Bilinmeyen Çocuk

19.Bölüm: Ne İlginçtir ki...

Merhaba herkese :) İlk olarak Cumhuriyet bayramımız kutlu olsun. Yeni bölüm yazımını bugüne yetiştirip paylaşıyorum. Bundan sonra yeni bölümleri her ayın 29'unda atmayı planlıyorum. 
İyi okumalar,
🥰

19.Bölüm:

Neden ya da niçin yaptığını bilmiyordu. Sadece o an, Hermione'yi deli gibi avutmak istemişti. Hermione başını, omzunun oraya yaslayıp ağladı. Kızdan yükselen her bir hıçkırıkla James içinin daha da çok yandığını hissediyordu. Normalde ıslanmayı hiç sevmeyen birisi olsa da gömleğinin Hermione'nin gözyaşlarıyla ıslanmasını umursamıyordu bile. Hermione'nin başını ellerinin arasına aldı. Kız, gözyaşlarının arasında şaşkın bir şekilde ona bakarken, başparmaklarıyla gözyaşlarını sildi. Onun iri ellerinin içinde, Hermione'nin minik başı kaybolmuş gibiydi. Dizlerinin üzerine çöküp, bakışlarını Hermione ile aynı hizaya getirdi. Direk gözlerinin içine bakıyordu.

"Babanın kötü birisi olması, senide kötü birisi yapmaz Hermione. Sen hayatımda tanıdığım en iyi insanlardan birisisin. Ben o evde hiçbir şey yapamazken, sen burada Harry için savaşıyordun. Ona yardım ediyordun. Onun için yaptığın bunca şey bile nasıl birisi olduğunu kanıtlıyor." Ellerini Hermione'nin suratından çekip, kızın ellerini tuttu. Şuan ne yaptığını kendisi bile bilmiyordu. Sadece Hermione'yi avutabilmek için her şeyi yapıyordu ve kalbinin sesini dinliyordu.

"Hem daha babanın kim ya da nasıl birisi olduğunu bilmiyorsun. Herkes hayatında hata yapar. Belki o da öyle bir şey yaptı ve size dönemedi."

"Umarım." Diye fısıldadı Hermione, ellerini ondan çekip gözyaşlarını silerken. James, utançla başka taraflara baktı. Cidden neden elini tutmuştu? Ellerini şuan deli gibi yok etmek istiyordu. Gizleyecek bir yolu olabilseydi keşke. En azından o yaptığı saçma şeyi biraz örtbas etmiş olurdu.

"Daha geç kalmadan gitsek iyi olur." dedi Hermione gözyaşlarını sildikten sonra ve oturduğu puftan yavaşça kalktı. James hiçbir şey demedi ama içinden kendisine lanetler savuruyordu. Gerçekten elini tutup da öyle saçma bir duruma sokması gerekiyor muydu kendilerini? İtaatkâr bir köpek gibi sahibinin arkasından ilerledi. Hermione'de Çapulcu Haritası olmasına rağmen, ilginç bir şekilde cebinden bile çıkarmadı haritayı. Buraya gelirken, temkini elden bırakmayan kişi şuan tamamen temkinsiz davranıyordu. Büyük ihtimalle saatin geç olmasının getirdiği rahatlıktı. James, her ihtimale karşı asasını çıkardı. Eğer bir öğrenciye yakalanırlarsa zihinlerini silebilirdi. Ehh hocalara yakalanırlarsa işte o zaman yandıkları anlamına gelirdi. Aslında şuan ortalıkta görebileceği hoca varsa o da Mcgonagall'dı. Ona rastlamadıkları sürece sıkıntı yoktu.

Gidişlerine oranla dönüşleri daha kısa sürmüştü. Çoktan birkaç kat aşağıya inmişlerdi bile. Tüm o dakikalar boyunca ikisi de tek bir kelime bile etmemişlerdi. Zaten yaptığı o saçma şeylerden sonra söyleyebileceği hiçbir şey yoktu. Her kelimesiyle kendisini daha da batıracağını biliyordu. Duydukları tek ses, ayakkabılarından çıkan seslerdi. James, can sıkıntısından her tabloyu inceleyerek ilerliyordu. Cidden Hogwarts'ta bu kadar çok tablo nasıl olabiliyordu? İlginç bir şekilde bu tablolardan birçoğu da hareket ediyordu. Tabi çoğu şuan uyuyordu. Hermione köşeyi döndüğünde, James kızın birkaç adım gerisinde kalınca yetişmek için koşar adım yürüdü ve köşeyi döndüğünde, yakalanmanın getirdiği şokla donakaldı.

"Vay canına!" diye haykırdı Sirius eğlenircesine. James, Sirius'u tanımasa gözlerinden fışkıran o eğlence enerjisini fark edemeyebilirdi.

"Gecenin bu saatinde nereden bakalım gençler?" Hermione yardım istercesine ona baktı. James sakin bir şekilde onlara yaklaştı. İlk olarak başıyla hafif bir selam verdi. Bakışları Siriusla karşılaştığında adam koca bir çığlık koyuverdi.