hindi naman ako napagod," sambit ko. Huminto ako sa harapan niya. He looked at me straight in my eyes. Kumibot ng husto ang puso ko.

He touched my cheeks using his right hand and caressing it softly. Uminit ang pisngi ko na parang merong sumindi.

"Are you sure?" he asked worriedly. I nodded my head. Totoo ang sinabi ko. Hindi kami gano'n ka-busy ngayong araw, "But, baby." Tumambol ang dibdib ko, "It's past 11 PM."

Humaplos ang kamay niya sa batok ko at hinila ako papalapit sa katawan niya. Bumangga ang mukha ko sa matigas at matikas niyang dibdib. Agad na pumulupot ang dalawa niyang braso sa balikat ko.

Napapikit ako para sulitin ang oras sa mga bisig niya. Napangiti ako ng malawak.

"Totoo ang sinabi ko, Cholo. Pero sa yakap mong 'to, parang nawala ang mumunting sakit sa mga paa ko," sabi ko sa kaniya. Unti-unting gumapang ang mga kamay ko para yakapin siya pabalik. Siniksik kong mabuti ang mukha ko.

I heard him laugh sweetly, "Baby, you are flattering me!" he exclaimed defeatedly. Hinalikan niya ang ulo ko na may halong panggigigil.

Bumitaw ako sa pagyakap sa kaniya. Agad naman niyang inagaw ang kamay ko at mahigpit itong hinawakan.

Ngumisi ako, "'Di ba sabi mo sa 'kin meron kang surprise?" makahulugan kong tanong. Yes, in the middle of the night meron daw siyang surpresa. Napahawak ako sa tiyan ko dahil sa pagkalam ng sikmura ko. Dahan-dahan niyang tinango ang ulo niya.

"Aw! My baby is hungry." Napalabi siya at kinuha ang suot kong bag. Nilagay niya ito sa backseat at pinagbuksan ako ng pintuan, "Get in. You'll see what i've got. While we are apart I started improving my self," he said. Tumaas ang gilid ng labi ko.