My Serein ( Completed )

Chapter 19

අහස තවමත් අඳුරු වලාවන්ගෙන් ආවරණය වෙලා තිබුනා. උදෑසන හිරු කිරණද පොළොවට පතිත නොවන  සේ ඝන වලාවන් මදකුදු නොසෙල්වී තිබුනේ පවුරක් වගේ. රෑ පුරාවට වැටුණු ධාරානිපාත වැස්ස නැවතිලා තිබුණත් තවමත් සිහින් වැහි බිංදු පොළොවට පතිත වෙමින් තිබුණා. පරිසරයම අඳුරු මූසල බවකින් පිරිලා තිබුණේ වේදනාවක සලකුණු පෙන්නුම් කරමින්. 

ජනාකීර්ණ සෝල් නගරය මැදින් ඇවිදගෙන ආව ජන්කුක්ට ඕන වුණේ තනිවෙන්න. මුළු ලෝකෙන්ම හැංගෙන්න. තමන්ගේ බොඳ වෙලා ගිය හැඟීම් පිරුණු හදවත වෙගේම අපැහැදිලි මතක එක්ක තනි වෙන්න. 

හන් ගඟ ඉවුරේ කෙළවරක තිබ්බ බංකුවක වාඩි වුණ ජන්කුක් තමන්ගේ ඇස් දෙක පියා ගත්තේ තමන්ගේ ඔලුවත් බංකුවට බර කරන ගමන්. ජන්කුක්ට ඕන උනා ටේහියුන්ග්ගේ මතක එක්ක තනි වෙන්න. ටේහියුන්ග් මුණ ගැහුණු පළවෙනි දවසේ ඉඳන් සිද්ධ වුණ හැමදෙයක්ම එකින් එක මතක් කරන්න. ඒත් එන්න එන්නම තමන්ගේ හදවත අඳුරු වලාවකින් වැහිලා යන බවත් , මතක සටහන් එකින් එක බොඳවෙලා යන බවත් ජන්කුක්ට තේරුම් යද්දි , ටේහියුන්ග්ගේ එක මතකයක්වත් , අඩුම තරමින් ටේහියුන්ග්ගේ රූපයක්වත් හිතේ මවා ගන්න බැරි තරමට හිත නොසන්සුන් වෙද්දි ජන්කුක්ගේ අසරණ බව කඳුළු විදිහට ඇස් වලින් පිටාර ගලන්න ගත්තා.

" ආහ්................ "

ජන්කුක්ගේ වේදනාත්මක විලාපයේ හඬ හදිස්සියේ කඩා වැටුණු වැස්ස විසින් ගිල ගත්තා.වාඩිවෙලා හිටිය බංකුවෙන් බිමට වැටුණු ජන්කුක් තෙත පොළොව බඳාගෙන වැලපෙද්දී ඒ කඳුළු ලෝකෙන් හංගන්න සොබා දහම විසින් එවපු වැහි බිංදු ජන්කුක්ගේ තනියට ජන්කුක් ළඟින්ම රැඳුනා. 

 ජන්කුක්ගේ කඳුළු සෝදා හරිමින් වැස්ස නැවතිලා තිබුණා. මුළු කොණ්ඩෙම තෙමිලා ගැටගහලා තිබ්බ කොණ්ඩේ ලෙහිලා උරහිස් දක්වා ඔහේ විසිරිලා තිබ්බා. ඇඳුම් සේරම ඇඟටම ඇලිලා තිබ්බත් ජන්කුක්ට ඒ ගැන හිතන්න තරම් නිරවුල් මනසක් තිබ්බේ නෑ. තවත් අඬන්න කඳුළු නැති වෙද්දි බංකුව මත වාඩි වෙලා හැඟීමක් නැතිවම ගලාගෙන යන ගඟ දිහා ජන්කුක් බලාගෙන හිටියා.