Bölüme geçmeden önce buraya okurken ki saatinizi bırakın. Yukarıdaki müziği kısık sesle dinleyin ve lütfen oy yorum yapmayı unutmayın<2
Bölüm sonunda görüşürüz^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onuncu Bölüm: Kerem Sürenoğlu.
"Keşke şu an uyanık olsan da beni duysan..."
"Duyuyorum..."
"Keşke beni görsen..."
"Görüyorum..."
"Keşke beni sevsen..."
"Seviyorum..."
Sinirden kan çanağı olan gözleri gözlerimden ayrılmayınca başımı yana çevirdim. Kerem'den ilk kez korkuyordum. İlk kez böylesine sinirliydi ve bu sinirini bana da gösteriyordu. Ben yere bakarken kapıyı sertçe kapatınca koşar adımlarla yukarıya, terasa koştum. Kerem hızlı adımlarla arabasına doğru gidiyordu ve arabaya binip çalıştırınca evin etrafındaki bütün korumaların arabalarının farları yandı. Hepsi sırayla uzaklaşırken gözüm Kerem'in arabasındaydı. En önden çıkmış ve fazlasıyla basmıştı gaza. Tüm arabalar gözden kaybolunca odaya geçip koca yatağın orta ucuna oturdum. Son söylediği şey kafamın içinde yankılanıyordu.
"Keşke hep abinin kardeşi olarak kalsaydın!"
"Keşke hep abinin kardeşi olarak kalsaydın!"
"Keşke hep abinin kardeşi olarak kasaydın!"
"Keşke hep abinin kardeşi olarak kalsaydın!"
Kendimi tutamayıp yeniden ağlamaya başladım. Bu zamana kadar yapmaktan, yaşamaktan en çok korktuğum şey Kerem'i sevmekti ve buna kendimi alıştırmaya çalışırken böyle absürt şeylerin oluşu hevesimi kırıyordu. Canımı yakıyor, hayattan bezdiriyordu.
Ağlaya ağlaya üzerimdeki kıyafetleri değiştirirken yatağın diğer ucunda duran Kerem'in kıyafetlerine ilişti gözüm. Moda'daki inşaata gideceğim demişti. Bu yüzden sabahki tişörtü ve evde giydiği şortunu çıkarıp takım elbisesini çekmişti üzerine. Beyaz gömlek ona çok yakışırdı ama bugün 'Çok yakışmış' bile diyememiştim, fırsat vermemişti. Kıyafetlerini katlayıp yine aynı yerine koydum ve aşağıya indim. Salondaki koltuğa oturup beklemeye başladım.
Saat akşam sekizdi. Telefonumu alıp Kerem'i arasam da açmadı. Mesaj attım, mesajıma bakmadı, her zaman yaptığını yapmayıp cevap vermedi. Koltuğa uzanıp tavanı izlerken telefonuma mesaj bildirimi gelince heyecanla ekrana baktım ama restoranla ilgiliydi.
Bir saat geçti, hala haber yoktu. Normalde bir yere uzun uzun ve hareket etmeden bakınca uyurdum ama uykum bile gelmiyordu. Aklımdaki korkular içime içime işliyordu. Kim bilir şu an nerede ne yapıyordu?
