The Rain In Barceloñia | RAIN SERIES #1 | ✓

Chapter 39

| The Rain In Barceloñia |
Chapter 39

[AFTER FOUR YEARS]

"Mommy! Mommy!"

Napalingon ako sa aking likuran. Nakita ko ang kambal na tuwang-tuwa na papalapit sakin.

"Mommy, look po!" Sigaw ni Yzkabelle at pinakita ang tadtad ng star ang tigkabilang kamay niya.

"Mommy, ako din po!" Napalingon naman ako kay Azmerah, natutuwa ako sa kanila.

"Wow! Very good naman ang baby ng mommy! Let's go na. We have a family dinner" napatigil ako ng biglang hindi sumunod si Belle.

"Why baby? What's your problem? Are you okay?" Umiling si Belle.

Kaya inakay ko na ulit ang dalawa. Nakabalik na kami dito sa manila 3 years ago. Gaya ng dati eto pa din si Xycan ang daddy nila. 1year nalang talaga pwede ko ng makita si Adee. At pwede nya narin malaman ang lahat ng 'to.

Sasakay na sana kami ng sasakyan ng biglang may inimik si Azmerah.

"Mom, we have a family day on Friday...." sambit niya.

"But we don't have a daddy...." nagulat ako mg biglang magsalita namna si Yzkabelle.

"Baby? Si Daddy Xycan, diba?" Umiling si Belle.

"No! I know he's not our real daddy! I heard you and him last night talking about our real daddy! Where is he?! Why his not here?!" Umiiyak na sambit niya. Napahawak ako sa ulo ko.

"Please, Yzkabelle! Shut up your mouth! Masakit ang ulo ni Mommy...please wag ngayon....." bigla nalang akong tinakbuhan ni Belle at iniwanan kami ni Merah. Nauna na sya sasakyan kasama si Gigi at Beya.

"Is that true?" Napalingon ako kay Merah.

Lumapit ako sa kanya.

"Masakit ang ulo ni Mommy, i will answer your question later, okay?" Smabit ko. Tumango siya.

Halos mapaiyak na ako. Matalino ang kambal hindi ko sila kaya. Konting mali, gusto itatama nila palagi.

Nakarating kami sa bahay. Hindi umiimik sakin si Yzkabelle,siguro gawa ng nasigawan ko siya.

"Mommy, may i ask po?" Tanong ni Merah. Tumango ako.

"Where's our real daddy po?" Natigil na naman ako.

"I don't know..." pagsisinungaling ko.

"What? Mommy...your lying...i know you..." napailing nalang ako at tumayo. Nahihilo na ako kakatanong nila.

"Pwede ba?! Azmerah, you know naman na masakit ang ulo ni Mommy, diba?!" Hindi kona napigilan ang bibig ko. Humikbi si Merah at umiyak ng malakas.

Nagulat ako ng biglang sumulpot si Ate. Umiling siya.

"Mali na ang lahat ng 'to. Itatama kona" halos mapabuntong-hininga ako.

Inakit nya ang kambal pa taas para makapagbihis na. Pumunta ako sa cr. At napatingin ako sa aking sarili.

Halos mapasigaw ako sa galit. Hindi ko na alam ang gagawin ko! Nahihirapan na ako!

"Aaaaaah!!!" Sigaw ko.

Bigla nalang tumulo ang luha ko.

Asan kana, Adee? Sobrang nahihirapan na ako. Hindi kona kaya ng wala ka. Please...bumalik kana...sobrang kailangan na kita....lalo na ng mga anak mo...hinahanap ka na nila...

"Mom? Are you okay?" Nagulat ako ng may sumigaw sa labas. Binuksan ko ang pinto.

"O-Oo okay lang si Mommy. Sorry baby ha...ang weak kase ni mommy nyo..." napaupo nalang ako at niyakap silang dalawa habang umiiyak.