Benden içeri

36.BÖLÜM

Keyifli okumalar..

Kayra dedesinin geleceğini öğrendiğinden beri evin için de volta atıyordu.

Dedesiyle artık iyilerdi ama yine de hala çekiniyordu. Ne kadar zaman geçerse geçsin dedesine karşı mesafeli olmaktan alıkoyamıyordu kendisini. Dedesi ise; ona karşı her zaman sıcak kanlı ve sevecendi. Zaman geçtikçe onu daha çok sevmiş, kızını özlediğini bile anlamıştı. Bu yüzden de kayraya torunu değil de kızı gibi davranıyordu..

Emir başında volta atan kıza bağırarak; "Otur artık, kayra. Başım döndü." Dedi.

Kayra emirin sözlerinden sonra tam karşısına oturup; "Merak ediyorum. Bir anda neden gelmeye karar vardı ki?" Diye, soru yöneltti.

Emir; "Önemli bir şey olmasa buraya kadar gelmezdi ama sen yine de endişelenme. Sakin ol." Cevabını verdi.

Kayra ise; "Demesi kolay." Deyip, omzunu düşürdü.

Kayra ve emirin bu konuşmadan sonra uzun bir sessizlik çöktü odaya.. Emirde merak ediyordu ama kayraya belli etmemek için çaba sarf ediyordu. Öte yandan saatler kalması içini ferahlatıyordu. En azından uzun süre beklemeyecekti..

Sessizliği bozan kapının sesiydi. Kayra bir anda ayağa kalksa da emir sakin kalktı.

Emir; "Dedem den bu kadar korkmanın nedenini çözemiyorum ama kapıyı açıp, geliyorum. " deyip, gitti.

Kayra korkuyor gibi gözükse de korkmuyor, çekiniyordu.

Kayra, tekrar kalktığı yere oturup, beklemeye başladı. Fakat, vücudu istemsizce ayağını sallıyordu. Bir şey olmasından veya demesinden korkuyordu..

Dedesi bütün ihtişamıyla odaya girdi. Arkasından da korumaları. Kayra, dedesinin geldiğini görünce ayağa kalkıp, eline uzandı. Önce elini öptü. Sonrasın da ise, emirin yerine oturtturdu.

Dedesi kemal bey; "emir ve sizler beni dışarıda bekleyin. Kayra kızımla özel konuşacağım." Dedi. Emri duyar duymaz herkes bir bir odayı terk etti. En son emir çıktığında ise, gerisinde daha çok endişelenen kayra bıraktı.

Kemal bey kayranın gözüne bakarak; "iyi misin, güzel kızım?" Diye, sordu.

Kayra; "İyiyim. Siz nasılsınız?" Diye sordu tekrardan.

Kemal bey; "İyiyim.. Buraya gelmemin çok önemli bir nedeni var.." dedi. Konuya direk girmek istiyordu ama kayrayı daha çok strese sokmuştu bu durum. Aklından binlerce senaryonun geçmesine neden oluyordu. "Yaklaşık 5 aydır ölü bir hayat yaşıyorsun. Fakat, buna bir son vermen gerekiyor ve artık arkadaşlarının karşısına çıkman gerekiyor. En azından Mete ve Zümra'nın karşısına..

Biliyorsun ki; ilk başta sana karşı öfkeyle gelecekler ama emin ol çok kısa bir sürede yine affedecekler. Çünkü, seni çok özlediler..

Utku konusuna gelmek istemesem de gelmek zorundayım.. Bundan 5 ay önce senin isteğinle ona yaptığının bedelini ödetmedim. Fakat, bundan sonra senin karşına çıkıp, affedilmek için her hangi bir şey yapar veya söylerse intikamım çok kötü olur. Bunu bilmeni isterim..

Gelmek istersen şimdi beraber dönelim. Ama sen dersen ki; hala kendimi toparlayamadım. O zaman biraz daha kalıp, kendini toparlamana müsaade ederim. Fakat, durum da uzun sürmeyeceği bil. Bana sorarsan da benimle gelmeni istiyorum. Bugün de bu yüzden geldim." Dedi.

Kayra dedesine hak veriyordu ama gitmek istemiyordu. Henüz karşılarına çıkacak gücü bulamıyordu.

Utku konusunda, meteğil konusunda haklıydı ama kayra şuanda karşılarına çıkıp, ben ölmedim diyemezdi. Kayra, korkuyordu. Arkadaşlarının affetmemesin den, onu anlamayacak olmalarından kokuyordu.. Tabi bir de, henüz hala o güç yoktu onda. Sorunlar dan başa çıkabilcek miydi? Karşılarında eski güçlü kayra olabilecek miydi? Bilmiyordu. Bu yüzden de cevabı belliydi.