The Rain In Barceloñia | RAIN SERIES #1 | ✓

Chapter 30

| The Rain In Barceloñia |
Chapter 30

"Happy birthday! Adee! I love you so much!! Bumangon kana dyan para makasabay ka ng breakfast saken"

Today is December 3 at birthday ngayon ni Adee, he's already twenty-three years old. Meron na rin akong regalo sa kanya actually kahapon ay dumaan pa ako sa mall para lang makabili ng regalo sakanya. Excited na tuloy akong ibigay yon sa kanya.

"Thank you, Sweetie! Btw, good morning!" Napangiti ako ng marinig ang kanyang boses.

"Good morning! Come here, baby. Let's eat" agad naman siyang lumapit sakin at hinalikan ang aking noo.

"What's that?" Tanong niya sa pagkain na niluto ko.

"Carbonara and Salad" tumango nalang siya at umupo sa aking harapan. Sasandukan kona sana sya ng pigilan nya ako.

"Let me do it, hindi kahit birthday ko e ganto na" pinaupo nya ako at siya na misamo ang nagsandok sakin. Napangiti nalang ako.

"Thank you, Adee" ngiti nalang ang nagsilbing sagot nya at nagsimula na kaming kumain.

Nang matapos rin kami kumain ay naligo na rin siya. Wala naman kaming pasok pero ang aga nya naligo, ginaya pa ako. Hanggang sa makalabas siya ng kwarto ay tinawag ko siya para ibigay ang regalo ko sakanya.

"Hey, what is this?" Tanong niya.

"Buksan mo" sambit ko.

Agad naman niyang binuksan ang regalo ko. And he slowly tear up. Nagulat rin ako sa reaksyon nya. Tears of joy....

"Ang ganda nito, Sweetie....sobrang ganda...hinding-hindi ko ito iwawala at pangakong iingatan ko ito.....napaka-gandang painting at bracelet nito....ito na ata ang pinaka-magandang regalong natanggap ko sa buong buhay ko..."

He hugged me so tight.

"I love you....." sambit ko. Hinalikan niya ang ulo ko at inangat ang aking mukha. Nakita ko padin ang mga luha niyang patuloy na pumapatak.

"I love you more, Sweetie....mahal na mahal kita....sobrang mahal....sobra....."

Napagtanto ko nalang na nakalapat na pala ang labi namin. Napapikit nalang ako habang nakikipagsabayan sa kanyang mapusok na halik.

"Sweetie, i have something to tell you....but i don't know how? It feels me nervous....and im scared....na baka....magalit ka sakin at layuan mo ako....."

Biglang lumakas ang tibok ng puso ko. Ito na ba yon? Ito na yung araw na kailangan na niyang sabihin saakin ang lahat??

"Ano yon?" Tanong ko.

Hinawakan niya ang kamay ko.

"Sweetie, pupunta akong London...." napaiwas ako ng tingin sakanya. Parang papatak na ang luha ko sandali lang.

"....5 years lang yon...swee---" pinutol ko na nag sasabihin nya.

"Putangina! Ni-la-lang mo lang yon?! Adee?!" Galit na sigaw ko habang pumapatak ang mga luha ko. Sobrang sakit.

"Sweetie, hindi naman sa ganon...." sambit niya habang piit na lumalapit sakin habang ako naman ay panay ang layo.

"Para saan yon? Bakit kailangan mong pumunta ron? Sabihin mo sakin..." umiiyak na tanong ko.

"For us, Sweetie. Gusto ko magkaron ng tayo ng maayos na buhay....gusto kong ako ang mag-mana ng kompanya namin ron...." sambit niya. Umiling ako.

"No! Adee! Selfish ka! Hindi mo ba alam na masasaktan ako mawala ka nga lang ng ilang oras sa tabi ko natatakot na ako?! Oo sige! Kung ako ang mali rito, wala akong pake! Kung iiwan mo ako then go! Let's...." napatingin ako sakanyang mga mata. Umiiyak na rin siya.

"Let's break up...." natigilan siya. Nakita ko ang unti-unti niyang pagluhod.

"No....no....please....Sweetie....sorry...sorry...." hinawakan nya ang kamay ko at agad itong hinalikan. Napahagulgol na ako aalis na sana ako pero kaagad niyang niyakap ang bewang ko.

"Ayaw ko. Hindi ako papayag.....kahit anong mangyare, walang magaganap na ganito....ayaw ko....kase tangina...ansakit....mauulit na naman ba ang nangyare sakin?" Natigilan ako.

"Hindi nyo na naman ako hahayaang makapag-paliwanag ng malinaw? Bakit?" He's broke voice.

Naiiyak pa rin ako.

"Adee...let me go...." umiling siya ng paulit-ulit. At pilit ko naman inaalis ang kamay niya sa bewang ko.

Hanggang sa makawala ako. Hinabol niya ako hanggang sa natigilan ako ng magsalita siya.

"Sige hahayaan kita, pero tandaan mo walang magaganap na hiwalayan dito. At hinding-hindi ko hahayaang mangyare yon" agad ko ng dinala ang bag ko at saka pumasok ng kotse. At agad na pinaandar yon.

Hanggang makarating ako sa bahay namin. Nagulat sina Mom kung bakit ako umiiyak.
Pero hindi ko magawang makasagot.

"Yeona, what happen? Nag-aalala na kami" lalong lumakas ang hagulgol ko sa balikat ni Daddy.

"Daddy.....iiwan na ako ni Adee..."

Hinaplos naman ni Daddy ang buhok ko. Hanggang sa tumigil ako. Nasa bisig pa rin kao ni Daddy.

"Hindi ka niya iiwan, nangako siya samin" napailing nalang ako at bigla na naman bumuhos ang luha ko.

"He loves you....he's so inlove with you....he never leave you without a valid reason.....he never leave you without any reason...and we know he gonna come back......." sambit ni Mom sabay halik sa ulo ko.

He loves me and i know that.

Khloris Point of view

Hindi ko maiwasang masaktan sa nangyayare sa kapatid ko ngayon. Alam kong mahina siya pagdating sa mga ganto.
Habang nasa bisig siya ni Daddy ay umiiyak parin siya. Hanggang sa nagpaalam siya na pupunta siyang kitchen dahil nagugutom daw siya kaya naman sinundan ko siya at laking gulat ko ng makita kong lalaklakin na niya ang isang boteng alak. At buti nalang ay nakuha ko kaagad sakanya yon.

"Ate!" Sigaw niya.

"Why are do that?!" Galit na sigaw niya.

"Hindi makakabuti ang alak sa'yo" sambit ko pero umiling lang siya at tumawa.

"I'm not a kid anymore! And i can decide what i want to do! So leave me alone!" Sigaw nya. Nilapitan ko kaagad sya.

"Shh...stop crying...ate's here....i can be your crying shoulder...." napayakap nalang siya at humagulgol na naman.

"Sorry ate....nasigawan kita..." she said and hugging me so tight.

"It's okay....alam ko naman na kaya mo lang ako nasigawan ay dahil nasasaktan ka..." nakita ko ang paghikbi niya kaya pinispis ko ang kanyang likod.

Hanggang sa niyaya ko siya sa kwarto niya. Magdamag ko siyang binantayan hanggang sa makatulog siya. Makatulog sa kaiiyak. Hanggang sa napagpasyahan ko ng bumaba na at nagulat ako ng biglang nag-vibrate ang phone ko.

Nanlaki ang mata ko. Si Azrael. He messege me. A long messege....

Omg....i hope so...i hope so....I trusted you, Azrael. I trusted you....