Kerem'le ve Farah'la tanışalım artık dedim. Bölümler Farah'ın anlatımıyla olacak:')
Yukarıdaki müziği açmayı ve oy yorum yapmayı lütfen ama lütfen unutmayın. Daha önce de söylemiştim, yorum okumak bana çok iyi geliyor^^
Hadi çok uzatmadan bölüme geçelim, bölüm sonunda görüşürüz<
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birinci Bölüm: Beyaz Frezyalar.
"Tutam tutam, buket buket frezyalar..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Attığım adımların sadece beni ilgilendirdiği günler ne de güzel günlerdi. Sokakta Farah Arslan olarak gezdiğim, akşam geç geldiğimde anneme hesap verdiğim, canım sıkıldığı zaman odamdan çıkmadığım ve o odayı sadece benim kullandığım günler... İnsan bazen kalabalık bir ortamda yalnız kaldığı anı bile özlüyor. Konuşurken duyulmamayı hatta yaşarken ölü muamelesi görmek için can atıyor.
Ama bir yere kadar tabi ki bu özgürce yaşadığın ya da adını özgürlük koyabildiğin günler. Hatta o kadar kısa bir süre gibi geliyor ki, ne ara geçti bunca zamanda artık yerimi devretmemin zamanı geldi, diyorsun. Dedim. Tam beş yıl önce bugün 'Ne ara oldu tüm bu yaşananlar?' dedim. 'Ne ara devir teslim zamanı geldi de gidiyorum?' dedim.
Bugün benim doğum günüm. Bugün ben 23 yaşına girdim. Adımın önüne birden fazla sıfat eklendi. Önce annemin kızı oldum sonra babamın gözdesi. Sonra oyun oynadığım çocuklara arkadaş, öğretmenime öğrenci, mutfağımın aşçısı, ağabeyime kardeş ve ağabeyime eş...
Evet, ben 18 yaşına girdiğim günden beri ağabeyimin karısıyım. Yani 5 yıldır. Aynı evi, aynı mutfağı, aynı bahçeyi, kitabı, bardağı paylaştığım adamla bir de yatağımı paylaştım. Tam beş yıl önce bunu kendi rızamla kabul ettim. Sırf annem için hem de.
Annemlerden habersiz nikah dairesine gittik ve evlendik. Şahitlerimiz bile korumalardan ikisiydi. Üzerimde yine ağabeyimin bir doğum günümde hediye olarak aldığı siyah elbiseyle bembeyaz bir hayat için imza attım. Titreyen elimle aile cüzdanını annemlere gösterirken hep üzerimde olan çekingenliğim yok olmuştu. Ağabeyim Kerem, elimi sıkı sıkı tutup tek kelime dahi etmeden gelecek olan tepkileri bekledi. Aldığı tek tepki, babamdan okkalısından bir tokat oldu.
