Sounds of Love [ZAKOŃCZONE]

9. Księżniczka i Książę

- Było w porządku, ale postaraj się w tej części używać więcej smyczka. - Laura, stojąca za mną, wzięła w dłoń moje nuty i zaznaczyła ołówkiem fragment utworu. - To ma być grane płynnie i delikatnie.

- Spróbuję. - Przewróciłam oczami i podeszłam do futerału, aby schować w nim instrument. - Chociaż ja dalej uważam, że bardziej pasują krótkie dźwięki.

- Powiedz to Chopinowi. Na pewno weźmie twoje zdanie pod uwagę.

- Powinien. Może wcale nie był tak wybitny, jak mówią. - Parsknęłam śmiechem. - Zostaniesz na obiad?

- Dziękuję, ale muszę pozałatwiać jeszcze kilka spraw. - Odparła, ruszając w stronę biurka i zaczęła chować do torby wszystkie swoje rzeczy. - Cholera, zapomniałabym! Przed świętami jest organizowany koncert w teatrze. Miałabyś ochotę zagrać?

- Szczerze mówiąc, chciałabym teraz trochę odpocząć. - Przyznałam, opierając się o krzesło. - Ostatnio mam dużo na głowie. Ale może coś po Nowym Roku? Styczeń albo luty?

- Jasne, rozumiem. Poszukam czegoś ciekawego i dam ci znać. - Wyprostowała się, kiwając głową. - Jesteśmy w kontakcie.

- Odprowadzę cię. - Zaproponowałam.

Odłożyłam pulpit w kąt, a następnie razem z kobietą wyszłyśmy z pokoju i udałyśmy się na dół. Laura sprawnie założyła na siebie kurtkę i buty, Odtworzyła drzwi i wyszła na zewnątrz, ale zanim całkowicie zniknęła z zasięgu mojego wzroku, odwróciła się do mnie z ciepłym uśmiechem.

- Promieniejesz ostatnio. - Stwierdziła, spoglądając w moje oczy. - Miło widzieć cię szczęśliwą. To... naprawdę dobry widok, Anastasia.

- Tak. - Skinęłam głową. - Chyba w końcu mam wszystko, czego było mi trzeba.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę. - Złapała moją dłoń, ściskając ją delikatnie. - Pozdrów Isabellę. Widzimy się w następnym tygodniu. - Puściła do mnie oczko i skierowała się w stronę swojego samochodu.

Pomachałam kobiecie na pożegnanie i zamknęłam drzwi, po czym udałam się do kuchni, aby zrobić sobie herbatę.

Z ciepłym napojem wróciłam do swojego pokoju i usiadłam przy biurku, opierając się wygodnie o oparcie krzesła. Przymknęłam powieki i z delikatnym uśmiechem, który od dłuższego czasu bez przerwy gościł na mojej twarzy, odchyliłam głowę do tyłu.

Od kilku dni czuję się... inaczej. Tak świeżo i... rześko. To dziwne i przyjemne jednocześnie. Budzę się w pełni wyspana i gotowa na dzień w szkole, która nagle przestała sprawiać, że robi mi się niedobrze. Nie przeszkadza mi nawet marudzenie Nicolasa i jego śpiew każdego dnia w drodze ze szkoły. Właściwie, to śpiewam razem z nim, na co on zareagował stwierdzeniem, że kompletnie mnie nie poznaje. Zresztą, nie tylko on. Moi przyjaciele wraz z bratem od poniedziałkowego ranka patrzą na mnie jak na wariatkę. Ich wiecznie zmęczona życiem Anastasia, którą wszystko denerwuje, zmieniła się w szczęśliwą, tryskającą energią dziewczynę. Sama byłabym w szoku na ich miejscu. To tak, jakby Nicolas nagle stał się przygnębionym chłopakiem, który zabija wzrokiem wszystko, co się rusza. To nierealne, ale w moim przypadku prawdziwe.

Wciąż chodzi mi po głowie wiadomość Williama. Gdy przeczytałam ją niedzielnego wieczoru po raz pierwszy, byłam w niemałym szoku. Wydawało mi się, że brunet kompletnie nie wziął do siebie słów starszej kobiety, która tamtego dnia zaczepiła nas w parku. Mimo tego, że w jego oczach widziałam zdziwienie, nie poruszył tego tematu w ogóle, gdy wracaliśmy do mojego domu. Jednakże słowa, które wysłał do mnie przed snem, sprawiły, że w moim brzuchu zgromadziło się milion motyli. Słowa, które dla kogoś mogą nic nie znaczyć, dla mnie znaczyły naprawdę wiele. To były słowa, które zmieniły moje nastawienie do całego świata.