The Queen of Shadow // Avengers

𝕋ℍ𝕀ℝ𝕋𝔼𝔼ℕ

RAVEN STARK

Coś jest ze mną ewidentnie nie tak.

Owszem nie przepadam za misjami bo zawsze po nich jestem posiniaczona i cała obdrapana. I tak, zdawałam sobie sprawę z tego że ta misja będzie skomplikowana i na 100% dostanę jakiejś kontuzji, a mimo to pakowałam się w takie gówno że głowa mała.

Zimowy Żołnierz nie dość że jest mega niebezpieczny, to na dodatek przeszedł okropne eksperymenty po których na pewno ma traumę i nie zaufa nikomu. Nawet swojemu najlepszemu przyjacielowi z II wojny światowej.

Biedny Steve, musi przechodzić teraz coś okropnego. W końcu tak naprawdę z tamtych lat nie został mu nikt, nie licząc Peggy Carter która i tak ma już swoje lata i, no nie ukrywajmy, za niedługo odejdzie z tego świata.

Z opowiadań dziadka, oraz wiadomości z muzeum, dowiedziałam się ciekawych rzeczy na jej temat, więc jeśli istnieje jakieś życie po śmierci życzę jej jak najlepiej.

Rozmyślałam sobie tak o tym wszystkim kierując się do Steva przekazać mu że za niedługo ruszamy na misje.

Fury wszystko nam wytłumaczył. Musimy wymienić trzy układy celujące HYDRY na nasze. Nie będzie łatwo ale damy radę. W końcu mamy super żołnierza, najlepiej wyszkoloną agentkę jakakolwiek mogłam poznać, faceta który ma metalowe skrzydła i mnie. Starkówne. Nie dość że mądrą, silną ładną i skromną, to jeszcze mam zajebiste moce.

Wyszłam z bunkru i od razu zauważyłam Steva opierającego się o barierkę. Podeszłam do niego wolnym krokiem.

-Jak się czujesz?- zapytałam cicho. Miałam ochotę zakopać się pod ziemie i już nigdy nie wychodzić. Raven coś ty sobie myślała przecież oczywistym jest że Steve nie ma się najlepiej, a i tak powie że jest dobrze.

Na twarzy blondyna widzuałam że dalej jest zdziwiony i troche orzygnębiony.
Nie dziwie mu się. W końcu nie każdemu pojawia się przyjaciel który powinien nie żyć, a okazuje się że był mordercą przez 70 lat.

-Trzymam się jakoś, jak widać.- mhm, widać z mimiki twarzy, ale w oczach można zobaczyć więcej niż ci się wydaje drogi Rogersie.- Powinienem się spytać o to samo. W końcu to co się stało ma tym dachu nie było do końca normalne.- czułam jego palący wzrok na sobie

-Szczerze to już o tym zapomniałam- idealne kłamanie odziedziczyłam chyba po ojcu

-Nie okłamuj mnie- złapał mnie za ramie i zmusił mnie do popatrzenia ma niego- Raven, ty prawie go zabiłaś. Chyba- zaczął myśleć- albo zabiłaś prawie jego psychikę.

-Stawiałabym ma to drugie- gorzko się zaśmiałam

-A te ręce? Co się stało? Czego nam nie mówisz?

-Wiedziałam że kiedyś dojdzie do tej rozmowy westchnęłam ciężko i spuściłam wzrok.

Po walce z kosmitami próbowałam się dowiedzieć co mi się stało. Szczerze to te ręce czasami mnie przerażają i na dodatek tracę dużo energii, dlatego gdy jestem w domu zdejmuje iluzję.

-A więc?- złapał delikatnie mój podbródek i podniósł moją głowę lekko do góry.

-To było w 2012 roku...- zaczęłam opowiadać

-Aż tak długo to przed nami ukrywałaś?- przerwał mi trochę z żalem blondyn

-Ne przerywaj mi- powiedziałam groźnie  ten jedynie parsknął śmiechem. Spojrzałam się na niego jeszcze groźniej, a ten uniósł ręce w geście kapitulacji dalej się uśmiechając- Gdy przebiłam się przez barierę Tesseractu, przez przypadek go dotknęłam i chyba go aktywowałam. Od tamtego czasu mam te czarne ręce.- zrzuciłam iluzje, ukazując mu moje czarne ręce. Ten je złapał i zaczął się nim przyglądać- Próbowałam się dowiedzieć co mi się stało, ale tylko traciłam czas.

Ten zmarszczył brwi

-Tak wiem, są straszne.- zaśmiałam się gorzko

-Nie uważam tak. Są... nietypowe, to prawda, ale nie straszne.- patrzyliśmy sobie w oczy.

Nie wiem ile tak staliśmy ale interesowało mnie to. Czas jakby zwolnił. Teraz byłam tylko ja i on.

-Idziecie czy będziecie tak stać?- lekko podskoczyłam, słysząc głos Sama

-Nie strasz mnie tak- złapałam się za serce- Już idziemy- popatrzyłam się jeszcze na Steva i razem ruszyliśmy do środka.

___________________________________

padam na twarz a musze poprawic reszte rozdzuałów bo potem pewnie zapomne ://