DS #4: Our Bloody Life

Kabanata 14

Nagmadali akong mag- drive patungo sa isang restaurant. I don't know what to buy, Tom and Rio gave me ideas yet not acceptable. I can give her chocolates at some times but not this time. Mga gonggong talaga. It's still 11 PM. The truth is I lied. Magkaiba talaga ng way ang pupuntahan namin. Kailangan ko pang siguraduhing nakapasok na talaga siya bago mag U- turn. Crazy me, I don't know why I am doing this.

Siguro dahil wala akong magawa sa buhay ko.

Pagbaba ko sa harapan ng isang diner ay dumeretso ako papasok. Let's see what can I have. Sinalubong ako ng isang waiter. Iminuwestra niya ako sa isang table.

"Thank you, i'll take my orders out," I said. He nodded his head, giving me the menu. Nakahanda na ang ballpen at papel niya, "Do you have any recommendations? Tasty foods sana," sambit ko.

Binaba ko ang hawak ko na menu saka tiningnan siya. Ngumiti siya sa 'kin, "Para po ba sa asawa niyo? Is she craving?" he asked curiously. My brows knitted. Napayuko ako habang tinatakpan ang bibig ko. I tried to stop myself from laughing pero hindi ko na napigilan ang sarili ko. May kumawalang tawa sa mga labi ko na ipinagtataka niya.

"She's not my wife, pero I think she's craving," I answered. Nabunutan naman siya ng tinik sa dibdib, akala niya siguro na offend niya ako. Natakot ata.

"I suggest, you must try this mushroom with beef tapa, our pork steak is our best seller," he confidently explained. You can see through his eyes, his passion and love on what he is doing, "Mas tasty kapag meron siyang sauce, sir, kaya sana magustuhan niyo."

I nodded my head slowly. Ngayon lang ako nakarinig ng pork steak. Kaya siguro naging best seller, "Alright, I'll take that. Two orders each with 4 orders." After he picked up my order he thanked me.

"Your order will be here after 20-30 minutes," he said before leaving.

Naghintay ako pansamantala. Hindi pa naman ako inaantok. Madalang lang din ang tao dito sa loob. Magha- hatinggabi na rin kasi.

I took a picture of where I am. I posted it in my day. Hindi naman ako gano'n ka active sa social media. For me, it's a toxic community. Hate comments and toxicity are everywhere. Pagkalipas ng dalawangpu't lima ay dumating na ang order ko. It's fully pack, at nararamdaman ko ang singaw ng init.

After paying ay umalis na ako. Ilang minuto na lang at maga-out na siya. She is probably hungry.

I drove for 15 minutes. 5 minutes late ako. Wala pa rin naman siya sa labas kaya I tried to call her. She's not answering. I texted her instead, letting her know.

"Nasaan kaya siya?" I asked, whispering. I decided to walked out from my car. Meron akong nakitang ambulance na nakahinto sa tapat nf Emergency Room.

Nalakad ako papalapit sa doon. I know some may know me, dahil nakita nilang magkasama kaming dalawa ni Doc no'ng nakaraan. Nakapamulsa ako habang naglalakad. Every steps I made, palakas nang palakas ang sigaw at iyak.

Napahinto ako sa pagragasa ng alaalang hindi ko makakalimutan. I held my head. Madiimg sumara ang mga mata ko dahil sa kirot. Parang ayaw akong lubayan ng kirot sa ulo ko.

"Maawa kayo! 'Wag ang anak ko! Palayain niyo na siya!" halos mapugto ang hininga ni mom sa pagmamakaawa.

"Mommy!" tanging naging sagot ko dahil sa panginginig ng buong katawan ko. Taas- baba ang dibdib ko dahil sa takot. Nakakulong ako sa rehas na bakala at hindi makalabas. Samantalang si daddy naman ay nawalan na ng malay dahil sa bugbog at pamimilit na ibigay ang perang hinihingi nila.