{ Zawgyi }
♡︎
သူ ့ရဲ ့ရည္မွန္းခ်က္က ထူးခ်ြန္ထက္ျမက္လြန္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို ့သာျဖစ္တယ္။ သို ့ေပမယ့္လည္း ' ဘ၀ဟာ ၀တၱဳမဟုတ္ ' ဆိုတဲ့ စကားရိုးအတိုင္း ကိုယ္ေမ်ွာ္မွန္းထားမိတဲ့ အေျကာင္းအရာကိစၥေတြကို အခ်က္အလက္က်က် ဖန္တီးနိုင္ဖို ့သိပ္ကို ခက္ခဲလြန္းပါတယ္။ လက္ေတြ ့ေျပာရလ်ွင္ သူကဆရာ၀န္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ရူးခါေနေအာင္ျဖစ္ခ်င္ေနေပမယ့္ လက္ရွိမွာ အထက္တန္းျပဆရာတစ္ဦးသာ ျဖစ္ေနခဲ့သလိုမ်ိဴ း။
ဘ၀ဆိုတာ ကံျကမၼာရဲ ့ျကိဳးဆြဲရာ ေမ်ာပါေနတဲ့ ဇာတ္ရုပ္လိုပဲ...အနိမ့္ ၊ အျမင့္ ၊ အတက္ ၊ အက် ၊ အခ်ိဴ းအေကြ ့ေတြ တေပြ ့တပိုက္ ၊ ခ်ိဴ တစ္လွည့္ ခါးတစ္လွည့္နဲ ့လူသားေတြကို ပညာျပျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျကီး တင္ဆက္ေဖ်ာ္ေျဖခိုင္းေနခဲ့တယ္။
ကံျကမၼာ ... ကံျကမၼာဆိုတဲ့ မျမင္နိုင္တဲ့ အရာေတြကို သူေတာ့ မယံုျကည္ပါဘူး။ ေမေမက ေျပာဖူးတယ္....ကံျကမၼာဆိုတာ ဒီေန ့လုပ္လိုက္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုအေပါ ္မွာ မူတည္ျပီး ေနာက္ေန ့ေတြအတြက္ ကြဲျပားသြားတဲ့ အေျကာင္းအရာတစ္ခုပဲတဲ့။ ကိုယ့္ရဲ ့ကံျကမၼာကို ကိုယ္သာ ဖန္တီးနိုင္တယ္။ ကိုယ့္ရဲ ့ဘ၀ကို ကိုယ္သာ ပဲ့ကိုင္မယ္။ ကိုယ့္ရဲ ့ေျခေထာက္ေပါ ္ ကိုယ္သာရပ္တည္မယ္။
ဒင္း ေဒါင္ ! ဒင္း ေဒါင္ !
Laptop ေပါ ္တြင္ စီတန္းေနေသာ စာစုမ်ားကို ခဏရပ္ကာ သူအခန္းထဲမွ ေျပးထြက္လာလိုက္တယ္။ ေမေမ နဲ ့ေဖေဖ က ဒီေန ့အျပင္သြားတာေျကာင့္ အိမ္မွာသူတစ္ေယာက္တည္းသာရွိတယ္။ ျခံတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္မိေတာ့ ပစၥည္းပို ့သမားတစ္ဦး ကတၴဴ ပံုးကို တစ္ပံုးကို ပိုက္ကာ သူထြက္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနပံုရတယ္။
" အိမ္နံပါတ္ 105 ... အကို ့နာမည္က ေရွာင္းက်န္ ့ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ပါတယ္ "
ပစၥည္းပို ့သမားက ကထၴဴ ပံုးအေသးေလးအား သူ ့ဆီကမ္းေပးလာတယ္။ ဘာျကီးလဲ...သူဘာပစၥည္းမွ မမွာထားမိပါဘူး။
" တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီထင္တယ္ ညီေလး... အကို ဘာပစၥည္းမွ မမွာယူထားမိဘူး "
