The Queen of Shadow // Avengers

𝕋𝕎𝔼𝕃𝕍𝔼

RAVEN STARK

W drodze zauważyłam że Natasha ma ranę postrzałową.

-Co ci się stało?- wskazałam na ranę

-Ah, to nic takiego- odpowiedziała, i gdy chciała wygodniej usiąść, skrzywiła się z bólu i cicho syknęła, a ja podniosłam jedną brew do góry

-Tak, a ja jestem głupia- parsknęłam- On ci to zrobił?- spoważniałam, Natasha wiedziała kogo miałam na myśli wiec tylko kiwnęła głową

Znów zapadła cisza

-Steve- obróciłam głowę do blondyna- Kto to James Buchanam Barnes?- zapytałam ostrożnie, gdy posłał mi pytające spojrzenie.

Blondyn pobladł, w jego oczach zobaczyłam, ból, smutek i złość.

-Bucky.- odezwał się chrypliwym głosem- Był moim przyjacielem odkąd pamietam. Podczas jednej z misji gdy mieliśmy porwać Zole...- przestał mówić by pochwali kontynuować- Wypadł z pociągu- otworzyłam szerzej oczy

-Ten Bucky?- zapytałam
Wszyscy spojrzeli na mnie pytająco- Wdarłam się do umysłu Zimowego Żołnierza. Zobaczyłam tam różne okropne rzeczy.- przeszły mnie dreszcze- I poczułam- powiedziałam ciszej, ale i tal reszta mnie usłyszała- Jedno ze wspomnień, pokazywało, jakiegoś doktora, agentów HYDRY, i Zimowego. Doktor nazwał go właśnie James Buchanam Barnes. Nie sądziłam że to ten Bucky, ten twój przyjaciel. Teraz wygląda... inaczej.- zmarszczyłam brwi

-Mówił coś jeszcze?- zapytał Steve. Widziałam że się tym przejął. I to bardzo.

-Tak- pokiwałam głową- Ten doktor powiedział „Dziś znów odbędzie się twoje czyszczenie"- wyrecytowałam

-Czyszczenie?- zapytał zdziwiony Sam a ja tylko wzruszyłam ramionami

-Było coś jeszcze?- spytał ponownie blondyn

-Kapsuła w której zamrożony był James... i ból- przełknęłam głośno ślinę- To co on czół było tak silne że aż przeszedł na mnie. Był okropny.- przymknęłam oczy, jakby miało mi to w jakiś sposób pomóc. Usłyszałam syk Natashy

-Ona potrzebuje lekarza- powiedział Sam do jednego agenta HYDRY, ten nic nie odpowiedział tylko wyciągnął w jego stronę paralizator. Ku naszemu zdziwieniu poraził jednego ze swoich ludzi.

Zmarszczyłam brwi. Gdy agent zdjął hełm zobaczyłam coś co mnie naprawdę zdziwiło. Zamiast jakiegoś agenta HYDRY była Maria Hill.

-Znudziło ci się w TARCZY?- zapytałam, i się uśmiechnęłam, ta jedynie skarciła mnie wzrokiem

-Jeju, jak oni w tych hełmach mogą oddychać?- zapytała samej siebie.

Następnie Hill ściągnęła nam kajdanki, abyśmy mogli się poruszać. Wypaliła dziurę w podłodze pojazdu, a następnie wszyscy po kolei wyszli przez wypalony otwór.

★★★

Po dość długiej drodze doszliśmy do kanałów.

-Nie pomyliłaś czasem dróg?-zmarszczyłam brwi

-Nie, to tutaj- wskazała na stare zardzewiałe drzwi- Wchodźcie- otworzyła je i przepuściła nas przodem.

Szliśmy korytarzem. Gdyby nie żarówki noc byśmy nie widzieli.
Podszedł do nas jeden z agentów TARCZY

-Postrzał, straciła pół litra krwi.- powiedział Sam, przekazując Natashe mężczyźnie.

-Zajmę się nią- powiedział ten facet

-Najpierw im go pokaż- powiedziała Hill.

★★★

Maria zaprowadziła nas do jakiegoś pomieszczenia. Odsłoniła zasłonę i to co za nią zobaczyliśmy było czymś czego byśmy się nie spodziewali.

Na jakimś łóżku szpitalnym leżał Fury, obok niego był jakiś mężczyzna w kitlu, pewnie lekarz, a obok niego była kroplówka.

-Co tak w mordę długo?- zapytał z przekąsem jednooki, a ja otworzyłam szeroko oczy

Natasha usiadła na krześle obok Fure'go, lekarz podszedł zaczął opatrywać jej ramie. Steve, Sam, Maria i ja staliśmy.

Patrzyłam się cały czas w martwy punkt próbując znaleść sensowną odpowiedz na to jedno pytanie: Jakim cholernym cudem Fury żyje?

-Złamany obojczyk, uszkodzony kręgosłup, dziura w wątrobie i totalny ból głowy.- powiedział Nick

-Jeszcze odma płucna- dodal lekarz

-A po za tym nic mi nie jest- rzekł a ja cicho prychnęłam

-Lekarz podpisał akt zgonu, jakim cudem żyjesz?- zapytała Natalia

-Tetrodotoksyna B- powiedziałam, domyślając się jak Nickowi udało się przeżyć- Serce uderza raz na minutę. Banner to wynalazł z myślą że pomoże mu to się chociaż trochę uspokoić. Nie zadziałało wiec TARCZA uznała że to wykorzysta, jak wszystko. - wytłumaczyłam widząc pytający wzrok przyjaciół

-Chcieliśmy by HYDRA myślała że im się udało. Jak zginiesz zamachy ustają- wytłumaczył Fury

Chwile trwaliśmy w ciszy. Każdy pogrążył się w swoich myślach. W końcu postanowiłam to przerwać.

-To może jakaś misja?- zapytałam łącząc dłonie w koszyczek. Fury popatrzył się na mnie lekko zdziwiony. Zresztą nie tylko on.

-Myślałem że nie lubisz chodzić na misje- zmarszczył brwi Steve

-Bo nie lubię- przewróciłam oczami i wzruszyłam ramionami- Ale gdy się za coś zabiorę lubię to kończyć. To masz coś dla nas Nick?- uśmiechnęłam się chytrze

Dziękuje bardzo za ponad tysiąc wyświetleń. To naprawdę wiele dla mnie znaczy i bardzo mnie motywuje do dalszego pisania.

Pozdrawiam z rodzinką ❤️

____________________________________

ale śmieszek z tej Ravem