ចុងបញ្ចប់នៃពេលវេលា [_ចប់_]

Episode 11

"ចង់និយាយអីនិយាយមកអាងខ្ញុំទៅយកកន្សែងជូតខ្លួនឲ្យ..." ហាណា

"បងចង់ប្រាប់ថាបងស្រលាញ់ឯង... បងស្រលាញ់ឯងយូរហើយ... បងស្រលាញ់តែបងមិនហ៊ានសារភាពប្រាប់ឯងទេ... បងខ្លាចថាឯងមិនសប្បាយចិត្តពេលឯងដឹងរឿងនេះ... បងស្រលាញ់ឯងនាងល្អិត" យ៉ុងគី

"នេះជាសម្ដីពិតឬសម្ដីពេលស្រវឹង? តែបងសង្ហារណាស់ពេលបងគេងបែបនេះយ៉ុងគី..." ហាណា

---------

ព្រឹកឡើង.....

"តើខ្ញុំមកវិញដោយវិធីណា?"

"បងប្រុសងើបហើយ? ខ្ញុំបានដាំបបរខ្លះបងទៅញុាំទៅ" ហាណា

"បាន... តែយប់មិញខ្ញុំមានបាននិយាយអីទេ!" យ៉ុងគី

"បើនិយាយយ៉ាងមិច? ពាក្យដែលបងនិយាយគឺជាពាក្យពិតមែនទេ??? ទើបមើលទៅភ័យយ៉ាងនេះ" ហាណា

"មនុស្សស្រវឹងមិនដែលនិយាយពិតទេ" យ៉ុងគី

"គ្មាននិយាយអីទេ" ហាណា

"ស្លៀកពាក់ស្អាតអញ្ចឹងទៅណាដែរ"

"ខ្ញុំចង់ទៅពេទ្យបន្តិច" ហាណា

"ឈឺអីមែនទេ!!! ចាំខ្ញុំកំដរទៅក៏បាន" យ៉ុងគី

"អឺមិនអីទេ... ខ្ញុំគ្រាន់តែវិលមុខបន្តិចដូច្នេះចង់ទៅពិនិត្យបន្តិច... ហើយពិនិត្យមើលថាបេះដូងរបស់ខ្ញុំមាននៅក្នុងទ្រូងទេ" ហាណា

"មានរឿងអី???" យ៉ុងគី

"ខ្ញុំខ្លាចបេះដូងរបស់ខ្ញុំរត់ទៅនៅក្នុងទ្រូងរបស់បង" ហាណានិយាយហើយក៏ស្ញេញធ្មេញដាក់យ៉ុងគីទាំងមើលទៅគួរឲ្យស្រលាញ់..

"ឈប់និយាយលេងទៅ... អញ្ចឹងចាំខ្ញុំបើកឡានជូនទៅចុះ" យ៉ុងគី

"ល្អណាស់... បានចំណេញប្រាក់ថ្លៃតាក់សុីផង..." ហាណា

"នេះឬជាកូនទី២របស់សេដ្ឋី.." យ៉ុងគីនិយាយរួចក៏ងើបដើរចេញទៅ...

.....At hospital......

"ចាំចេញចាំប្រាប់ខ្ញុំៗនឹងឲ្យគេមកយក" យ៉ុងគី

"មិនអីទេ..." ហាណា

"យប់មិញខ្ញុំនិយាយអីខុសមែនទេ???" យ៉ុងគី

"អត់ទេ... ខ្ញុំចុះទៅហើយ"

"សួស្ដីអ្នកនាង" ដុកទ័រ

"ចាសលោកគ្រូពេទ្យ, ថ្ងៃនេះខ្ញុំចង់មកពិនិត្យសុខភាពព្រោះមួយរយៈនេះខ្ញុំតែងតែឧស្សាហ៍ឈាមច្រមុះហើយឈឺក្បាលពេលខ្លះក៏ក្អកមានឈាមទៀតផង តើខ្ញុំអាចមានបញ្ហាអីដែរទេ" ហាណា

"តើអាការៈនេះវាបានកើតឡើងយូរប៉ុណ្ណាហើយ?" ដុកទ័រ

"ប្រហែលមួយរយៈធំហើយ" ហាណា

"អញ្ចឹងអ្នកនាងឡើងមកគេងទីនេះមកខ្ញុំនឹងជួសឈាមឲ្យអ្នកនាងសម្រាប់ធ្វើការពិនិត្យ" ដុកទ័រ

" ចាស"

"ពេលលទ្ធផលចេញខ្ញុំនឹងទាក់ទងទៅអ្នកនាង" ដុកទ័រ

"អញ្ចឹងខ្ញុំសុំលាលោកគ្រូពេទ្យសិនហើយ"

"បាទសូមអញ្ជើញ" ដុកទ័រ

--------

"បងកំពុងធ្វើអីនឹង? មុខស្មើយ៉ាងនេះ" ជុងគុក

"យប់មិញធ្វើអីខុសមែនទេឬបងនឹងហាណា~~~" ជីមីន

"យើងមិនបានធ្វើអីទេ... តែនាងបែរជាមិនចង់និយាយរកយើងទេព្រឹកមិញនេះ...សូម្បីតាមក៏មិនចង់តាមឬយប់មិញយើងនិយាយអីខុស" យ៉ុងគី

"បងតែងតែនិយាយត្រង់ពេលបងស្រវឹង... ឬបងនិយាយរឿងអីឲ្យនាងខឹង" ជេហូប

"ឬក៏រឿងនោះ..." យ៉ុងគី

"រឿងអី???" ជីន

"គ្មានអីទេ" យ៉ុងគី

"តោះទៅញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ព្រោះអាហារកម្មង់បានមកដល់ហើយ" វី

"ហឹម..."

"ឈប់ធ្វើមុខបែបនេះទៅ... " ជីន

"ខ្ញុំអាចនិយាយវាមែនទេ... អូ... មិនអាចទេ... ខ្ញុំមិនអាចនិយាយបែបនោះចេញមកនោះទេ..." យ៉ុងគី

"គេកើតអីន៎!?!?" ជីន

"គាត់ចម្លែកយ៉ាងនេះ???" ជីមីន

"សង្ស័យយប់មិញច្រឡំនិយាយអីចេញមកហើយមើលទៅ" RM

"មុខភ័យៗបែបនេះសង្ស័យណាស់..." វី

~~~~To be continued~~~~