22.Bölüm: Kaderin Ağları

9K 393 89
                                    

Selam ben geldimmmm ♥️♥️ Bakıyorum çoğalmışız ve çok mutlu oldummm 😍😍♥️

Öncelikle hepiniz hoş geldiniz ve iyi okumalar diliyorum 😍😍

Beğeni ve yorumlarınızı bekliyorum 🥺

Nerit Kutseli.

Eski bir hikayenin acıtan, hala kan akıtmaya devam sayfasıydı. İntikam ateşimin alevi, kaybettiğinde benden kalanların külleriydi.

En çokta hala sevmeye devam edecek kadar ümitsiz vaka olduğumun yansımasıydı.

Masada öfke saçan gri gözlerine bakarken kader aramızda dolanarak yaşamımızın seyrini değiştiriyordu. Çıkık, keskin çenesi gittikçe sertleşirken bardağı elinde sıkmaya devam etti. Notita viski şişesini önüne iterken öylece sessiz aramızdaki göz kontağını bozmadan duruyordu. Diğerleri de sanki o konuşmadan konuşmaları yasakmış gibi bekliyorlardı.

Nerit bardağını doldururken bilerek yavaş hareket ediyor, zamanın parmakları arasında dolaştığını anlamamız için çaresizce yerimizde oturtuyordu ve işte o an görmek istemediğimi anlayama başladım. Nerit tehlikeliydi.

Bana göstermediği ancak anlamam için baskı yaptığı buydu. Nerit Kutseli tahmin ettiğimden daha fazlasıydı.

Güzel bir adamın maskesini takmış canavardı.

Sonunda konuşmaya karar verdiğinde diğerleriyle birlikte dikkatle dinledim. Yavaşça yanındaki adama döndü. "Notita, sana bir takım belgeler hazırlatacağım. O sırada Salvador mekan ve malzemeleri tedarik etmek için dışarıya çıkacak."

Diğer yanındaki adamına yani Salvador'a bakmadan konuşurken sesindeki sertliği hissedebiliyordum. Öfkelendiği her neyse içinde zar zor bastırıyordu. "Gladio burada benimle bilgi alışverişi yaparken Ven'de bildiklerini Nefin'e anlatacak."

Ven keyifle bana bakarken gülümsemeyi belki bugün defalarca denediğim gibi denedim. İstediğimi almıştım almasına da kendimi kötü hissettiğim gerçeğini değiştirmiyordu.

"Güzel," derken keyfimi yerine getirmeye çalıştım. İstediklerimi elde edecektim. Bu aşkı tırnaklarımla söke söke çıkaracaktım.  Kaybettiğim hayatın, kendimi değiştirirken kenara attığım arkadaşlarımın hesabını soracaktım. Sormalıydım çünkü çok yalnızdım. Kimsesizdim. Sevgisizdim.

Baktığım her yer zaman ne kadar akarsa aksın, onun bendeki hisleri için akmıyordu. Baktığım her yerde o vardı. Öyle ki sanki anılarımın her köşesinde, rüzgarın her esintisinde bana Nerit Kutseli'yi hatırlatacak parçalar vardı.

Öfkem bulduğu boşluklarda kalbimin sızlamasına izin veriyordu ve bu adil değildi.

"Planın detaylarını ve görevlerinizi zamanı gelince anlatacağım," derken Notita'nın konuşmak için atılacağını görünce kaşlarını çatarak ters ters konuştu. "Evet, bu kadar gizliliğe gerek var. Ben öyle uygun gördüm ve bilginin nasıl sızacağı hiç belli olmaz değil mi Notita."

Sözleri bedenime ok gibi saplandığında tepki vermemek için sakin kalmaya çalıştım. Beni yakalamasının imkanı yoktu.

"Öyle diyorsan." Diyerek başını sallarken gözleri bir anda bana takıldı. Sırıtması büyürken aklından geçen tilkileri neredeyse gözlerinden okuyabiliyordum. "Peki ya Nefin ne olacak? Bu kadar az bilgisiyle aramıza sokacaksın ya ölürse?"

Nerit yavaşça ona doğru dönerken gözlerinde şiddetin açlığı dolanıyor, o açlıkla birilerini yiyerek öfkenin karnını doyurmak istiyordu.

Notita bu fark etmiş gibi tedirgin olarak, "Merak ettiğimden değil sadece başımıza iş açılmasın diye."

HUTAME: Kül Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin