Golds In The Recovery (Career Series #3)

18

"Hey Mika, bakit hindi ka kumakain? Are you ok?"

After knowing the side of Mika at the hospital, we hanged out after that. Dahil for the first time in my life, makakasama ko na ang kapatid ko ng hindi nag aaway at hindi siya galit. How dare my parents para manakot! 

Nasa Alabang Town Center kami, sa may Shakey's kumakain pero tulala lang si Mikaella sa spaghetti at pinaglalaruan ito. Kumunot naman ang noo ko dahil namumutla siya at mukhang may sakit na hindi ko maintindihan.

Nakayuko lang siya at mukhang hindi maayos ang pakiramdam. What happened? Is she sick or she's just conscious? No! She shouldn't be.

I was wearing a black pencil skirt and a white hoodie saka black cap para hindi naman ako mahalata bilang doc Vasquez. At baka magulo nanaman ang araw ko dahil sa fandom ng letseng AloJa na hindi ko naman ginusto!

"Are you sick?" I asked Mika once again. 

Hindi siya umiimik kaya pinagmasdan ko ang pinagagawa niya for a moment. Tinawag tawag ko siya paulit ulit hanggang sa inangat niya na ang tingin sa'kin, tila siyang nagulat sa tawag ko.

"Ah wala ate...." She panicked. "Uh....doc I mean..." 

Mukhang hindi nga siya sanay na magsama kami ng gan'to lalo't na ay ngayon lang talaga nangyari 'to. I admit, I feel the same way of what she feels right now pero medyo gano;n rin naman ang nararamdaman ko pero masaya ako dahil maayos na kaming dalawa at hindi na siya galit sa'kin. 

"Ayaw mo ba nung food? let's just order other food para makakain ka. You don't like spaghetti?" I asked her while I sipped on the iced tea I was drinking.

"No, I'm fine ate!" She panicked but laughed like she was really happy. Nawala naman bigla ang ngiti niya nang ngumiti ako sakanya at nilipat ang tingin sa ibang direksyon. "Hindi lang ako sanay na gan'to ang nagyari dahil baka galit ka pa sa'kin. I'm sorry ate." She apologized once again.

I understood why she kept on saying sorry. Madami siyang nagawa sa'kin no'n at isa siya sa rason bakit nasira ang mental health, buhay at nadelubyo ang mundo ko. Pero naiintindihan ko naman dahil minanipula at biktima rin siya ng mga demonyo kong magulang.

Ugh! My anger towards them whenever I remember them. They're bullshits!

"Mika." I called her once again. "You can talk to me. Naiintidihan ko kung bakit ka gan'yan pero you have a reason. Biktima ka lang rin ng magulang natin at pareho tayo." I said. 

"Pero ate malaki ang kasalanan ko sayo at isa ako sa mga rason ba't nagan'yan ang buhay mo." She said and a tear showed up from her left eye.

"Mika." Bumuntong hininga ako at hinawakan ang kamay niya para haplusin. "I know that...I know that Mika pero you have a reason at naiintindihan ko 'yon. Huwag kana mailang sa'kin dahil kapatid kita at kapatid mo'ko. Wala ka dapat ikahiya." Seryosong sabi ko sakanya para naman ay maramdaman niya ang nais kong sabihin sakanya.

"I'm really sorry ate." Her voice cracked and tears started to fall from her both eyes. "I shouldn't listen to them! I shouldn't! I should did what I really wanted to do! I was a coward!"

I sighed and rolled my eyes. Ayaw niya makinig sa'kin at nakaramdam ako ng kaonting iritasyon pero iniwas ko naman 'to dahil valid naman ang rason pero baka isipin ng ibang tao sa paligid ay pinapaiyak ko siya! The hell I would do that!

"Mika pinapatawad na kita at 'wag mo na isipin ang nakaraan dahil tapos na 'yun at ang mahalaga nagkaayos na tayo. Kahit 'yon lang, masaya na ako Mika. To be with my sister is my happiness already." I said once again.