ციდან დაგათვალიერებ/ I will look at you from the sky (დასრულებული)

11.კლუბმა გაასწორა...

სახლიდან გამოსვლას აპირებდა, როცა ალექსანდრემ შეამჩნია.
- ვოუუ! - კინაღამ ყბა ჩამოუვარდა. - ასეთ ფორმაში სად მიდიხარ?
- მოდი გადავხედოთ პროცენტებს... - თითქოს დაფიქრდა სალომე. - არცერთი პროცენტით არაა შენი საქმე ასე სად მივდივარ.
- სად მიდიხართქო გოგო? - მოუმატა ხმას.
- მამაჩემს გავხარ. - ჩაეცინა სალომეს. - მასსავით ნაბიჭვარი ხარ.
- სუ ყლეზე მკიდია ვის მამგვანებ და რითი, სახლში დაეტევი გაიგე?
- მოდი გადავხედოთ პროცენტებს. - ისევ მშვიდად საუბრობდა სალომე, ეს კი ალექსანდრეს უფრო აბრაზებდა. - არცერთი პროცენტით არაა შენი გადასაწყვეტი მე სად წავალ. ოკეი?
- ეგ შენი პროცენტები ტრაკში გაუკეთე იმას ვისაც მიყვები, გაიგე გოგო?
- აუ გააჯვი რა! - წამოუყვრა სალომემ. - შენღა მაკლდი ჩემი ცხოვრების გასარჩევად და მასში ჩასარევად. მე უკვე ზრდასრული ვარ და რასაც მინდა, როცა მინდა, სადაც მინდა იმას გავაკეთებ. არავის ტრაკის საქმე არაა და ყველამ თავის ტრაკს მიხედოს.
- სიტყვები! ვაფშე ყლეზე მკიდია რას აპირებ ან ვისთან ერთად. ყველაფერი გადადებულია.
- მეც ყლეზე მკიდა შენ რას მიბრძანებ, იმიტომ რომ ეგ ბრძანება ჩემთვის არაფერს ნიშნავს, მითუმეტეს რომ არავისგანაა წარმოთქმული.
- არ მიდიხარ და მორჩა!
- როცა შეგეკითხო, მაშინ გადამიწყვიტე. ოკეი? - ცინიკურად ჩაიცინა, ტყავის მოსაცმელი აიღო და გარეთ გავიდა. უკვე ელოდებოდნენ ტასო და ცოტნე მანქანით.
- ჰეი რაგჭირს ეე? - კითხა ანასტასიამ.
- ვიჩხუბეთ.
- ვის ეჩხუბე? იმ გამოსირებულს? - აღშფოთდა ცოტნე.
- ე ნორმალურად. - თქვა ტასომ.
- მართლა გამოსირებულია. - ცინიკურად თქვა სალომემ. - აბა რომელ კლუბში მივდივართ?
- აქვეა ვაკეში, სხვაგან წასვლა არ მინდოდა.
- აუ შენ ხო ამ ვაკეს ვერ მოშორდი რაა... - დაიბუზღუნა სალომემ.
- მომენტ მაგარი საკაიფოა.
- დღეს არ სვავ როიცოდე.
- ისეთ ფორმაში ხართ, რომ დავლიო ვიღაც შემომაკვდება. - აათვალიერა ანასტასია.
- მადლობა. - თავმომწონეთ უთხრა სალომემ. - ისე მართლა ტასი ამან ეგრე სახლიდან რო გამოგახედა ეგეც გამიკვირდა.
- კლუბში აბა დუბლიონკას ხოარ ჩაიცვავს. - ბუზღუნით თქვა ალექსანდრემ.
- აუ შენ ძაან დაცემა ხარ. - უთხრა სალომეს ტასომ.
- აუ ხო მე სულ ასეთი სექსი ვარ.
- კაით რააა, გადამრევთ მე თქვენ. ხო იცით რომ ასეთ სიტყვებს ვერ ვიტან.
- არ გეწყინოს ჩემო ცუნცულ მარა შენ კაცს მაგრად მოუფრთხილდი, იქ ბევრი ბოზები დაძრწიან.
- მე მაგ როდის მიქნია შეჩემა. - წარბის აწევით გახედა სალომეს.
- არასდროს რო არ გიქნია მაგიტო მიყვარხარ შეჩემა.
სამივეს გაეცინათ.
მივიდნენ. კლუბში შევიდნენ. საზიზღარი მოსაწევის სუნი იდგა.
სალომემ შესვლისთანავე გადაკრა სამი ჭიქა ვისკი და თითქოს გაბრუვდა. ადგა და ცეკვა დაიწყო. ისე გამომწვევად ცეკვავდა ზოგს ჰორმონებიც კი აუფორიაქდა.
- ლამაზმანო ... - მივიდა ერთი ატეხილი კაცი, თუმცა სალომე უკვე იმდენად მთვრალი იყო, რომ სულ ეკიდა ვინ მიუახლოვდებოდა.
- გისმენთ.....
- არ გინდა საპირფარეშოში გავიდეთ?
- არა არ მინდა.
- კაი რა წამო. - ხელი მკლავში მოკიდა სალომეს. - გაერთობი, მართლა.
- არ მინდა, ვცეკვავ, შემეშვი. - ცეკვა გააგრძელა.
- მაშინ ერთად ვიცეკვოთ.
- მარტოც კარგად ვცეკვავ.
- ესეთი უკარება რატომ ხარ?
- მომწონს და მიტო. ახლა გადი რა.
- ჰეი შეეშვი რომ გითხრა. - უკნიდან ვიღაც ბიჭის ხმა მოესმა.
- ჰეი შენ რაღა გინდა. - შეუბღვირა კაცმა.
- ის ჩემი შეყვარებულია და ეცადე ოცი მეტრის რადიუსში არ მიუახლოვდე.
- დაწყნარდი ძმაო ჩხუბი არავის არ უნდა, მითუმეტეს მაგ ბოზის გამო.
- რა თქვი?
და მაშინვე მუშტი გაუქანა სახეში, სალომე კი ზურგზე გადაიკიდა და მანქანისკენ წაიყვანა. ჩასხდნენ. მანქანა დაიძრა.
- ხო გითხარი რომ არ წასულიყავი ეს დედა მო... - შეაჩერა სიტყვა.
- დაასრულე მიდი! - დაუყვირა სალომემ.
- რომ გამოეყენებინე? რა ჯანდაბას აპირებდი რომ მიეგდე მერე?
- რამეს მოვახერხებდი უშენოდაც.
- ისევ უმადური ხარ? - გაბრაზებული საჭეს ურტყავდა ხელს და გაზს უფრო უმატებდა.
- არავის უთხოვია მომეშველეო. შენი ნება იყო და ნუღა მამადლი მაინც თუ გადამარჩინე.
- არ გამადლი, უბრალოდ გაიაზრე რომ ყველა ჩემსავით კარგი არ არის.
- ღმერთმა დაიფაროს.
- სერიოზულად? - ჩაეცინა ცალყბად. - რატომ წამოხვედი აქ?
- მჭირდებოდა დასვენება.
- რისგან?
- ცხოვრებისგან.
- რას გულისხმობ?
- იცი რამდენჯერ მიოცნებია სიკვდილზე?
- ჯანდაბა რატომ? რატოა რთული რომ იცოცხლო?
- ვისთვის ან რისთვის ალექსანდრე? იცი? დღეს ჩემმა სანემ დამტოვა, მარტო.... სადღაც სიბნელეში.
- ჯანდაბა რატომაა რთული ჩემთვის იცოცხლო?
- და ვინ ხარ შენ? შენთვის რამეს წარმოვადგენ? ან მე რამედ მეკუთნი?
- ჯანდაბა იმ ორ სიტყვაზე გაბრაზდი? პატივს რო გცემ ცუდია? თუ იმ ყლე კაცივით უნდა მეხმარე და მაშინ ვიქნებოდი მაგარი?
- მე ბოზი არ ვარ. არ მჭირდება შენი დარიგება როდის რა უნდა გავაკეთო.
- მოვრჩეთ.
- შენ დაიწყე და შენი გადასაწყვეტია როდის დაამთავრებ.
ამ სიტყვების მერე ორივე გაჩუმდა და სახლამდე ხმა არცერთ არ ამოუღია.

მადლობა! ნახვამდის! 💙🧡