The Day We Fall in Love

Chapter 7

Chapter 7

"Bitiwan mo nga ako." pakiusap ko sa kanya. Agad din naman niyang binitawan ang kamay ko. Napacross-arms nalang ako. Kumunot ang noo ko nang hindi tumitingin sa kanya.

Dadaan na sana ako para pumunta sa pintuan nang biglang hinarangan niya ito.

Sinamaan ko siya ng tingin at nagsmirk lang siya.

"Padaanin mo ako." seryoso kong sabi sa kanya pero umiling lang siya. Sinubukan kong lusutan si Prince kaya lang hinaharangan niya kung saan man ako lulusot. Pinainit niya talaga ang ulo ko.

"Padaanin mo nga ako! Hindi ako nakikipaglokohan sayo!" I warned him with a fierce look.

"Hindi rin naman ako nakikipaglokohan sayo kung sasagutin mo ang tanong ko." paliwanag niya na ikinalaglag ng panga ko.

Iniripan ko lang siya at tinalikuran siya. Naghanap ako ng ibang malalabasan. Inikot ko ang buong rooftop kaya lang wala akong mahanap ni isang pinto maliban sa kinatatayuan ni Prince.

"Wala nang ibang pintuan maliban sa isang to." sabi niya sabay turo sa pintuan at tumawa pa siya. Nanlilisik na ang mga mata ko sa kanya. Ayokong makipag-away dahil alam kong hindi siya papatol sakin. Wala akong choice kundi magbehave nalang. Napansin kong umalis siya sa may pintuan at papalapit na sakin.

"Don't come near me or I'll--" he cut me off.

"Na ano? Baka ma-rape ka? Gagawin ko yon kung gugustuhin mo. Kung ayaw mo naman, sure why not." he said and then he yawned.

Napakapervert din pala niya! And guess what, mukhang sakin lang niya sinasabi ito.

"Ahhhh... ang ganda ng hangin dito pati ang view." sabi niya sakin Tumingin ako sa kanya at ganun din siya. Teka, pinapagaan ba nya ang mood ko? Kung makatitig, wagas.

"Don't look at me like that!" inis na sabi ko sa kanya. He smirked and then stretched his arms upward.

Iniripan ko lang siya at napa-upo rin siya sa tabi ko. Kaya tumingin ako sa kanya, nakapikit siya. Ano na naman bang iniisip nito?

"Don't look at me like that." ngiti niyang sabi sakin. Nanlaki ang aking mata at umiwas nalang ng tingin sa kanya.

"FYI, I'm not looking at you. Ang kapal din ng mukha mo." inis na sabi ko sa kanya. O heard him smirked at sighed.

"Hindi ka naman siguro marunong magsinungaling, Ceilo." bigla niyang sinabi sakin. Tumingin ako sa kanya at tinaasan ko siya ng kilay. He stared at me and studied me for awhile.

"What? Are you blaming me for something?" napakunot ang noo ko sa kanya. Umupo siya ng maayos. Both of his hands were on his thighs and looked up in the sky.

"No, I'm just asking. You don't have to act guilty." kalmadong sabi niya sakin.

Guilt? Bakit? May kasalanan ba ako? Tumingin na rin ako sa langit at nag-isip.

Tatayo na sana ako nang bigla siyang nagsalita.

"I almost forgot..." sabi niya at tumingin sakin ng seryoso. Tinaasan ko siya ng kilay at nagpout.

"You haven't answered my question." sabi niya with matching serious look.

Talaga? Gusto niya ba talaga akong maging kaibigan? Bakit sa dinami-dami ng tao diyan, ako ang nilalapitan niya?

Umiwas ako ng tingin sa kanya at hindi alam ang sasabihin.

"Bakit mo gustong kaibiganin ako?" tanong ko sa kanya ng diretso. Ramdam kong nagpalit siya ng posisyon sa kanyang kina-uupuan.