#Unicode
ခြံရှေ့ကိုရောက်တာနဲ့ခြံတံခါးကိုremoteနှိပ်ပြီးဖွင့်လိုက်သည်။ပွင့်သွားတာနဲ့တစ်ပြိုနက် သူ့ရဲ့ကားလေးကအိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်ကိုခဏအတွင်းရောက်သွား၏။တစ်ခြံလုံး
မီးတွေလင်းနေပေမယ့် အိမ်ထဲကအလင်းရောင်ကတော့ခပ်မှိန်မှိန်လေးသာ။တံခါးpasswordကိုရိုက်ထည့်ပြီးတာနဲ့အထဲကိုဝင်လာလိုက်တော့
အဝင်ဝကမီးဆိုင်းကြီးတစ်ခုသာဖွင့်ထားပြီး ကျန်တဲ့မီးတွေကိုအကုန်ပိတ်ထားတာတွေ့ရသည်။လျှပ်စစ်မီးကိုခြွေတာသုံးစွဲတဲ့သဘောပေါ့။
မနက်ကပို့ပေးခဲ့တဲ့အဖြူရောင်အခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတာက ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်နေတဲ့သူ။နံရံကပ်မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးကို ဖွင့်ထားပြီး
စောင်ဖြူဖြူကြားမှာ နစ်မြုပ်နေ၏။
အိပ်နေတဲ့သူကိုကြည့်ပြီးမှ လက်ထဲကမုန့်ဘူးကို ရေခဲသေတ္တာထဲသွားထည့်ဖို့သတိရတော့သည်။ထမင်းစားခန်းကိုရှာဖို့ထွက်လာလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းမီးတွေကိုအရင်ဖွင့်လိုက်သည်။ဧည့်ခန်းမီးရဲ့အလင်းရောင်ကြောင့် မှန်တွေကာထားတဲ့ထမင်းစားခန်းကိုတွေ့လိုက်ရ၏။
ရေခဲသေတ္တာထဲကို မုန့်ဘူးထည့်ပြီးတာနဲ့ စာရေးပြီးထားခဲ့ကာ သူပြန်ဖို့စဉ်းစားလိုက်သည်။စာရွက်နဲ့ဘောပင်ကိုဧည့်ခန်းကစားပွဲပေါ်မှာရှိမယ်အထင်နဲ့ရှာဖို့လှည့်အထွက်မှာ သူ့ကိုပြူးပြီးကြည့်နေသောသူ။
"မင်း! သူခိုးလား ဘယ်လိုလုပ်ငါ့အိမ်ထဲကိုဝင်လာတာလဲ"
"သူခိုးလားဆိုတော့ သေချာပေါက်မဟုတ်ဘူးပေါ့ လက်ထဲမှာလဲ ဘေ့စ်ဘောတုတ်ကြီးနဲ့လူကိုရိုက်မလို့လား"
"ဒါဆိုရင် အချိန်မတော် သူများအိမ်ထဲဝင်လာတဲ့သူကို ငါကကြည်ကြည်ဖြူဖြူဧည့်ခံရမှာလား"
ဒါပေမယ့် အပြောနဲ့အလုပ်ခြားနားစွာ
သူ့ကိုရိုက်တော့မလာပါ။သို့မဟုတ် သူဆိုတာသိသွားလို့နေမှာပေါ့။
"ဧည့်ခံရမလားလူစိမ်းသာဆို ရိုက်ပစ် ဖြစ်လာတဲ့ပြသနာကို ဒီကောင်ရှင်းပေးမယ်"
သူ့ရင်ဘက်သူပုတ်ပြီး ကယ်တင်ရှင်ကြီးပမာပြောနေတဲ့ကောင်လေးက
သူနဲ့ကောင်းသောတွေဆုံခြင်းနဲ့သာစတွေ့ခဲ့မယ်ဆိုရင် Taehyung ခင်မင်ရင်းနှီးမိမှာအမှန်။
