Forget Me Not [ Completed ]

10 : A hug under the full moon

[Unicode]

" မဟုတ်ဘူးမလား အန်တီလေး ... ဒါ .. ဒါက "

ဆေးမှတ်တမ်းစာရွက်ကို ကိုင်ထားသည့် ဂျောင်ဂုရဲ့လက်ကလေးများက တုန်ယင်စွာ။ မြင်နေရသည့်တိုင် မယုံကြည်နိုင်ခြင်းများစွာနှင့် မေးကြည့်လေတော့ အန်တီလေးဖြစ်သူ၏ဝမ်းနည်းခြင်းမျက်ဝန်းများနှင့်သာဆုံသည့်အခါ ... ပြိုလဲချင်သွားသည့်စိတ်တို့ကို အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းရင်း ဘာမှမဖြစ်သလို သူပြုံးသည်။

" Medical check up ကို ပုံမှန်လုပ်တယ်မဟုတ်ဘူးလား "

" သားလည်းသိတာပဲ ဂျောင်ဂုရာ .. မင်းဦးလေးက ဆေးရုံသွားရမှာ ဘယ်လောက်တောင်ပျင်းလဲဆိုတာ "

" အသက်အရွယ်ရလာပြီမို့ ပုံမှန်စစ်ဆေးခိုင်းခဲ့တာကို နားမထောင်ဘူးပဲ ... မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ဂရုစိုက်ခဲ့သင့်တာ "

တိမ်ဝင်သွားသည့်အသံနောက် ကိုင်ထားသည့်စာရွက်လေးကို စားပွဲပေါ်ချလိုက်သည်။

" သူက သားကိုမသိစေချင်ဘူး "

" သိတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ "

" ရက်ပိုင်းလောက်ပဲရှိသေးတယ် သား ၊ ဒီနေ့လည်း .. ဒီနေ့လည်း သူ့ကို ဆေးရုံပို့ရတယ် ဒါကြောင့် သူ့ရဲ့ဝေဒနာပိုမဆိုးလာခင် အန်တီလေး ... မင်းကို အသိပေးမှဖြစ်မယ်ထင်လို့ ဂျောင်ဂု "

မျက်ရည်များဝဲကာ တစ်လုံးချင်းအားယူပြောနေသည့် အန်တီလေးကို သူလည်း ကြေကွဲစွာကြည့်သည်။

" သူ့ရှေ့မှာ မသိသလိုပဲ နေပေးနိုင်မလား သား "

" ကျွန်တော်က ဘယ်လိုအင်အားနဲ့.. "

" ကောင်းပါပြီ ကျွန်တော်ပုံမှန်အတိုင်းပဲနေပေးမယ် "

ခယစွာတောင်းဆိုနေသည့် အန်တီလေး၏အကြည့်တွေကြားမှာ ဂျောင်ဂု မခံစားနိုင်စွာပြောလိုက်ပေမယ့် အဲ့လိုနေဖို့ ယုံကြည်ချက်မရှိပါ။

" အခုရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ "

" ဆေးအရှိန်ကြောင့် အနာသက်သာပြီး အိပ်ပျော်နေတယ် ၊ သား ဝင်ကြည့်သွားဦးလေ "

" ဟင့်အင်း ကျွန်တော်မကြည့်တော့ပါဘူး ၊ အချိန်မရှိတော့တာမို့ ပြန်တော့မယ် အန်တီလေး "