ចុងបញ្ចប់នៃពេលវេលា [_ចប់_]

Episode 12

ព្រឹកថ្ងៃថ្មីក៏បានមកដល់ព្រមជាមួយផ្ទៃមេឃរាងស្រទុំដែលមិនមានព្រះអាទិត្យរះនោះទេ... តែបែបជាមានខ្យល់អាកាសល្អទៅវិញ.....

"បងប្រុសក្រោកហើយ? អាហាររួចហើយមកញុាំមក"

"ហេតុអីឆាប់ក្រោកយ៉ាងនេះ, គេងមិនលក់មែនទេ" យ៉ុងគី

"បងមិនបានមើលម៉ោងទេនេះជិតដល់ថ្ងៃត្រង់ហើយ"

"អរ... នេះម៉ោង10កន្លះហើយ!!!" យ៉ុងគី

"ខ្ញុំសួរបងមួយសំណួរបានទេ? ហើយសំណួរនេះបងត្រូវតែមានចម្លើយមកវិញ" ហាណា

"រឿងអី!!!" យ៉ុងគី

"បងស្រលាញ់ខ្ញុំទេ? ហើយពេលណាបងសុំខ្ញុំរៀបការ"

*ខឹក...ខឹក...*

គ្រាន់តែលឺសំណួរនេះភ្លាមធ្វើឲ្យអ្នកដែលកំពុងឈ្ងោកមុខញុាំអាហារស្រាប់តែឈ្លក់នឹងអាហារដែលខ្លួនកំពុងញុាំ...

"នេះឯងនិយាយអីហ្នឹង!!! នេះជាសំណួរដែលគ្មានចម្លើយនោះទេ... យើងទុកឯងត្រឹមជាប្អូនស្រីប៉ុណ្ណោះ" យ៉ុងគី

"មែនឬ?? ឆាប់ញាំទៅហើយល្ងាចនេះអូនមិនបាននៅផ្ទះទេ" ហាណា

"ចង់ទៅណា" យ៉ុងគី

"អូនចង់ទៅលេងផ្ទះអ៊ុំស្រីបន្តិច" ហាណា

"អញ្ចឹងក៏បាន "

-----------
#មន្ទីរពេទ្យ

"សួស្តីអ្នកនាង, ម្សិលមិញនេះខ្ញុំទាក់ទងទៅអ្នកនាងឲ្យមកទទួលយកលទ្ធផលតេស្តឈាមរបស់អ្នកនាង" ដុកទ័រ

"ចាស... តើលទ្ធផលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងម៉េចដែរលោកគ្រូពេទ្យ?" ហាណា

(Admin សុំកាត់កន្លែងនេះសិន)

----------------
បន្ទាប់ពីចេញពីមន្ទីរពេទ្យមក, ហាណាក៏បានមកលេងផ្ទះរបស់ម៉ាក់អ្នកកម្លោះយ៉ុងគី...

"អ៊ុំស្រី"

"ហាណា... ក្មួយព្រមមកលេងអ៊ុំហើយមែនទេ? ហេតុអីមើលទៅក្មួយក្រៀមក្រំយ៉ាងនេះ???" អ្នកស្រីមីន

"ឬអាល្អិតនោះធ្វើអីឯង?" Geum Jae

"ទេមិនមែនគាត់ទេ... គឺខ្ញុំឃ្លាន... ហើយខ្ញុំចង់មកស្នាក់នៅទីនេះមួយរយៈ.. អ៊ុំទទួលខ្ញុំទេ??? " ហាណា

"ក្រែងចង់នៅជាមួយគេណាស់មែនទេ? ហេតុអីក៏រត់ហើយ" អ្នកស្រីមីន

"ខ្ញុំចង់មកទីនេះដើម្បីកុំឲ្យអ៊ុំច្រណែនដែលថាខ្ញុំមិនមករស់នៅជាមួយអ៊ុំ..." ហាណា

"អញ្ចឹងមកញ៉ាំអាហារមកអ៊ុំរៀបឲ្យញុាំ" អ្នកស្រីមីន

"ចាសអ៊ុំស្រី... អ៊ុំល្អជាងគេ..." ហាណា

-------------------

*គ្រឺង...គ្រឺង...*

"សួស្តីបងប្រុស"

"ឯងដេញហាណាចេញមែនទេ?" Geum Jae

"អ្នកណានិយាយ? នាងតូចនឹងនិយាយមែនទេ!!!" យ៉ុងគី

"ទេ! យើងឃើញនាងមកហើយមុខក្រៀមក្រំណាស់ទើបយើង call សួរឯង" Geum Jae

"ខ្ញុំមិនបានធ្វើអីនាងទេ... ព្រឹកមិញពេលនាងចេញទៅនាងធម្មតាទេ" យ៉ុងគី

"អញ្ចឹងបានហើយម៉ាក់ហៅយើងហើយ"

"បាទៗបងប្រុស" យ៉ុងគី...

"មានរឿងអីមែនទេបងយ៉ុងគី???" ជីមីន

"នាងតូចសំណព្វចិត្តឯងគេរត់ទៅផ្ទះម៉ាក់របស់យើងបាត់ហើយៗបង Geum Jae ឃើញនាងមិនសប្បាយចិត្តក៏ចោទយើងថាយើងដេញនាង" យ៉ុងគី

"ឯងដេញនាងមែន???" ជីន

"ទេ... ខ្ញុំមិនដឹងទេ..." យ៉ុងគី

"ចុះថ្ងៃនេះបងទៅ dorm ទៅ Apartment របស់បង???" វី

"ប្រាកដណាស់ថា Apartment... មិនងាយទេដែលនាងមិននៅ..." យ៉ុងគី

"មែន??? អូខេយើងមិនចាំឯងទៅ dorm ទេ" ជីន

"ខ្ញុំទៅបន្ទប់ធ្វើការរបស់ខ្ញុំវិញហើយ" ណាមជុន

"យើងបំបែកគ្នាទៅ" ជីន

"បាទ...."

~~~~To be continued~~~~