The Day We Fall in Love

Chapter 16

Chapter 16

Hindi ko akalaing napayakap nalang ako nang hindi ko namamalayan. Ang alam ko lang natatakot ako at gusto kong umiyak. Siguro hindi sa lahat ng oras kailangan kong maging malakas at maging matapang. Kailangan ko rin ng karamay. I just felt his arms wrapped on my body. All I did was to cry without a sound for shame. Hindi ko nagawang naprotektahan ang sarili ko kanina dahil puro nalang ako daldal ng daldal. Siguro ito ang napala ko kasi mahina ako.

"Shh.. tahan na Ceilo. It's okay everything is fine. Natumba na silang lahat." tahan niya sakin. Napadilat ako sa mata ko at naaliwanagan. I almost forgot na kayakap ko pala siya ngayon. Napakunot yong noo ko nang wala mood.

Teka, ano bang ginagawa niya dito?

Tinulak ko siya at nagulat pa siya ahh. Ang kapal ng mukha. Anong ginagawa niya dito? Papano niya nalaman na nandito ako? Is he stalking me?!

"Hoy! Prince! Bakit ka nandito?!" tinarayan ko siya habang pinapahid ko ang luha ko. Kumunot naman yong noo niya pati na rin ako.

"Ha? Eh di ba sabi ko kanina, takbo?.." sabi niya na may pagkainis. Napanganga ako at lalo lang nasurprise.

"Ah.. hello? Sabi ko nga kanina, takbo! Manang!" inuulit pa niya. Nanliliit ang mga mata ko sa kanya at doon ko na realize na siya pala ang tumulong sakin kanina kaya pala pamilyar ang boses. Nakakaasar ang pagmumukha nito. Seryoso akong nakatingin sa kanya habang siya'y hawak ang kanyang beywang.

"So you're following me back then huh?!" mataray kong tanong sa kanya. Hindi nga siya makapagsalita. Tumingin nalang siya sa ibang direksyon.

"Ang lakas ng loob mo na tulungan ako. I don't even asked for it--" he cut me off.

"Ahh ganun. So ako pa ang biniblame mo ngayon ahh?! Why don't you thank me for saving your life earlier?! Baka na-rape ka na kung hindi kita nasundan. Baka may masama nang nangyari sayo ngayon kung wala ako para bugbugin sila! Stupido ka pala eh! Babae ka at hindi mo sila kaya Ceilo!" sa tono palangng kanyang boses, alam kong galit siya. Kinuyom ko yong kamao ko pero ayokong manakit nang walang mabigat na dahilan. Hindi ako makapagsalita dahil hindi ko alam.

"Ba't mo ba ako tinulungan hah?!!" sigaw ko sa kanya. He smirked and then looked at me seriously.

"Damn!Think about it! Hindi ko nga rin alam kung bakit eh! Basta ang alam ko lang, ayokong may mangyaring masama sayo!" sambit niya. Mas lalo akong nanigas sa kinatatayuan ko ngayon.

What is it that you want Prince?

Umiling ako at parang hindi naniwala sa kanyang sinabi.Tumango naman siya na para sa kanya, tama ang kanyang ginagawa at sinasabi sakin. Ugh! This is so confusing!

"Kung ayaw mong maniwala, sana mali ang hinala mo." seryoso niyang sabi sabay na tumalikod at humakbang papalayo.

Hindi parin ako makakibo. Hinihingal pa ako sa kakaiyak. Parang gusto kong makasuntok sa buwan kung maari lang. Bakit ba niya ginagawa sakin to? Why is he following me all the way here? Wala akong nafeel na energy na mismong gumagana sakin. As in WALA talaga! Napayuko ako habang tinitignan ang kamay ko.

But still, niligtas niya ako.

"Prince!" sigaw ko sa kanya. Huminto siya pero hindi lumingon sakin. I took a deep breath, closed my eyes a sec and opened.

"Amm.. thank you--" he cut me off.

"Ha? what is it? hindi ko marinig." sabi niya habang nilagay ang palad sa kanyang tenga kunwaring hindi makarinig.