The Day We Fall in Love

Chapter 37

Chapter 37

AKIKO's POV

Naiyak ako dahil hindi ko inaasahang masasagaan siya. Hindi ko naman sinadyang magwalk-out dahil alam ko naman talagang mali yong inasal ko kanina kaya lang tama siya, siguro masyadong OA lang ako.

Nandito ako ngayon sa waiting area ng hospital. Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa nangyari. Kasalanan ko kung bakit siya nasagasaan.

"Sana okay ka lang Keith." sabi ko habang umiiyak. Ilang minuto ay lumabas ang doctor mula sa private room. Tumayo agad ako at nilapitan siya.

"Doc? H-how was Keith?" tanong ko kay Doc. Tumingin naman siya sakin at tinapik ako sa balikat.

"Girlfriend ka ba ng pasyente?" tanong niya. Nanlaki ang mata ko at umiling naman ako. "Kaibigan lang po Doc.. K-kumusta naman siya?" pag-alala ko. Huminga ng malalim ang Doctor at napayuko. Nagsimula na akong kinabahan sa susunod na mangyayari.

"Si Keith ay..." pasimula niya. Hindi ako huminga dahil parang mahihimatay na ako sa ilang sandali. Nang biglang ngumiti ang Doctor .

"He's fine. Medyo natamaan lang ng kaunti yong braso niya. Kailangan lang niya ng kaunting pahinga. Excuse me." paalam ng Doctor. Agad akong napangiti at pumasok sa room. Nakita ko siyang natulog na may supporter sa kanyang kaliwang braso. Lumapit ako at umupo sa tabi niya.

"Keith? I'm very sorry sa nangyari sayo. It's all my fault kung bakit ka nagkaganito. Mabuti naman at okay ka na. Akala ko mamatay ka na. Pagsisisihan ko talaga habambuhay ang ginawa ko sayo. Alam mo namang may pagkaweirdo ako diba? Kahit di tayo masyadong close, kilala na kita dahil kay Ceilo. Sana mapatawad mo na ako. Promise, hindi na talaga ako mag-oovereact. Promise babawi ako sayo." sabi ko sa kanya. Napayuko ako sa kama at nagsimulang umiyak.

"... para talaga akong baliw no? Minsan napakakulit kong kasama. Minsan hindi malalaman ng iba kung ano ang ugali ko." I sniffed. Ilang.minuto akong natahimik.

"Bakit, ikaw lang ba talaga ang may problema?" sabi niya. Nanlaki ang mga mata ko at umahon. Nakita ko siyang nakangisi sakin. Nakaramdam ako ng tears of joy kaya agad ko siyang niyakap.

"Huhuhu! I thought mamamatay ka na!" iyak ko. I could feel his breathing.

" Magsalita ka naman!" sabi ko sa kanya habang nakayakap pa sa kanya.

"H-indi.. A-k maka.. hinga!" reklamo niya kaya agad ko siyang binitawan.

"Hehehe sorry." ngumisi ako and then I cleared my throat. Umupo ako ng maayos samantalang siya bumangon sa kanyang pagkakahiga.

"Akala mo talaga mamamatay ako no? Well sorry kasi ayoko pang mamatay dahil may gagawin pa ako sa lupang 'to." sabi niya. Tinaasan ko lang siya ng kilay.

"Hmm? Ba't mo nasabi yan? Anong gagawin mo?" pagdududa ko. He turned away and smiled.

"Basta. Sa akin nalang yon Kiks." sabi niya. Tinarayan ko siya pero ngumiti nalang ako. Bigla nalang niyang hinawakan ang kamay ko at napatingin ako doon.

"Thank you. Thank you for being here with me." seryoso niyang sabi. Napalunok ako at nagsimulang uminit ang pisngi ko. Yong seryosong mukha ni Keith na akala ko'y ako palang ang unang nakakita sa kanyang magandang mukha. Na hindi pa nakikita ng iba.

Maamo naman pala ang mukha mo.

"Walang anuman Keith. Sorry din kung hindi ko napakingganang sinabi mo." sabi ko pero nakatitig pa rin ako sa kanyang mukha.

"Friends?" he extended his hand on me.

I smiled and took it. "Friends." sabi ko.

He smiled and that made my heart throbbed. Yong tawa na mahina na hindi nawawala. Habang nakatawa siya, hindi ko inaasahang lalabas ang kanyang dila. Nagulat ako kaya hindi ko sinadyang masampal siya.

He he he sorry Keith..

To be continued...