Golds In The Recovery (Career Series #3)

17

"Good morning po Doc Vasquez!"

May pasok nanaman sa work after that one holiday which I considered as not a holiday. Naistress lang ako sa Baguio. Naenjoy ko lang 'yon dahil kasama sina Kim at Aira pero the rest, stressed me out so bad. 

I've had my first day of menstruation all of sudden. I've had experienced menstrual cramps. And third, I've met the guy who have left and gusto pa makiusap sa'kin.

Hindi ko nakasabay si Jake o si Jhed man at mabuti na 'yon at matahimik ang buhay ko kahit saglit dahil pag nakasama ko naman si Jake, magkakaletse letse ang buhay ko at mag a-assume nanaman sila na AloJa gan'to gan'yan na kami raw kahit hindi at kakalat nanaman ang mukha ko sa media. Pag si Jhed naman, stress lang din ang abot ko. Nakaraan ko ang nakikita ko sakanya.

I have to remain my mental health healthy especially I have been diagnosed with MDD (Major Depressive Disorder) back in college to medical school. 

Umuulan ngayon at medyo malamig sa hospital. 7am and may mga pasyente na agad na nagpacheckup. Tinanong ko ang sekretarya ko kung ilan at ang sabi raw may anim na pasyente na 'agad na nagaantay.

Pumasok na ang isang babae at tinignan ko ang problema niya. Andami niyang sugat sugat sa balat at nangangati daw at may mga hair lice pa sa ulo. I suggested for lab test para makahelp for diagnosis. Binigyan ko na rin siya ng gamot para mabawasan ang pangangati sa katawan.

"Doc seryoso ka po? bakit 300 lang ang babayaran ko? Kasama na ang gamot?" Tanong sa'kin ng pasyente.

"Opo. I don't need a lot of money and para makahelp na rin po sainyo 'yan. Mas mahalaga ang kalagayan kesa pera." I calmy said and smile before she thanked me once again and left.

I didn't became a doctor para singilin ang pasyente ng mahal. Yes, being a medical doctor can be one way to rich but in med school they thought us na hindi dapat malaki sumingil sa pasyente and that is right. Mas mahalaga ang kalagayan kesa pera. I just don't get the point of some doctors manipulating the patients and mas marami pa silang nakuhang pera kasi sa treatment nila sa pasyente. 

Money is nothing kung hindi naman natreat ang pasyente.

Sumunod na ang isang babae na pumasok. Medyo sinilip ko 'to ng kaonti at pamilyar ang itsura niya. Nanlaki ang mga mata ko ng umupo siya upuan at nakayuko pa. Napakagat nalang ako sa labi at nakaramdam ng lubos na panghihina.

"Mikaella?" I asked in a shaking voice.

Nakayuko lang siya, hindi tumitingin sa'kin. She was wearing a pair of jeans and a white top. Binaba niya ang buhok niya kaya lubusan ko ng hindi nakita ang pagmumukha niya. Hindi ko inexpect na magiging pasyente ko siya after 9 years.

I lost connection to the Vasquez family for my own peace and for my own happiness. Hindi ko na alam masyado ang nangyari sakanila dahil hindi naman nila ako hinahanap. Hindi ako chinat at hindi manlang nangamusta and nasanay na ako dun. 

Nakaramdam ako ng sama ng loob at naging emotional somehow. I remembered kung paano nila ako minaltrato sa bahay. Kung paano ako binaboy at inabuso lalo na si mama. Kung paano ako hindi tinuring na pamilya. Kung paano ako iniwan at tinakwil. Kung paano ako pinabayaan.

"Ate Alora..." Her voice shaken like she about to say something sad or something bad happened. "I'm sorry."

Ate Alora? I'm sorry?

I never heard that in my damn life. The tone, her voice. I never heard her voice like that na sinasabi saakin. Lagi nalang siya galit noon at lagi ako inaaway. She never apologized to me.