My New Stepbrother |Larry stylinson||Dutch|

Hoofdstuk 32: De nacht opblijven

Pov. Harry
Na het eten liggen Louis en ik in bed. We zitten -of liggen- zo dat we uit het ramen kunnen kijken naar de sterren. Ik lig op Louis zijn borst en we hebben onze benen verstrengeld.

'Lou?' Vraag ik. 'Ja Hazz?' 'Wanneer gaan we elkaar vertellen wat er is gebeurd met onze ouders?' Vraag ik. 'Ik denk dat ik er wel klaar voor ben om het jou te vertellen' zegt Louis. 'Ik denk ik ook' zeg ik. 'Okay wie gaat er eerst?' Vraagt Louis. 'Mag ik eerst?' Vraag ik dan. 'Tuurlijk schatje' zegt Louis.

'Uhm okay' begin ik en ga wat meer rechtop zitten. Ik kijk uit het raam en denk even na over hoe ik mijn verhaal ga vertellen.

'Dus ik was twaalf jaar toen mijn ouders ruzie hadden. Ik zat boven op mijn kamer en ik hoorde mijn vader en moeder ruzie maken over mij. Mijn moeder wilde dat ik op een openbare school zou blijven inplaats van een privéschool. Papa dacht daar anders over. Hij wilde dat ik naar een privéschool zou gaan om later een rijke businessman te worden. Mama wist al dat ik kok wilde worden en dat het dan niet nodig was om naar zo'n privéschool te gaan. Ze wilde dat ik sociale contacten zou hebben en meer vrij kan zijn. Mama was toen zo boos op papa dat ze mij naar beneden riep. Mama zei toen 'zullen we even ergens gaan drinken lieverd?' en ik zei ja. Als ik er steeds aan terug denkt dan zou ik nee hebben gezegd, want dan was dit allemaal nooit gebeurd en was mijn moeder nog gewoon hier bij ons.

Flashback:
'Mama komt het goed met jou en papa?' Vraag ik. 'Natuurlijk lieverd, we hebben gewoon een meningsverschil en willen allebei het beste voor jou' legt mama uit. 'Ik wil niet naar een privéschool' mompel ik. 'Ik ook niet schat en dat gaat ook niet gebeuren' zegt mama.

'Mam houdt papa van mij denk je?' Vraag ik. 'Lieverd ik kan nooit voor je vader spreken, maar hierin wel. Hij houdt van jou en ik hou ook ontzettend veel van jou' zegt ze. 'Ik hou ook ontzettend veel van jou mama' zeg ik. En druk een kus op haar wang.

Mama maakt een bocht naar links en dan hoor ik een harde knal. Ik knijp mijn ogen dicht en hoor een hele harde piep. Ik doe mijn ogen open en kijk naar mama. Ze heeft haar ogen dicht en zit helemaal onder het bloed.

Ik zie de bestuurder weg rennen en ik schreeuw heel hard om hulp. Er was niemand te zien dus ik pakte snel mijn mobiel. Ik toetste 112 in en begon te bellen. '112 Alarmnoodcentrale waarbij kan ik u helpen?' Vraagt een vrouw. 'We hebben een auto-ongeluk en mama beweegt niet meer' huil ik. 'Okay waar bevindt u zich?' 'Bij het kruispunt van de Londonsingel' 'okay we sturen brandweer, politie en ambulance. Wat is jouw naam?' 'Harry Styles' zeg ik. 'Okay Harry, hoe oud ben je?' 'Twaalf, luister het gaat niet om mij okay? Help mijn moeder' huil ik.

'Kun jij in haar nek voelen voor een hartslag?' Vraagt ze. Ik zet de telefoon op luidspreker en ga met twee vingers naar haar hals toe. 'Nee ik voel niks' huil ik. 'Mama alsjeblieft wordt wakker' en ik begin harder te huilen. Ik hoor sirenes op de achtergrond en stap snel de auto uit.

Er komen allemaal ambulance mensen op mij afgerend en ik stuur ze naar mijn moeder toe. 'Harry Styles? Komt u maar mee dan hoeft u dit niet allemaal te zien' zegt een politievrouw. 'Nee moet bij mama blijven' snik ik. We lopen naar mama toe en ik zie dat ze een wit doek over haar heen leggen. Er komen twee ambulance mensen naar toe en gaan voor mij staan. 'Nou?' Vraag ik. 'Het spijt me. Ze is ter plekke overleden' en toen werd alles zwart.

Einde flashback

Ik huil hard en knuffel mij tegen Louis aan. 'Schatje je hebt je best gedaan okay? Het is niet jouw schuld. Je hebt nog mooi afscheid kunnen nemen van je moeder. Maar wat is er met die andere bestuurder gebeurt?'

'Hij was dronken en ik moest beschrijven hoe hij eruit zag. Ze hadden hem gevonden en gearresteerd voor moord' zeg ik.

'Je had echt een goede band met je moeder toch?' Vraagt Louis. 'Ja. Ze was niet alleen mijn moeder maar ze voelde ook aan als een beste vriendin. Ik mis haar zo' snik ik. Louis slaat zijn armen om mij heen en ik leg mijn hoofd in zijn nek.

'Weetje, dit is de eerste keer dat ik aan iemand vertel wat er is gebeurd. Ik heb het ook aan de politie verteld maar ik moest daarna naar een psycholoog. Ik heb nooit tegen dat mens gepraat' zeg ik. 'Ik ben blij dat je mij vertrouwt en trots op jou dat je jouw verhaal hebt vertelt' zegt Louis. 'Wil je jouw verhaal vertellen?' Vraag ik voorzichtig. 'Ja' zegt Louis.

POV. Louis

'Mijn vader was altijd laat klaar met werken en begon ook weer vroeg met werken. Hij kwam meestal pas na het eten thuis en was al weg toen we opstonden. Op donderdag gingen wij altijd samen nog snel boodschappen doen voordat de winkel dicht ging, zodat we toch nog een beetje tijd samen konden doorbrengen. Op een avond was het heel rustig, dat we nog de enige twee klanten waren. We liepen naar het vriesvak toe, toen er iemand binnen kwam. Die persoon had een masker op en een geweer in zijn hand. Die persoon kon ons nog niet zien, omdat wij bij het vriesvak waren. Daar vlakbij was een deur naar het magazijn toe. Papa en ik zijn daar snel in gegaan en zijn gaan schuilen. Ik pakte mijn telefoon en belde 112.

Flashback

'112 Alarmnoodcentrale waar kan ik u mee helpen?' vraagt een man. 'Papa en ik zitten in een winkel en er is een overval ofzo iets. Er is een man met een geweer en een masker op' ratel ik snel. 'Okay, welke winkel is het en waar?' 'De superboer op de Roseway' zeg ik snel.

'Ik zie nog een kar hier staan, er zijn nog mensen hier!' hoor ik de overvaller zeggen. 'Meneer hij weet dat wij er nog zijn' zeg ik bang. 'Hulp is onderweg, blijf waar jullie zijn' zegt de meneer rustig. 'Zijn jullie de enige twee?' 'Nee er staat nog een mevrouw achter de kassa' zeg ik. 'Okay, je doet het super jongen, wat is jouw naam?' 'Louis Tomlinson' zeg ik. 'Okay hulp is onderweg, blijf rustig' zegt de meneer. Dan valt de verbinding weg. 'Waag het om de politie te bellen' roept de overvaller die blijkbaar de verbinding weg heeft gehaald.

'Als je niet te voor schijn komt dan schiet ik haar neer!' schreeuwt de overvaller. 'Jongen ik houd van je' zegt papa. 'Papa waar ga je heen?' 'Ik moet die vrouw gaan helpen' zegt papa en drukt een kus tegen mijn voorhoofd aan. 'Ik houd ook van jou papa' snik ik bang. Papa loopt weg en ik kijk door zo'n klein, rond raampje heen. Ik open mijn camera en begin te filmen voor eventueel bewijs.

Papa loopt met zijn handen omhoog naar de overvaller toe en gaat naast de vrouw op zijn knieën zitten. 'Geef mij het geld!' roept hij tegen de vrouw. De vrouw loopt snel naar de kassa toe en geeft al het geld. Ze gaat weer op de knieën zitten naast papa. De overvaller richt zijn geweer naar de vrouw toe. 'Nee, nee alsjeblieft' fluister ik en tranen lopen over mijn wangen.

Dan hoor ik een schot en zie de vrouw neervallen. 'Waarom?' vraagt mijn vader. De overvaller zegt niks en schiet op mijn vader. Ik begin hard te snikken en de overvaller rent weg. Als de overvaller weg is ren ik hard naar papa toe en probeer hem te reanimeren. Als het na twee minuten niet meer lukt, geef ik op. Ik ga met mijn hoofd op zijn borst liggen en huil heel hard. Dan komen er politiemannen naar binnen rennend met de ambulancebroeders achter hun aan. 'Help mijn vader' huil ik. Ik word meegenomen door een politieman en wordt buiten neer gezet op een bankje.

Even later zie ik de mensen van de ambulance een lijk dragen met een wit doek over zich heen. 'Dat was de vrouw achter de kassa, ze is direct overleden' zegt een politieman. Dan zie ik ze nog een lijk dragen met een wit doek over zich heen. 'Het spijt me jongen, hij is overleden' zegt een vrouw van de ambulance. Ik begin nog harder te huilen en zie mijn mama al aankomen rennen. Ik val in haar armen en knuffel haar stevig.

De politie wil weg gaan maar ik houd ze tegen. 'Wacht meneer!' roep ik tegen de politie agent die bij mij bleef. Er blijven meerdere mensen staan en blijven kijken. 'Hebben jullie bewijs?' vraag ik. 'Het lijkt een pro te zijn, we hebben niks' zegt hij meelevend. 'Dus jullie sluiten nu gewoon de zaak?' vraag ik met veel ongeloof. 'Als we geen bewijs hebben, dan kunnen we niks doen. Het enige wat we kunnen doen is de kogels natrekken, maar zoals het er nu uitziet is het uit een gestolen politiewapen' zegt hij en wilt weer weg lopen. 'Nee wacht ik heb bewijs!' roep ik. Iedereen draait verbaasd om, de brandweer, de ambulance en de politie. 'Waar heb je bewijs van?' vraagt hij dan. 'Ik had 112 gebeld en toen werd de verbinding verbroken. Ik heb daarna alles gefilmd. U mag mijn telefoon als bewijs hebben' snik ik en knuffel me weer tegen mama aan. 'Dat gaan we zeker doen' zegt de meneer.

Einde flashback

'Het spijt me Lou' zegt Harry. Ik huil hard in zijn borst en weet geen woorden uit te brengen. 'Huil maar babe, het is goed' en zo sust Harry mij in slaap.