Lina Kara, babasıyla ettiği kavga sonucu babasını kendi kafasına sıktığı bir kurşunla kaybeder. Bu kayıp kendisinden de birçok şey götürür. Borçlar ve vicdan azabı arasında sıkışırken zaman pek iyi davranmaz ona. On ay kadar sonra eski halinden eser...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selam. Yine aksatmadan günümüzde burada olabilmiş olmanın haklı gururunu yaşıyorum. İnşallah ayağımız takılmaz bir taşa. Ben size uzuuun bir bölüm bıraktım. Siz de bolca Oy ve Yorum bırakırsanız bu yazmam için beni teşvik eder iki taraf da mutlu olur diye düşünüyorum. Sizler bölümü okurken ben de yorumlarda olacağım. Lütfen oy ve yorum bırakmayı unutmayın, teşekkürler.
Ayrıca alıntı ve yeni bölüm günü hakkında bilgiler için;
Instagram:baziinsanlarboyleyasar
Twitter'da #BazıİnsanlarBöyleYaşar veya #Biby taglarına bakıyor olacağım <3
Cehennemde açan cennet çiçeklerine...
🥀
BÖLÜM 3 | İPLERİNİ KESMEK İSTEYEN KUKLA
♪ Train Wreck - James Arthur
♪ No Time To Die - Billie Eilish
Bu hayatta neyden korkuyorsam hepsine sağanak bir yağmur halinde tutuldum. Kaçmak istedikçe korkumla ıslandım. Eninde sonunda düştüm, korkuma yakalandım. Ben korkuyla ıslanmış yara bere içinde biriyim. Yapmam dediğim ne varsa hepsini yaptım. Arkamı dönemem dediğim her şeye arkamı döndüm, kendime bile. Erdemin bir faydasını görmediğimden kolayca söküp attım. Gururumu ayaklarım altına almakla kalmadım, başkalarının da ezmesine ses çıkarmadım. Ne yaşarsam yaşayayım hak ettiğimi düşündüm. Her defasında hak ettiğimi bulduğumu düşündüm. Ama annem bunları hak etmiyordu. Küçük kız kardeşim, Alin, bunları hak etmiyordu.
Kalbim hırsımla çarparken göğüs kafesime, alnımı otobüsün soğuk direğine yasladım. O adamın söylediklerini zihnimde dönüyor, beni hep canımdan vuruyordu. Kaçmak istediğimi söylemiştim, kaçarsam görmezden geliniriz demiştim ama öyle olmayacak gibi duruyordu. Eğlenmişti benimle. Korkumla eğlenmişti.
Gülüşündeki o zehirli tını hatırlayınca bile tüylerimi diken diken etmişti. Bizim hayatlarımız onlar için bir eğlence aracıydı, kaçmak istesen de savaşmak istesen de bir önemi yok gibi duruyordu. Aral haklıydı, hep alacaklı olacaklardı ve sırf bu nedenden ötürü hırsları büyük adamları yenebileceğime inancım hiç yoktu. En azından bu halimle bunu yapamazdım. Hayat motivasyonum annem ve kız kardeşim üzerineydi. Onlar benim zayıf noktamdı, onlar benim belimi büken, kanadımı kıran, kinimi başkasına değil kendime büken etkenlerdi. Babamı kaybetmek beni onlara karşı korkak birine çevirmişti. Korkmak beni diri tutuyordu. Korkacak bir şeyimin olması hayata bağlıyordu beni. Eğer şimdiye kadar uçurumdan aşağıya bakmamışsam sebebi onlardı. Onlar beni yaşama bağlamıyordu, ben onlar için yaşama bağlıyordum kendimi. Aradaki ipi kopacak olursa ilk düşen ben olacaktım. Onları kaybetmek istemiyordum, kendimi kaybetmek istemiyordum. O adama söylediğim her kelimede ciddiydim fakat eğer aşağı bakarsam korktuğum biri olmaktan korkuyordum. Ben aylarca katil olduğunu düşünmüş biriydim, bu düşünceye öyle alışmıştım ki gerçekten olmaktan korkuyordum.
